Zuid Limburg, met zijn heuvels, die wij bergen mogen noemen, zijn trage glooiingen met mozaïek van weiden en geploegd akkerland, met zijn bospartijen en zijn menselijke nederzettingen. Het ligt er op deze zaterdag 27 maart winters guur en winderig bij, Men ziet de ze van ver aankomen, men viert de Amstel Goldrace 1976.
Amstel Gold Race 1976 met Raymond Poulidor, Freddy Maertens, André Gevers, Michel Pollentier en Ferdinand Bracke
De nederzettingen zijn ervoor uitgelopen naar de afgezette kruispunten, wegen en weggetjes voor de doortochten. Een handvol politieauto’s onder huilende sirene en blauw zwaailicht. Nog een handvol politiemotoren, die witgejaste en –gehelmde reuzen dragen, luid over de velden tierende reclame-auto’s, Amstel Gold auto’s met wakkere Amstel Gold-officials en met KNWU-officials, een Mercedes-bolide met als gekoesterde lading de Amstel Gold-Miss en nog meer auto’s, wier luidsprekers veel te luide muziek lozen. Een zwerm van pakweg 4 dozijn grommende Harley Davidsons en BMW’s verkondigen de Amstel Goldrace: kakelbont beschilderde Volvo’s en Peugeots, die op hun ruggen glimmende, ranke racefietsen dragen en veel te dikke ploegleiders aan boord hebben.
Diverse auto’s die opzichtig melden toe te behoren aan De gazet van Antwerpen, L’equipe of Avro’s Sportpanorama, tientallen auto’s met NL, B, F en D nummerborden, die anoniem, maar niet minder vloekend, scheldend en tierend met de claxons, hun mannen van de media door bochten en over de heuvels sleuren. Geschatte lengte van deze wolk van lawaai en benzinedampen, van kop tot staart, een paar kilometer. In de zich snel verplaatsende wolk, bij het begin van de race, in Heerlen, 120 hoofdrolspelers, die duwend op de pedalen en trekkend aan de sturen als wielerprofs het dagelijks brood verdienen.
We staan onder aan de Adsteeg, in de jaren zestig toneel van enkele opeenvolgende Nederlands Kampioenschappen op de weg, Bennie Ceulen supporteren, de enige (Nederlands-) Limburgse coureur in koers.
Daar is het peloton; in de rug gedekt door een wielerregisseur, die zich in zijn volle lengte, door het open dak van zijn wagen, gebarend, wenkend, zwaaiend met zijn rode vlag, door Zuid Limburg laat rollen.
Op kop onder andere Michel Pollentier en Piet van Katwijk, we zien Jan Raas, wereldkampioen Hennie Kuiper, Nidi en Fedor den Hertog, Andre Gevers, Freddy Maertens, , Marc Demeyer, Bert Pronk, Ferdi Bracke.
Waar is Bennie, heb je hem gezien? Ik meen van wel, of toch niet? In de verte een Maes Pils Rokado renner eenzaam in de achtervolging, full speed de Adsteeg opsprintend, het h’m, onze Limburgse favoriet, teruggeslagen door pech, maar hij geeft niet op, hup, Bennie hup!!
Bennie Ceulen, de enige Limburgse beroepsrenner in de Amstel Gold Race, kwam méér tegen dan alleen hechte ploegentactiek van de Flandria’s. De jonge Maastrichtenaar werd reeds vroeg door een lekke band getroffen. Na een felle jacht keerde hij weliswaar in de straten van Valkenburg (61 km) terug in de staart van het peloton, maar een nieuwe tube zonder lucht en een gebroken pion betekenden definitief het einde.
„Tegen die pech was ik niet opgewassen”, aldus een ontgoochelde Bennie Ceulen. De enige troost was dat later niemand van zijn landgenoten, opgewassen bleek tegen het geweld van een superieure Maertens.
Zes uren en 230 kilometer later, als de finishplaats Meerssen wordt binnengereden, zijn het er nog 42 renners in koers. Freddy Maertens heeft het hardst gefietst van allemaal en wint.
Amstel Gold Race 1976, Heerlen – Meerssen, 230km, 27 Maart 1976 In de beginfase ontsnapt Wim de Waal, hij wordt op de 2e beklimming van de Keutenberg ingelopen door Jan Raas, Hennie Kuiper, Joop Zoetemelk en Freddy Maertens.Freddy Maertens zet de demarrage door en fietst solo naar de finish.Amstel Goldrace 1976, winnaar Maertens met Amstel Goldrace trophee
Freddy Maertens wint. De Gold Race-Miss zendt hem haar glimlach en kust hem. Ook beurt hij een goudglanzend horreur; te groot voor een naar menselijke maat geschapen prijzenkast.
Het Parool 03-04-1976 WIM JUNGMAN, Limburgsch dagblad 29-03-1976 NINO TOMADESSO
Nederlands kampioenschap op de weg voor beroepsrenners 1964
Briljante koers van excellente kampioen JO DE ROO
Jo de Roo met aan zijn wiel Cees Haast.
Zeventig kilometers torste Jo de Roo – letterlijk en figuurlijk – de hitte van de dag, zeventig zware finale-kilometers over het door bijna 40.000 kijkers omzoomde Adsteegcircuit, een bijzonder gewaardeerde ontknoping, want heel duidelijk ging de sympathie van de menigte naar de in grote stijl en allure rijdende 27-jarige Zeeuw uit, die alle werkzaamheden aan de (verre) tocht verbonden in zijn eentje moest opknappen, daar gezel Kees Haast zonder ook maar een moment aanstalten te maken een handje toe te steken, aan het wiel van de inderdaad superieure aanvoerder bleef plakken. Deze strategie bood Kees Haast de enige kans om eventueel aan bod te kunnen komen, mits Jo de Roo een tik zou krijgen, een decorwisseling die evenwel radicaal uitbleef. Ronde na ronde – steeds weer die Adsteeg en die Holleweg op, door de kronkelende soms nauwe straten – bleef De Roo op kop en het was heel logisch dat zodoende zowat alle aanwezigen innig hoopten, dat het kampioenschap 1964 bij hem terecht zou komen. De beste, de sterkste, de koersbezieler triomfeerde met glans. Cees Haast mocht tot aan de laatste klim in het kielzog van zijn excellente voorganger blijven, toen was het volledig gedaan, want nauwelijks daagde – het slot – de Adsteeg op, of Jo de Roo “vertrok”, rende weg met een verbluffend gemak, om reeds zestig meter voor de streep juichend de handen de hoogte in te gooien. Een ovatie was de eerste beloning, gevolgd door de bekende ceremonie, bloemen en verdere huldigingen, gelukwensen van Dr. Van Dijk en meerdere officials. En doordat een groot kampioen op zo’n tintelende wijze de landstitel verwierf, gingen de vele en vele duizenden tevreden huiswaarts, na aanvankelijk met misnoegen bepaalde reglementaire beslissingen van de wedstrijdcommissarissen, van luidruchtige kritische opmerkingen te hebben voorzien.
Jo de Roo voor de start
Verzorging was uitsluitend toegestaan boven op de Adsteeg, 200 meter voorbij de finish. Voor het vertrek was duidelijk verteld, dat in verband met de hitte elke ronde (8,5 km) verzorging mogelijk was. De “incidenten” werden in de 19e toer ingeluid, toen Jan Schröder elders in Beek van een toeschouwer drinken aannam, een overtreding die door een official werd geconstateerd. Schroder werd om dit “vergrijp” uit de koers genomen, een op de reglementen gebaseerd besluit, een maatregel die echter geen weerklank bij het publiek vond. Schroder’s verzorger protesteerde heftig en het rumoer was nog niet bedaard of Wim van Est werd aangemaand de arena te verlaten, eveneens om eenzelfde overtreding. Wim gaf – voor de jurytent – een kernachtige uitleg, met als conclusie en advies de gehele groep – uitlopers ingesloten – te doen afstappen, want iedereen dronk “verboden” verversingen: de renner die het flesje bier of limonade accepteerde gaf dit – aldus Van Est – aan in zijn buurt zijnde makkers door en zo ging het verder. Het geloei nam in hevigheid toe, toen Jan Janssen en Hub. Zilverberg de aanzegging kregen de strijd to staken – zij reden lustig verder -, even later werd dit vonnis over Cees Lute uitgesproken en voordat de gemoederen waren bedaard was dit lot Jos Linders en Leo Knops beschoren. Zeven renners op het zondaarsbankje: is een en ander van invloed geweest op de uitslag, vooral op de afwikkeling van de finale? Wie zal het precies vermogen te zeggen?
Wim van Est voor de start
VAN DE ZEVEN Limburgse deelnemers op de Adsteeg was Hub Harings het best geklasseerd. Een zesde plaats vlak achter de in de laatste beklimming uit het peloton weggesprongen Den Hartog, mag er zijn. Harings bewees hiermee wel degelijk in het profmilieu thuis te horen. Samen met hem zetten ook Kersten, Steuten en de gediskwalificeerde Knops een punt achter de 255 km rit. Beckers overleefde de strijd niet, maar zorgde wel voor een attractieve beginfase. Jean Bastin verdween pas in de laatste kilometers en Schröder zou vast en zeker in de prijzen zijn gevallen als er niet de reeds vaker geciteerde verzorging was geweest. Voor het overige hebben de bijna 40.000 wieler-enthousiasten die op en rond het circuit een plaatsje hadden gevonden, zich behalve met de strijd-der-matadoren bezig kunnen houden met de jacht op drinken. Hoeveel bier en limonade er in Beek gedronken is valt niet te schatten, maar dat er — ook in de ijsverkoop — goede , zaken zijn gedaan, staat vast.
Youtube video over het NK 1964: Jo de Roo wielerkampioen 1964
Toen Janssen en Hub. Zilverberg aan de jas werden getrokken (25ste ronde) zaten zij in de groep, die een achterstand van 2,30 minuut had op Jo de Roo en Kees Haast, een duo dat op 24 sec. door Rik Wouters en Cees van Amsterdam werd gevolgd. Had Jan Janssen met succes de sprong alsnog kunnen ondernemen? Zeker is, dat onze Tour-vedette danig werd „bewaakt”, aangezien de mannen die dezelfde trui als Kees Haast droegen – in de troep – klaarblijkelijk alleen oog voor Jan Janssen hadden en zich uitsluitend met hem onledig hielden. Koerstaetiek? Ploegverband in een voor individuelen uitgeschreven kampioenschap? De race werd natuurlijk – zeven coureurs voor de rechtbank is veel – gedevalueerd en vanuit dit oogpunt was het daarom dubbel gelukkig, dat Jo de Roo – door klasse en kunde, door de bezielende wil om te slagen – niet alleen de strijd redde, maar bovenal een werkelijk groot kampioenschap veroverde. Was Jo de Roo – alles is mogelijk – in de eindfase b.v. op pech gestrand, dan hadden we deze nu geslaagde affaire, op de tweede rang moeten rangschikken, een produkt hoogstens geschikt voor de uitverkoop.
Voor de start Jos van der Vleuten in gesprek met Arie den Hartog
Peter Post kon niet present zijn (de motieven zijn genoegzaam bekend), Mart. v. d. Borgh kwam tijdens een trainingsrit ten val, Jan Hugens was nog niet hersteld van zijn blessures, Lex van Kreuningen sukkelde met een ziekte, Leo van Dongen (sleutelbeenbreuk), Ab Geldermans (operatie amandelen), Joop v. d. Putten en Bart Solaro werden eveneens gemist, toen de zaak op gang werd gebracht. Fons Steuten en Werner Swaneveld leden dra bandbreuk, kwamen weer bij en intussen – al in de eerste ronde – riepen Eugene Beckers, Leo Coehorst en Bas Maliepaard zich tot aanvoerders uit: 1 minuut winst was zo voor elkaar en daar bleef het om schommelen (1.24 min. in de vierde omloop), totdat Beckers in zijn eentje aan de zesde ronde begon, om even nadien gezelsehap te krijgen van Werner Swaneveld en de strijdlustige Wim de Jager. De wielermannen vonden deze korte vluchten natuurlijk fijn, evenals zij Andre van Aert succes toewensten. Het gat (15 sec. op Jacob Tolhoek) was klein en voorin de meute peddelden steevast Jan Janssen, Hub. Zilverberg, Henk Nijdam, Jo de Roo, Arie den Hartog.
HET KAMPIOENSCHAP van Nederland 1964 op de weg voor professionals en onafhankelijken, op het zonovergoten 8,5 km lange Adsteeg-circuit, in Beek verreden, heeft 'n groot winnaar opgeleverd. Jo de Roo immers behoort al enige jaren tot de upper-ten van de vaderlandse wielersport en is met zijn dubbele victories in de Ronde van Lombardije en Parijs-Tours, alsmede zijn klinkende victorie in Bordeaux-Parijs van enkele seizoenen terug, een van de na-oorlogse wielercoryfeeën. De eerste prijs in Beek was voor De Roo dus niet 't begin van een grootse carrière, maar betekende de vervulling van een lang gekoesterde wens. Begin september start de donkere Zeeuw ook als favoriet in de strijd om het wereldkampioenschap te Sallanches aan de voet van de Mont Blanc in Frankrijk.
V.l.n.r: Dick Enthoven, Leo Knops, Bart van de Ven, Kees Haast, Henk de Jong en Piet van Est.
We kregen Cees Snepvangers aan het bewind, een fase die in de 9e ronde werd ingeluid en die een winst bracht van 1.07 min. op Den Hartog, Leo Hermens, Dick Groeneweg en het vlak hierna voorbij stuivende peloton. Snepvangers ging voort: 1.37 min. in de 10e tour (Jan Schroder sleurde aan de groep), 1,25 min. in de 11e doorkomst – in deze periode kregen Cees van Espen en Lambert v. d. Ven een lege tube, kwamen snel bij, 1.50 min. op Schroder, Rentmeester, Lute en Damen in de 13e ronde, 1 min. hierna op v. d. Klundert die in de 15e ronde leider werd. Weg was Snepvangers, een nukken vertonend achterwiel en een functie als toeschouwer.
Half koers twee bandbreuken van Kees Haast, leider werd Jacq. v. d. Klundert met op 45 sec. Wim de Jager, op 2.30 min. de door Buuts en Jo de Haan gedirigeerde troep. Van der Klundert scheen de smaak te pakken te hebben, 3.11 min. in de 17e ronde – Wim de Jager kwam in de stoet terecht – de „tert” werd bonkiger, de pedaalslag moeilijker en toen Jan Janssen en Cees Lute aan de troep begonnen te sleuren begon in feite de koers pas voorgoed. De “groten” zaten vooraan en inmiddels waren Le Grand, Jongejan, Pos, Snepvangers, Steenvoorden, v. d. Ven, Merckx, Coehorst en Dekkers van het lijstje geschrapt. Nog hield v. d. Klundert even stand: 58 sec., 20 sec. en het was gedaan. Andre van Aert solliciteerde naar een zekere rol, Jan Schroder moest afstappen – de Ruberg-sportbestuurder Wolfgang Gronen maakte dus de verre reis tevergeefs -, Eugene Beckers staakte en juist toen de jury het druk kreeg met de elders omschreven “drankovertredingen” viel de slag, werd een definitief gewaad aangetrokken.
Jo de Roo, Cees van Amsterdam en Kees Haast demarreerden op de Adsteeg (26 sec.), gingen naarstig door en de slag was in de maak, de ontknoping hing in de lucht. De Roo – soepel en welbewust, stug kijkend – had veel haast, de voorsprong van dit trio steeg tot een min. (23ste ronde) en toen opnieuw de Adsteeg in het gering kwam, kreeg Van Amsterdam krampen, werd afgehaakt en kwam bij Rik Wouters terecht, die naderbij kwam.
De stand: op kop Jo de Roo en Kees Haast, op 49 sec. Van Amsterdam en Wouters, op 1.44 min. Wim de Jager, op 2.07 min. de groep. Wim van Est moest afstappen, Jan Janssen en Hub. Zilverberg kregen dit vervolgens te horen: Zouden Wouters en Van Amsterdam nog bij de kopmannen komen? Het verschil bleef gering: 30 sec. in de 26ste ronde, 50 sec. in de 27ste en de winnaar moest toen onder dit viertal schuilen, daar De Jager op 4.15 min. doorkwam en het “wandelend” peloton op 5.05 min.
Op verschillende plaatsen langs het circuit werden de renners met tuinslangen verkoeling gebracht
OVER DIE JURYBESLUITEN waardoor Schröder, Knops, Janssen, Zilverberg, Linders, Lute, en Wim van Est uit de strijd werden genomen is heel wat te doen geweest. Wij blijven er echter bij dat reglementen er zijn om nageleefd te worden, maar van de andere kant was de toepassing ervan toch evenmin waterdicht. Wim v. Est bv. verklaarde dat hij zelf geen drinken van het publiek had aangenomen maar een slok had gekregen van Zilverberg die wél een.. fles bier van een toeschouwer had gegrepen. „En als jullie dat willen bestraffen", zei een verbolgen van Est „dan kunnen jullie het hele peloton uit de strijd nemen". De zeven genoemde renners hebben overigens tegen het jurybesluit protest ingediend bij de KNWU.
Meer en meer steeg het saldo van de twee leiders: 2 min., 3.12 min. Altijd Jo de Roo voorop, altijd Kees Haast aan het wiel van de briljante Zeeuw geplakt. Het publiek begon zich te roeren, begon De Roo aan te moedigen: “gooi hem los”. Jo de Roo keek verbeten, lachte even toen de bel voor de laatste ronde ging. Hij was zeker van zijn zaak, hij was de rapste en de sterkste atleet. Hij schudde heel gemakkelijk Kees Haast van zich af en werd een gevierd kampioen. De vlucht van Jo de Roo, Kees Haast en Cees van Amsterdam luidde de afrekening in, naderhand vochten Rik Wouters en Van Amsterdam manmoedig om de schade te beperken.
De ontknoping deed de mensenzee rechtveren en de bijna 40.000 toeschouwers – wat een meeleven – vonden het een tintelende finale, waren dik content, omdat Jo de Roo met de macht en de klasse van een grootmeester regelrecht op de kampioenstrui afreed. Een verdiende beloning, een succes waarop hij volstrekt recht had. Natuurlijk aan de finish een glunderende organisator, de heer Boss sr., die fier de massa overschouwde, die wel enige moeite had om Miss Beek op te diepen. Veertigduizend toeschouwers: kwam dit soms ook – gedeeltelijk – omdat de Limburgse kranten een voorbeschouwing van een volle pagina publiceerden?
BRON GERARD SILLEN
Jo de Roo (winnaar) met rondemiss
Beroepsrenners: 1. en kampioen J. de Roo, Kruiningen, lie. 1, 255 km in 6.35.25 uur; 2. C. Haast,-Rijsbergen, lie. 64, 6.35.34 uur; 3. H. Wouters, Baarle Hertog, be. 65, 6.37.57 uur; 4. C. van Amsterdam, Breda, lie. 17, 6.38.11 uur; 5. A. den Hartog,; Zuidland, lie. 27, 6.40.36 uur; 6. H. Harings, Scheulder, lie. 153, 6.40.36 uur; 7. J. van der Klundert, Hoogerheide, lie. 56, 6.40.43 uur; 8. M. Breure, Rotterdam, lie. 78, z.t.; 9. J. de Haan, Huybergen, lie. 2, z.t.; 10. D. Groeneweg, Numansdorp, lie. 53, z.t.; 11. B. Maliepaard, Willemstad, lie. 13, z.t.; 12. P. Rentmeester, Albenga Logrono, lie. 3, z.t.; 13. T. Sythoff, IJsselmonde, lie. 60, z.t.; 14. C. van Espen, Arnhem, lie. 58, z.t.; 15. J. Kersten, Siebengewald, lie. 50, z.t.; 16. W. de Jager, Den Haag, lie. 83, z.t.; 17. H. de Jong, St. Willebrord, lie. 85, z.t.; 18. P. Damen, Helmond, lie. 51, z.t.; 19. A. van Aert, Zundert, lie. 48, z.t.; 20. F. Steuten, Weert, lie. 70, z.t.; 21. H. Nijdam, Zundert, lie. 42, z.t.; 22. D. Enthoven, Stekene Waes, lie. 19, z.t.; 23. A. Donker, Amsterdam, lie. 166, 6.41.25 uur.
Wim van Est moest van de jury afstappen, hier bij de jury.
DUYCKER KAMPIOEN VETERANEN
Met een race over 25,5 km voor veteranen – eveneens om het nationaal kampioenschap – werd dit zonnig wielerfeest geopend. Schermutselingen, licht kaliber, meteen. Nu een drie man, dan vier aan de leiding, uiteindelijk zeven koplopers, waarvan eentje ietwat – een paar seconden – tekort schoot. De 38-jarige Duycker zegevierde; met 60 jaar was de Tilburger Otten de oudste deelnemer, de 58-jarige Rotterdammer P. v. d. Broeck deed in jaren weinig voor hem onder.
Veteranen kampioen 1964 Willem Duyker
Veteranen: 1. en kampioen Willem Duyker, Amsterdam, lie. 3237, 25 1/2km. in 39.40 uur; 2. A. Geelhoed, Zwammerdam, lie. 3250, z.t.; 3. W. Zuiker, Etten, lie. 3208, z.t.; 4. A. Post, Baarn, lie. 3209, z.t.; 5. H. Hordijk, Rotterdam, lie. 3217, z.t.; 6. D. Vroege, Arkel, lie. 3225, z.t.; 7. A. Uitbeijerse, Rotterdam, lie. 3280, 39.44 uur; 8. J. Harmsen, Rotterdam, lie. 3234, 39.57 uur; 9. J. de Ruyter, Amsterdam, lie. 3240, z.t.; 10. D. Visser, Dordrecht, lie. 3241, z.t.; 11. F. Buijink, Den Haag, lie. 3214, z.t.; 12. M. de Bruijn, Roosendaal, lie. 3268, z.t.; 13 T. Valkhof, Spijkenisse, lie. 3256, z.t.; 14. J. de Klerk, Breda, lie. 3267, z.t.; 15. H. Heiden, Rotterdam, lie. 3245, z.t.
Foto’s Leo Knops & fotocollectie Nationaal Archief
