2018-06-07 Arie den Hartog

Posted on 7 juni 2018 by Peter Knops

De Zuidlander Arie den Hartog, die in 1966 van Voorne Putten naar Zuid-Limburg verhuisde, dichter bij zijn arbeidsterrein in België en Frankrijk, is van het levenstoneel verdwenen. Nadat hij eind vorig jaar getroffen werd door een hersenbloeding verbleef Arie in een verpleegtehuis waar hij uiteindelijk geveld door een longontsteking vroegtijdig kwam te overlijden. We wensen de familie den Hartog en Arie’s vrienden veel sterkte toe.

Arie den Hartog

De laatste keer dat hij als actief coureur in het nieuws kwam, was tijdens Bordeaux-Parijs 1970. Arie den Hartog legde ruim 400 kilometer van deze monsterklassieker af. Darmstoornissen maakten toen voortijdig een einde aan zijn seizoen. De blonde Zuidhollander/ Limburger reed nog wat wedstrijdjes in Frankrijk. Daarna kwam de klap waardoor zowat alle Nederlandse profwielrenners op de keien belandden: Caballero en Willem II-Gazelle werden opgeheven. Ongeveer vijfentwintig Nederlandse profs zaten destijds zonder contract. Tot die laatste categorie behoorde ook Arie den Hartog. Met de wielersportlente van 1971 voor de deur werd zijn naam voorgoed geschrapt uit de startlijsten.

Arie den Hartog, in 1964 beroeps geworden won dat jaar Parijs Camembert en de Ronde van Luxemburg. In 1965 won hij Milaan-San Remo. Hij stond aan het begin van een lucratieve wielerloopbaan. Door zijn zege in de „Primavera” had hij zich op slag in de kijker gereden.

In 1966 na zijn winst in de eindrangschikking van de Ronde van Catalonië vertrok hij als kopman van de Fordploeg in de Tour de France. Een valpartij en gekneusde ribben wierpen hem uit het peloton. Arie den Hartog kwam terug, won regelmatig zijn wedstrijden, vooral in Frankrijk, en veroverde een vaste plaats op de markt. Hij reed ook voor St.-Raphaël en BIC, fietste stukje bij beetje sociale zekerheid bij elkaar en bouwde in Elsloo een fraaie woning waar hij en zijn vrouw Marja elk jaar rustig konden overwinteren. Hij verdiende immers goed als hard fietsende seizoensarbeider. De opgaande lijn werd echter opnieuw afgebroken. Tijdens het wereldkampioenschap op de weg in Heerlen (1967) lag Arie den Hartog met een hersenschudding in bed.

Den Hartog eindigde in de Tour van 1968 als 26ste op bijna een half uur van zijn landgenoot. Hij herinnert zich dat het een merkwaardige editie was. „Er waren geen uitgesproken favorieten, geen supervedetten, geen echte winnaars. De rivaliteit bij de Belgen tussen Van Springel en Bracke heeft ons in de kaart gespeeld. Ik was en ben bepaald geen vriend van Janssen, maar toen ik geen kans meer had, heb ik voor hem gewerkt. Zo professioneel was ik wel. Ondanks het feit dat het tussen Jan en mij niet boterde. Hij zocht en zoekt de journalisten op. Zo ben ik niet. Als ik de kans kreeg piepte ik er tussenuit. Je zult me niet snel op de VIP-tribunes zien zitten. Ik sta liever tussen het publiek.”

1 augustus 1965. Kampioenschappen wielrennen profs te Beek, Kopgroep Jo de Roo, rechts Arie den Hartog (Ford), achter hem Leo Knops, daarachter Henk Nijdam en tenslotte Peter Post

De laatste twee koersjaren maakte hij reclame voor Caballero, het eerste jaar minder, maar in 1970 kwam er weer schot in. Hij was de sterkste in de Zwitserse Alpen (winnaar bergklassement) en reikte naar een opvallende derde plaats in het eindklassement van de Zwitserse ronde. Caballero en Den Hartog begonnen uitstekend voorbereid aan de Ronde van Frankrijk. „Als ik de bergen maar haal, dan rijd ik een goede Tour”, voorspelde hij na de eerste, moordend snel gereden ritten door Noord-Frankrijk en België. Hij zag de bergen niet. Darmstoornissen, waarschijnlijk voedselvergiftiging, haalden in de rit naar Saarlouis een streep door de rekening. Niet Parijs, maar het Sittardse ziekenhuis was voor Den Hartog de eindstreep van wat aanvankelijk een succesvol seizoen leek te worden.

Amstel Gold Race 1967

Arie wint de Amstel Gold Race 1967

Video: Amstel Gold Race 1967

„In de Tour heb ik zó’n klap gehad dat het seizoen voorbij was voordat ik hersteld was. Ik was enorm verzwakt en heb een streng dieet gehad. In Bordeaux-Parijs kreeg ik dezelfde klachten.

Arie voelde zich wel nog capabel genoeg voor grote of kleine wedstrijden. Als voorbereiding van het seizoen 1971 had hij in de winter deels „op de rollen”, deels in het bos doorgebracht. Conditietraining die gevolgd wordt door trainingskilometers op de fiets, zo vlug de wegen weer berijdbaar waren. Den Hartog bleef een gunstig object voor een extra sportieve firma, maar een contract heeft hij niet meer getekend. „De ene keer belden ze op met de mededeling: het is bijna voor elkaar. De volgende dag hoorde ik: het is nog niet rond. Ik wilde dolgraag blijven rijden, maar niet onder de prijs. Als ik er geld op zou moeten toeleggen, dan is de rekening snel opgemaakt.” Normaal zeggen ze dat je in de lange afstandssporten rond je dertigste het sterkste bent, Arie den Hartog was 29 jaar jong toen hij stopte met koersen op het hoogste niveau.

Milaan Sanremo 1965

Na zijn afscheid van het metier heeft hij nog even gefunctioneerd als ploegleider van een amateurploeg en volgde hij het hedendaagse wielrennen via de media nog op de voet. Klassiekers als Amstel Gold Race, Luik- Bastenaken-Luik en Ronde van Vlaanderen bezocht hij.

Na zijn carrière importeerde hij fietsen en onderdelen. De rijwielhandel in Sittard deed hij later van de hand, hij er een goede prijs voor kon krijgen. Maar hij had geen zin te niksen en startte hierop in Spaubeek een groothandel in marmer en graniet. Later volgde ook nog een rijwielzaak in Kerkrade en had hij ook een fietsenwinkel in Nieuwstadt.

Arie den Hartog

Voormalige beroepswielrenners hebben doorgaans de gewoonte sterk af te geven op de huidige generatie. De vedetten van weleer verwijten de laatste lichting gemak- en geldzucht. Den Hartog vormde een verfrissende uitzondering. „Het is gemakkelijk vanuit je luie stoel iets af te breken”, zei hij. “lk denk dat het te maken heeft met jaloezie. Wij verdienden in verhouding niks, maar je kunt die jongens niet kwalijk nemen dat ze scheppen geld krijgen. Als ik nu wielrenner was geweest had ik ook geen nee gezegd. Daarom vind ik dat vergelijken zinloos is”.
Arie den Hartog werd 77 jaar.

Janssen draagt Tourzege aan Den Hartog op Beluister het recent radio-interview met Jan Janssen naar aanleiding van Arie’s overlijden: “Ik zocht hem op in het ziekenhuis, Ja, huilen toen ‘ie mij zag…” Vanwege het infarct zat Den Hartog vastgebonden in een rolstoel. “Het was een zielig hoopje mens, dat is alleen maar tragisch. Zo wilde hij niet leven.” “Hij was van ongelofelijke waarde. En heeft hij alles gegeven, tot de laatste dag. Mijn Tourzege draag ik ook echt wel een beetje aan hem op”, vertelt Janssen in Langs de Lijn En Omstreken. In de Tour de France van 1968, na de Alpen waren er nog vier renners over, onder wie Den Hartog. “Hij heeft me echt bijzonder gesteund. Als je tegen Arie zei ‘de kopgroep rijdt op 2 minuten’, dan reed hij net zolang op kop tot we erbij waren. Het was een tempobeul, een allrounder.” Janssen vergeet de laatste ontmoeting niet snel. “Ik heb met betraande ogen en een brok in mijn keel dat ziekenhuis weer verlaten en zei tegen mijn vrouw: dat gaat niet lang meer duren.” Wat overblijft is de herinnering, aan een man die vooral zijn pedalen liet spreken. “Hij was een beetje introvert. Hij werkte zich naar goede ploegen toe, zeer verdienstelijk maar Arie was niet zo’n prater. Een vriendelijke man, maar een beetje gesloten.”

Video: Zuidland (1962) Arie den Hartog Hangjeugd en Zangvereniging Ring

2018-04-19 boekpresentatie “Janssen 68”

Posted on 19 april 2018 by Peter Knops

Boekpresentatie

“Janssen 68”

Het nieuwe boek van sportjournalist Raymond Kerckhoffs en fotograaf Tonny Strouken

V.l.n.r: Raymond Kerckhoffs, Christian Prudhomme, Jan Janssen & Tonny Strouken

Tour de France 1968 in een notendop: ‘Niets wijst er op dat Janssen de 55e editie van de Tour gaat winnen. Op de slotdag staat hij slechts derde in het klassement, op 16 seconden achterstand van de Belgische geletruidrager Herman Van Springel. Maar in de afsluitende tijdrit naar de wielerbaan van Vincennes in Parijs buigt Janssen de achterstand om in een voorsprong van 38 seconden. Van Springel redt het niet en moet genoegen nemen met de tweede plaats in het eindklassement. Huilend neemt Janssen de huldiging door supporters in ontvangst en krijgt het geel om de schouders.’

Jan Janssen vertelt over zijn Tourzege

Om te sfeer van 21 juli 1968 nog eens op te roepen enkele bewegende beelden (Ik heb er zelf vorig jaar geknutseld met de beschikbare beelden, deels in kleur !!), van de laatste rit en huldiging van de Tour de France winnaar Jan Janssen in 1968. TdF1968, 22ème étape B, Melun-Paris La Cipale (C.L.M.), 55,2 KM. 21 juillet Jan Janssen, le premier hollandais Terminé le Parc des Princes. Pour la première fois, le Tour de France s’achève dans le bois de Vincennes, au vélodrome de la Cipale:

Op uitnodiging van Tonny, ik sprak hem vorige week bij de Amstel Gold Race, was ook ik aanwezig bij de boekpresentatie. Uiteraard veel wielercoryfeeën present, ik zag en sprak o.a. Ab Geldermans, Jo de Roo, Christian Prudhomme, Bennie Ceulen, Ben Koken, Jan Krekels, Hub en Ger Harings, Hennie Kuiper, Cor Schuring etc, bijgaand enkele beelden van de presentatie.

Liefst 68 foto’s uit het rijke archief van Strouken en bijpassende teksten wordt de spannende Ronde van Frankrijk nog eens herbeleefd. Niet alleen de ontknoping op de wielerbaan in het Bois des Vincennes was spectaculair; drie weken lang gebeurden op de Franse wegen de meest gekke dingen. Met slechts drie ploegmaten aan zijn zijde wist Janssen vanuit een outsiderpositie heel verrassend deze Tour de France op zijn naam te schrijven. Ik heb nog ergens een grammofoonplaat liggen met het radioverslag en op de B kant, of was dat nou net de A kant een lied van Ted de Braak, dan nu een gouden herinnering bekroond met een boek met de prachtige titel “Janssen 68”, ge wel dig !

Tonny Strouken, Raymond Kerckhoffs

Wielerman en Sportfotograaf Tonny Strouken (1936) reisde in zijn carrière, sinds het WK van 1948, met zijn fotocamera de wereld rond in opdracht van alle grote dagbladen en sportmagazines. Hij behaalde diverse internationale fotografieprijzen, o.a. een kleinood als de zilveren camera.

Tonny Strouken, Raymond Kerckhoffs

Raymond Kerckhoffs volgt al dertig jaar lang als toonaangevende sport- journalist voor o.a. De Telegraaf het peloton over de hele wereld op de voet.

Tonny Strouken, Raymond Kerckhoffs

In 1968 volgde Tonny Strouken vanaf de motor de hele Tour de France in het kielzog van Jan Janssen. Hij kent de Zuid-Hollander al vanaf 1956 toen hij foto’s maakte van het criterium in Wijnandsrade voor aspiranten, dat door Janssen gewonnen werd.

Jan Janssen en Christian Prudhomme

21 juli 1968. In het Bois des Vincennes in Parijs wint Jan Janssen, als eerste Nederlander, de Tour de France. Niet ver van die bewuste wielerbaan in de Franse hoofdstad kijkt een zevenjarige Franse jongen zijn ogen uit. Hij ziet voor het eerst beelden van de Tour de France, het is Christian Prudhomme. Die zevenjarige jongen van toen, de huidige directeur van de Tour de France, reikte het eerste exemplaar van een boek over die bewuste Tour uit aan Janssen. “Ik was bij thuis bij mijn ouders, zag Jan Janssen de Tour winnen op onze zwart-wit televisie. Het waren de eerste beelden ooit die ik zag van de Tour de France”…

Emoties bij Jan Janssen en Christian Prudhomme, vrienden voor het leven

Vanwege zijn goede relatie met Janssen was Strouken in staat om tijdens deze voor Nederland historische Ronde van Frankrijk unieke beelden van Jan te maken.

“Janssen 68” kan besteld worden via info@parkhotelvalkenburg.nl met vermelding van uw NAW-gegevens en het aantal boeken dat u wenst te ontvangen. Het boek kost trouwens €39,50
Zie hiervoor ook: parkhotelvalkenburg boekpresentatie jan janssen 68

Mijn gesigneerd exemplaar met opdrachten/ handtekeningen van Raymond Kerkhoffs, Christian Prudhomme, Jan Janssen, Tonny Strouken en Ab Geldermans

Ab Geldermans toont de voorlopige samenstelling van de ploeg voor de Tour van 68

Jos van de Mortel opende de presentatie

De boekpresentatie Jan Janssen 68, aandacht voor mooie anekdotes …

Emile Peerenbooms, Hennie Kuiper

Christian Prudhomme

Video van André Jansen (WAF): Ab Geldermans, Arie den Hartog, Eddy Beugels, Gerard Vianen en Huub Zilverberg over Jan Janssen en de Tour de France van 1968:

Tour de France 1968 op WAF

Ab Geldermans, Arie den Hartog, Gerard Vianen, Eddy beugels, Jan Janssen en Huub Zilverberg over TdF 1968.

Geplaatst door André Jansen op donderdag 24 maart 2016

Christian Prudhomme, Jan Janssen

Raymond Kerkhoffs, Christian Prudhomme, Jan Janssen, Tonny Strouken

Zonder die laatste tijdrit van Melun naar Parijs was het leven van Jantje heel anders gelopen. Voor hij die dag aan de start kwam, had Janssen een achterstand van 16 seconden op de Vlaamse geletruidrager Herman van Springel, die als een betere tijdrijder werd beschouwd. Bovendien had hij slechts een voorsprong van 1 minuut 40 op de uitgesproken tijdritspecialist en houder van het werelduurrecord Ferdinand Bracke, die opmerkelijk goed de bergen doorgekomen was. Niets wees daarom die zondagochtend in Melun op een Hollandse tourzege. Toch geloofde Janssen erin, getuige zijn opmerking tegen Trouw-verslaggever Frans Nypels: „Nog nooit heb ik zo dicht bij de verwezenlijking van mijn ideaal gestaan. Dacht je nou werkelijk dat Jan Janssen zich de kaas van het brood laat eten?” En zo gebeurde het. Janssen reed als een ’dolle stier’ en had na afloop in het Parc des Princes 38 seconden voorsprong op Herman van Springel en zelfs 3 minuut 3 op Ferdinand Bracke. Hij huilde van geluk en kon op het moment dat hij zijn vrouw Cora met dochter Karin (’Die kleine had een heel leuk jurkje aan’) in haar armen zag niets anders uitbrengen dan: „Cora, kind, ik heb ’m!” en „Karin, papa heeft de Tour gewonnen!” trouw.nl

Jan Janssen

50 jaar terug in de tijd… Na-Tour portret, op bezoek bij Jan en Cora Janssen, 1968, 😉):

Als Jan vertelt is het muisstil, v.l.n.r: Coby Strouken, Jos van de Mortel, Tonny Strouken, Koos Tacx, Sophie Tacx, Cora Janssen en Ab Geldermans

Nederlandse Tour de France ploeg uit Breda naar Vittel vertrokken. Jan Janssen in gesprek met ploegleider Ab Geldermans

Uiteraard had Jan zijn wollen gele trui uit 1968 bij zich, wol was duidelijk niet geschikt voor het rijden in de regen

Toen Janssen in de Pyreneeën tijdens de beklimming van de Tourmalet meer dan drie minuten verloor op zijn belangrijkste concurrenten Poulidor en Bracke, leek de Ronde verloren. Maar langzaam maar zeker veroverde Janssen terrein terug (Poulidor viel in de veertiende rit naar Albi en stapte later af) en toen hij in de laatste Alpenrit in Sallanches als vijfde eindigde, vertrouwde hij NOS-verslaggever Jean Nelissen uitgeput toe: „Ik heb mijn Tour gered.” Dat was zo, al kon hij toen niet vermoeden dat een onbekende renner op de voorlaatste dag nog bijna roet in het eten zou gooien. Maar toen ook de onbekende André Poppe sneuvelde, kon het echt niet meer fout gaan. trouw.nl

De eerste Nederlandse Tour winnaar ooit….

Hub Harings, Jo de Roo

Bert van Marwijk, zo als bekend ook een wieler-enthousiast, ook present..

Janssen 68, ontspanning met een hapje en een drankje

Herinnering aan juni 2015, Parkhotel Valkenburg Expositie over Historische Tour de France 1968:

1969-06-30 Maastricht, aankomst 2e etappe Tour de France

Posted on 30 juni 1969 by Peter Knops

De Tour de France in Limburg !! Op 30 juni en 1 juli 1969 was er voor het eerst in de rijke boeiende historie van dit grootste wielersportevenement ter wereld een Nederlandse stad finishplaats: Maastricht

FAEMA hield ook in tweede etappe touwtjes strak in handen.
ETAPPEZEGE EN GELE TRUI VOOR JULIEN STEVENS.
Willem II raakte bijna Henk Nijdam kwijt.
Jan Harings wint het prof-criterium (voorwedstrijd).

Tout-Maastricht zag in eigen stad in 1969 de Tour. Maastrichtenaren en duizenden vreemdelingen keken toe hoe een vazal van Eddy Merckx, de vroegere Belgische kampioen op de weg, Julien Stevens, niet alleen de etappeoverwinning, maar bovendien de gele trui greep. Zij zagen verder hoe Jan Janssen in de kop van het peloton eindigde, hoe Willem II-ploegleider Ton Vissers op het Volksplein nerveus heen en weer liep. Twee van zijn discipelen, Leen Poortvliet (val) en Henk Nijdam (inzinking), waren ver achterop geraakt. Gelukkig arriveerden zij nog net voor de sluiting van de controle aan de finish. Niettemin verloor de Tourkaravaan twee dappere soldaten: de Fransen Chappe en Bolley. Voor hen is het Grote Avontuur gedaan.

Klik en lees het Limburgs Dagblad van 19 juni 1969: Organisatie aankomst Tour in Maastricht is nu rond

Voorbeschouwing:

Maastricht maandag 30 juni en dinsdag 1 juli een „wielerstad”.
Voor aankomst Tour criterium voor profs.

Als maandagmorgen 30 juni de klok 10.00 uur slaat, zullen de leden van de Toer en Wielerclub Maastricht (even) adem mogen halen. Nog niet opgelucht, want dan begint het pas. Dan staat men nog enkele uren voor de aankomst van de Tour de France-reclame- en wielerkaravaan op het Volksplein te Maastricht. Pas om 11.45 uur dinsdagmorgen weten de mannen van de Toer en Wielerclub zeker of ze ook opgelucht adem kunnen halen. Dan weten ze of de organisatie perfect is verlopen, of alles ging, zoals zij het zich gewenst hadden. Nou ja, er zullen hier en daar wel enige schoonheidsfoutjes aan de organisatie kleven, maar dat is niet verwonderlijk wanneer men weet wat er rond 15.30 uur (maandagmiddag) allemaal Maastricht zal binnenrollen, want een Tour-karavaan is een compleet „dorp” dat drie weken lang van plaats tot plaats verhuist. Een voor een outsider „wilde boel” een „dwaze massa”, die moeilijk te temmen valt. En toch is dat nu precies wat de Maastrichtse organisatoren proberen te doen. Let wel: proberen.

De deelnemende ploegen Tour de France 1969

Om 13.00 uur gaat op het Volksplein een criterium van start waaraan 59 beroepsrenners deelnemen. Zij strijden 100 km lang voor “De Grote Prijs Vroom en Dreesmann Maastricht NV”. Het circuit is als volgt: Volksplein start en finish, Brouwersweg, Proosdijweg, Gildenweg, Ambachtsweg, Volksbondweg, Volksplein. Deze wedstrijd, met deelname van de Caballero-ploeg, de Duitse Batavus ploeg, de rest van de Willem 11-ploeg en een vijftal Belgen, telt mee voor de Trofee Caballero met als eindprijzen respectievelijk 5000, 4000 en 2000 gulden. Verder zijn er voor de individuele renners vijftig prijzen beschikbaar. Een eerste prijs van 1000 gulden, een laatste prijs (voor de 50ste plaats) van 25 gulden. De permanence, de Sporthal van £et stedelijke Lyceum, is bereikbaar via de rotonde Kon. Emmaplein en de rotonde ziekenhuis St. Annadal. Rondom de sporthal is voldoende parkeergelegenheid voor de auto s van de deelnemers.

Beeld van de drukte bij de finish van de 2e etappe Tour de France in Maastricht, Fotocollectie Anefo

Rond 15.30 uur verwacht Maastricht de spectaculaire Tour de France-reclamekaravaan, die de volgende route zal volgen Cannerweg, Bieslanderweg, Cannerplein, Elisabeth Strouvenlaan, Ambachtsweg, Volksbondweg en Volksplein. Deze karavaan rijdt bijna twee uur vooruit op de wielrenners, die rond 17.15 uur het Volksplein zullen finishen. Het is de finish van de tweede etappe van Woluwe-St. Pierre naar Maastricht over 179 km. De wielrenners en volgers nemen deze route: Cannerweg, Bieslanderweg, Cannerplein, Elisabeth Strouvenlaan, Ambachtsweg. Volksbondweg en Volksplein.

Om 17.30 uur volgt dan de huldiging van de etappewinnaar, drager van de gele trui, leider puntenklassement en eerste Nederlander. Die huldiging vindt eveneens plaats op het Volksplein door de Tour de France Miss Maastricht, gesponsord door het „Limburgs Dagblad”.

Vanaf 17.30 uur kan iedereen (gratis) terecht op de Tour de France-avondshow annex kermis. Tot 20.30 uur treden onder meer op: de accordeonist Raymond Boisserie, Roger Louis en Alain Decordier met wedstrijden voor de jeugd. Daniel Morvant presenteert onder meer de jeugdige accordeonist Pierre Grenier. Sylvain Deschamps, van Radio France Inter, brengt de Show Bic. Michel Rullier speelt op de terrasjes rond het Vrijthof accordeonmuziek en brengt Gerard Polese diverse attracties.

Van 20.30 uur tot 01.00 uur een variétéprogramma op het elektronisch podium van „Europe no. 1″ met o.a. Alain Barrière (Zang- en filmvedette), Les Freres Ennemis (Zanggroep), Harold Kay (sport en spel) en Annie Fratellini en haar dixieland-orkest. Muzikale medewerking verleent het orkest van Raymond Boisserie. Eveneens op het Vrijthof wordt op een groot scherm de film van de etappe Woluwe-Maastricht gedraaid, alsmede (in kleur) de film van de vorige Tourrit. De renners zullen dan inmiddels hun hotels, verspreid over geheel Zuid- Limburg betrokken hebben.

De volgende dag, op 1 juli, moeten zij vroeg uit de veren, want om 10.00 uur (dinsdag) is het voor hen en de begeleiders verzamelen geblazen op de Markt, waarna om 11.30 uur de officieuze start plaats vindt van de derde etappe van Maastricht naar Charleville-Mézières over 210 km via de route: Marktplein, Wilhelminabrug, Wilhelminasingel, Tunnellaan, Scharnerweg, Pres. Rooseveltlaan (Heer) naar Schoolstraat. Daar volgt om 11.45 uur de officiële start, waarna men via de Akersteenweg koers zet naar Cadier en Keer.

De reclamekaravaan moet zich reeds om 9.00 uur opstellen op het parkeerterrein aan de Maastrichter Grachtstraat. Zij vertrekt om 9.45 uur via de route: Maastrichter Grachtstraat, Maast boulevard, Hoenderstraat, Markt Wilhelminabrug, Wilhelminasingel, Tunnellaan, Scharnerweg, Pres. Rooseveltlaan (Heer), Schoolstraat, Akersteenweg richting Cadier en Keer.

klik en lees het Limburgs Dagblad van 25 januari 1969: Inspectie van etappeplaats Maastricht

De volgende ploegen worden ondergebracht in de navolgende hotels: Bic (Fr) motel vliegveld Zuid-Limburg, Faema (B) Esso-motel Born, Fagor (Sp) Hotel Old Hickory Maastricht, Flandria (B) Hotel In De Hoof Heer, Frimatic (Fr) Hotel La Bourse Maastricht, Kas (Sp) Hotel du Chène Maastricht, Mann (B) Hotel Poshoorn Maastricht, Molteni (I) Hotel I’Empereur Maastricht. Peugeot (Fr) Hotel I’Empereur Maastricht, Salvarani (I) Esso-Motel Born, Sonolor (Fr) Hotel im Weissen Rossl Maastricht, Willem 11 Esso-Motel Born, Officials Tour Hotel du Casque Maastricht.

De dag van de waarheid 30 juni 1969:

Voorwedstrijd voor beroepsrenners: Jan Harings zegevierde

De kleine, vinnige Jan Harings kon zijn geluk niet op. Na een enerverende eindsprint kon hij zijn rechterarm in de hoogte steken. In Maastricht boekte hij zijn vierde zege van dit seizoen. Nadat de jongste professional van de gebroeders Harings zijn vermoeid gezicht had afgewist en door miss Limburgs Dagblad van een stevige klapperd was voorzien, gaf Jan toe, dat de overwinning allesbehalve gemakkelijk tot stand was gekomen. „In de laatste ronde trachtte ik met Harry Steevens de zaken in de kopgroep te blijven regelen. Ik weet, dat ik rap ben, maar ik had angst voor Gerard Koel, Jos Boonen en Cor Schuuring. Zij hadden vrijwel niet aan de leiding gefietst en zijn eveneens snel op de meet”. Jan Harings wees hen evenwel rigoureus terug. „Koeltje” en Harry Steevens moesten hun meerdere erkennen in de coureur, die momenteel in blakende vorm steekt.

Microfonist Chris Delbressine, Foto©Wiel Vasmeer

Reeds in de eerste ronde koos Jan Harings het hazenpad. Leo Duyndam, de onblusbare, zag wel iets in een besluit om weer tussen de wielen plaats te nemen in een vroege ontsnapping. Samen met de Duitser Streng voegde hij zich bij de Scheuldenaar. Ronden lang draaide dit trio voor het peloton uit. Wim Scheepers kreeg in deze periode bandbreuk. Aangemoedigd door talloze Limburgers maakte de Steinse renner 40 seconden goed en kwam terug in de hoofdgroep.

In het profcriterium te Maastricht namen drie deelnemers al vroeg een voorsprong. Het waren (op de foto van links naar rechts) Jan Harings, zijn ploegmakker Leo Duyndam en de Duitser Streng. Zij werden echter door de hoofdmacht tot de orde geroepen.

Onder aanvoering van Arie den Hartog werd de rust in de voorste linies hersteld. Dat zinde Leo Duyndam niet. Met een ware leeuwenmoed stortte hij zich in het avontuur. Zoals dat met de jonge pedaalridder uit Honselersdijk meestal het geval is, bleek ook deze demarrage nutteloos. Verder dan 100 m stonden zijn ploegmakkers van Caballero hem niet toe. Het winnen van enkele premies was voor Leo een schrale troost.

Foto©Wiel Vasmeer

Opnieuw kwam het leven in de wielerbrouwerij toen Harry Steevens zich over het stuur boog. Met een krachtige pedaaltred liep hij uit het peloton weg. Bij half koers had hij meer dan een halve minuut voorsprong. „Mijn doel was om snel een ronde op de hele groep te nemen. Ik voelde me op dat moment er toe in staat. Ik reed bij het leven, maar toch kon ik niet voldoende ruimte scheppen.

door Nico Jessen, Limburgs Dagblad 1 juli 1969

Als ik die lange solo niet had ondernomen dan zou ik waarschijnlijk in de eindsprint gewonnen hebben. Nu leek hét me raadzamer voor Jan Harings de spurt aan te trekken. Mijn hoofdopzet was echter mislukt”, merkte de „witte” uit Elsloo na afloop op. Dat zijn onderneming faalde, was vooral het werk van een dertiental renners, die zich afscheidden van het peloton en Steevens tot de orde riepen. Wim Scheepers, Huub Harings en Jan Krekels hadden de slag gemist als trachtte de Bornse belofte via een solo de schade te herstellen. In het zicht van de haven strandde Krekels eervol. Bij de achtervolgers excelleerde wel Arie den Hartog. Steevens nam het wijze besluit weer tussen de wielen plaats te nemen.

Foto©Wiel Vasmeer

Met vijf Caballero-renners bij de koplopers moest succes wel verzekerd zijn. Het peloton had zich reeds bij de gang van zaken neergelegd. Dit resulteerde in een „lap”, zodat er een onoverzichtelijke situatie ontstond. Hiervan trok zich Wim Deelen geen zier aan. Twintig kilometer voor het einde waagde hij een kans op de overwinning. Hij kreeg de taaie Jan Serpenti aan zijn wiel. Dit duo bouwde een voorsprong van twintig seconden op. Dit vond natuurlijk geen genade in de ogen van de Limburgers Harings, Den Hartog en Steevens. Zij sleurden de grote groep tot bij de vluchters. Daan Holst onderging even later hetzelfde lot. De knapen van ploegleider Gerard Peeters duldden eenvoudig geen ontsnappingspoging. Zij trokken een scherm op waardoor niet gevlucht kón worden.

Foto©Wiel Vasmeer

In de „finale” toonde zich Jan Harings veruit de sterkste. Harry Steevens aasde ditmaal niet zelf op een nieuwe triomf in een criterium, maar baande een spoor voor Jan Harings, voor wie hij de spurt aantrok. Het gevaar kwam niet van de Belgische spurter Jan Boonen. Gerard Koel, de pistier, wrong zich tussen de Limburgse tandem, maar kon de zelfverzekerde Harings niet meer bedreigen.

Finish van de voorwedstrijd voor beroepsrenners; Jan Harings wint afgetekend voor Gerard Koel, Harry Steevens en Cor Schuuring. Foto©Wiel Vasmeer

Om het Caballero-succes compleet te maken finishte Cor Schuuring als verdienstelijke vierde. Arie den Hartog moest zich noodgedwongen in dit sprintduel afzijdig houden. Hoofdschuddend stoof hij als achtste over de finishlijn. Jan Harings nam de felicitaties lachend in ontvangst. „Ik voel me in een prachtige conditie. Ik had eigenlijk niet op dit podium moeten staan. Ik zou me in de Tourkaravaan nog meer in mijn element gevoeld hebben. Jammer, dat onze équipe niet uitgezonden is. Caballero had er gezien de prestaties meer recht op dan de Willem II-ers. Het winnen van een criterium is natuurlijk leuk, maar liever had ik in de Tour de France naam gemaakt.” Een pleister op de wonde voor Jan Harings is waarschijnlijk de cheque van duizend gulden, de beloning voor de winnaar van het Maastrichtse criterium. Menig tourrenner moet daarvoor ettelijke dagen tal van ontberingen voor lief nemen.

Op het podium tussen de Tour-misses winnaar Jan Harings. Foto©Wiel Vasmeer

Alvorens de winnaar van de Touretappe naar Maastricht werd gehuldigd, kreeg prof. Jan Harings de kussen en de bloemen van de LD- Tourmisses Finy Raeven (links) en Ine Moonen. Jan Harings was de man die het profcriterium in Limburgs hoofdstad won.

De uitslag:
1. Jan Harings Sibbe, 100 km in 2.04.38
2. Gerard Koel Amsterdam
3. Harry Steevens Elsloo
4. Cor Schuuring Amsterdam
5. Harry Michiels België
6. Jo van Seggelen Budel
7. Daan Holst Amsterdam
8. Arie den Hartog Elsloo
9. Wim Deelen Nieuwlekkerland
10. Jan Boonen België
11. Gé van de Winden
12. Herbert Wilde Duitsland
13. Johny Brouwer Rotterdam
14. Juliën De Locht op 1.28
15. Theo Verschueren St. Janssteen

Een ereronde met bloemen voor Jan Harings. Foto©Wiel Vasmeer

Wie het weet mag het zeggen…. Foto©Wiel Vasmeer

Foto©Wiel Vasmeer

Reclamecaravaan Foto©Wiel Vasmeer

De aankomst van de 2e Tour-etappe: De belg Julien Stevens won in Maastricht.

Faema heeft in de tweede etappe de touwtjes strak in handen gehouden. Lomme Driessens had het zo bevolen. Eddy Merckx en zijn vazallen voerden de opdracht stipt uit. Ploegleider Driessens wist dat in Maastricht velen de etappe-overwinning of méér (de gele trui van Merckx) wilden. Hij kende de plannen van Willem II en BIC. Van de Nederlanders Jan Janssen, Eddy Beugels en Eef Dolman, die op het Maastrichtse Volksplein hun supporters op een succes wilden trakteren.

Juichend, de handen los van het stuur, flitste de Belg Julien Stevens op het Maastrichtse Volksplein over de finish. Hij behaalde daar niet alleen de etappezege maar deed bovendien een succesvolle greep naar de gele trui, dat hem, wanneer de karavaan hedenmorgen Maastricht weer zal verlaten, de schouders sieren zal.
Eddy Merckx, gisteren rijdend door zijn geboortedorp. Een gevierd man, een bejubelde renner. En de koning, hij nam de jubel op milde wijze in ontvangst…

Foto©Wiel Vasmeer

door Harry Muré, Limburgs Dagblad 1 juli 1969

Zo sloeg Harm Ottenbros, op het Maastrichtse Volksplein, de meute in de eindsprint. Jan Janssen, Eddy Merckx, Rini Wagtmans Herman van Springel, Marino Basso en hoe ze verder ook allemaal mochten heten legden het loodje. De eerste plaatsen waren toen echter al vergeven. Julien Stevens greep de overwinning en daarmee de gele trui..

De bekende motorstunters met hun zware tweewielers. Foto©Wiel Vasmeer

Faema heeft in de moordend snel gereden rit (in de slotfase werd het gemiddelde tot ver boven de 40 km opgeschroefd) de verdeelde concurrentie lang een ijdele hoop gegund. Na de Côte de Bonny, boorden de Faema’s alle illusies de grond in. Er waren na afloop renners die ontkenden dat Faema superieur was geweest in het strijdgewoel op de hellingen na Rotheux – Rimière.

De bekende motorstunters met hun zware tweewielers vormden de ouverture van het reclamespektakel Foto©Wiel Vasmeer

De ontknoping en de uitslag van de etappe tonen echter duidelijk aan dat de tactiek van Lomme Driessens voor 100% geslaagd is: de etappe overwinning en de gele trui waren voor Julien Stevens, terwijl Faema ook het dagploegenklassement won. Met Eddy Merckx als tweede in het algemeen klassement op 12 seconden van zijn ploegmakker blijft de Belgische equipe dus alle sleutelposities bezetten.

In afwachting van de allereerste Tour-aankomst in Nederland. Foto©Wiel Vasmeer

Felice Gimondi herhaalde nogmaals waar hij sinds de eerste etappe al bang voor is. “Het tempo! Het ligt veel te hoog. De Tour begint pas, maar we moeten nu al alles geven. Als over een paar dagen de cols komen, hebben we geen krachten meer over”.

In afwachting van de allereerste Tour-aankomst in Nederland. Foto©Wiel Vasmeer

Gisteren heeft de slijtageslag de eerste slachtoffers geëist. Jean Monteyne, Serge Bolley (ploegmakker van Jan Janssen) en George Chappe arriveerden te laat in Maastricht. Zij zijn =de eersten die afscheid nemen van de Tour. Bijna ook raakte Willem II zijn eerste renner kwijt: Henk Nijdam. Na 100 km werd hij gelost. Het ging niet meer.

Een geluk bij een ongeluk voor de Nederlandse ploeg was dat Leen Poortvliet in de buurt van Hoey door een valpartij achterop raakte. “Ik was bang dat het erg was. Ik dook boven op drie renners die op de grond lagen”, aldus Poortvliet na afloop. Zijn beenwonde was niet ernstig. “Toen ik weer overeind stond, kwam Nijdam opdagen. Ik wist niet eens dat hij achter me was, samen met hem ben ik toen verder gegaan”.

Michael Wright passeert vlak voor het sprintende peloton de finish. Foto©Wiel Vasmeer

Sprint van het grote peloton, gewonnen door Harm Ottenbros, Fotocollectie Anefo

Het tweetal arriveerde tot opluchting van Ton Vissers toch nog op tijd in Maastricht, al was het met meer dan 20 minuten achterstand. De ploeg van Willem II is overigens actiever geweest dan de resultaten doen vermoeden. Harm Ottenbros eindigde op de zesde plaats, een prachtig resultaat gezien de slijtageslag die in de laatste kilometers door de Meckxisten aangevoerd werd. Leen Poortvliet heeft in het beging van de etappe getracht met Samyn, Delisle, Galera, Gomez del Moral en Van Looy te springen.

Foto©Wiel Vasmeer

Rik van Looy (en Rudy Altig) hadden de stoot gegeven tot deze ontsnapping, die bij Forville na 60 km vast vormen begon aan te nemen. Bijna drie minuten mocht de groep nemen. Vooral Rik Van Looy trok dat de spaanders er vanaf vlogen. Daarom vertrok Poortvliet uit het peloton. Hij moest gaan proberen Van Looy een steuntje te geven. Maar het liep anders, Poortvliets sprong faalde en de „keizer” zelf is moe.

Foto©Wiel Vasmeer

De eerste die uit de kopgroep terugviel was Janssens. Daarna stokte plotseling het ritme. Het peloton pakte de koplopers bij Rotheux-Rimière, na precies 100 km. Maar nog gaf Rik van Looy het niet op. Nog een keer waagde hij zijn kans. Dat was toen André Poppe die na de ravitaillering doorging, binnen enkele kilometers meer dan een minuut afstand nam van het peloton.

Foto©Wiel Vasmeer

Van Looy trachtte hem in gezelschap van Edy Schutz en Julien Stevens als springplank te gebruiken voor ’n nieuwe aanval. Poppe, Schutz en Stevens kregen gezelschap van Perurena, David, Dancelli en Santambrogio, maar Rik van Looy verdween voorgoed naar de achterhoede.

Foto©Wiel Vasmeer

De tegenstoot van Faema was hard en raak. Eddy Beugels werd er bijna het slachtoffer van „Ik reed op het moment van de attaque van Merckx plat. Toen ik weer opstapte, ging het niet meer. Ineens was het gedaan”, aldus de Sittardenaar die 10 minuten na de winnaar op het Volksplein binnenkwam.

Foto©Wiel Vasmeer

Meteen na de klim van Eben Emael had Faema zijn laatste pion op het schaakbord verschoven, in gezelschap van Willy in ’t Ven, Derek Harrison en Franco Balmanion reed Julien Stevens 45 seconden voor het eerste deel van het in stukken gehakte veld uit. De rivalen van Merckx, Janssen, Gimondi en Poulidor probeerden nog een massasprint te forceren zodat de kansen in de laatste meters wat meer verdeeld zouden worden. Het lukte niet. Stevens bleef voorop en won de eindsprint van Willy in ’t Ven.

Ton Vissers over zijn equipe: „Zij rijden alleen om bij te blijven”
Wat voor Willem II een gloriedag in zijn nog prille Tourbestaan had moeten worden, werd een complete deceptie. „In Maastricht”, zo had de garde van Ton Vissers ’s ochtends in het hart van Brussel nog geroepen, „gaat Eef Dolman het doen. Hij vliegt erin en het moet een hele goeie zijn, die hem vandaag verslaat”. En in het vaderlandse kamp liet men er niets aan gelegen Eef Dolman alvast bij voorbaat te lanceren. Zijn fiets werd volledig die uit elkaar „getrokken” om met extra-lichte banden. 28-spaaks wieltjes en de „grote plaat” weer te worden gemonteerd.

Ton Vissers vlocht inmiddels met zijn equipe snode plannen ineen. „In Maastricht zal een Nederlander willen winnen. Janssen zal gaan en Peugeot rijdt voor Karstens. Op die knapen moeten we letten. We rijden allemaal voor Eef”. En iedereen knikte, terwijl Eef Dolman wat wezenloos in de ruimte staarde, zoals hij dat in volle concentratie pleegt te doen. „Als het in de aanvang niet te hard gaat, dan zal ik er bij zijn. Maar ze moeten mij de tijd gunnen tot na half koers op z’n minst. Zo niet, dan ben ik verkocht”. Ton Vissers schraapte later na de etappe wat mismoedig de scherven bijeen. „Ach, je leert dat er in een dergelijk waanzinnig hard koersverloop helemaal niets te spelen valt. Als het zo doorgaat, ligt straks iedereen op de knieën. We kunnen alleen maar rijden om bij te blijven. Want wat hebben wij nu nog? Pijnen valt ronduit tegen. Dan hou je alleen Wagtmans over. Hij blijft de troef. Misschien dat hij onze naam kan redden”. Maar wordt de vaderlandse equipe gered door het dappere verweer van één, ja slechts één coureur? Het is de troost voor een nu al vrijwel verslagene.

Julien Stevens tijdens de huldiging, Fotocollectie Anefo

Uitslag 2e rit:
1 Julien Stevens (Bel)
2 Willy In’t Ven (Bel)
3 Derek Harrisson (GB)
4 Franco Balmamion (Ita)
5 Michael Wright (GB)
6 Harm Ottenbros (NL)
7 Marino Basso (Ita)
8 Christian Raymond (Fra)
9 Pieter Nassen (Bel)
10 Jan Janssen (NL)

Julien Stevens tijdens de huldiging, Fotocollectie Anefo

Algemeen klassement:
1 Julien Stevens (Bel)
2 Eddy Merckx (Bel)
3 Rudy Altig (Dui)
4 Jan Janssen (NL)
5 Charly Grosskost (Fra)
6 Felice Gimondi (Ita)
7 Ferdinand Bracke (Bel)
8 Raymond Poulidor (Fra)
9 Pierfranco Vianelli (Ita)
10 Edy Schutz (Lux)

Marino Basso maakt een ereronde in de groene trui. Fotocollectie Anefo

klik en lees deze pagina van het Limburgs Dagblad van 1 juli 1969

De volgende dag, op dinsdag 1 juli rond 10.00 uur was het verzamelen geblazen voor derenners, begeleiders en toeschouwers op de Markt, waarna om 11.30 uur de officieuze start plaats vond van de derde etappe van Maastricht naar Charlesville