Un formidable tombeur de records est le hollandais Cordang, depuis longtemps déjà sur la brèche et qui vient d’élever
Op 17 september 1899 brak de Limburger Mathieu Cordang het wereldrecord over 24 uur achter de motortandem van John D. Diehle op de Scheveningse baan. Hij reed 1030 kilometer en 110 meter of een gemiddelde van 42 kilometer en 921 meter per uur, terwijl Diehle urenlang uit de baan moest met zijn tandem, omdat het stroomde van de regen, waarop Cordang alleen verder reed.
Le record de 24 heures au chiffre colossal de 1030 kilomètres.
Cordang was woedend en reed een jaar niet meer, maar in augustus 1900 keerde hij terug met een nieuw Europees uurrecord zonder gangmaking: 39 kilometer en 982 meter op de slechte baan van Maastricht. „De baandirecties moeten niet denken, dat ik zwakker ben geworden,” verklaarde hij. Dat bleek in de Bol d’Or op de Buffalo-baan in Parijs, de belangrijkste klassieker op de piste, welke over 24 uur ging. Cordang won en legde 956 kilometer en 775 meter af. Hij verdiende als winnaar 7 frank per afgelegde kilometer of 6.697 frank plus een premie van 500 frank, omdat hij na 18 uur tweede stond. Hij klopte onder anderen Maurice Garin, die drie jaar later de eerste Tour de France won…
LA VIE AU GRAND AIR 15 octobre 1899: Les Grands Stayers
L’automne est la saison par excellence des stayers, c’est l’époque à laquelle ils sont au mieux de leur condition, on les rencontres entre hommes d égalé valeur sont les plus intéressantes. Les mois qui voient la chûte des feuillies voient aussi celle des records.
Un formidable tombeur de records est le hollandais Cordang, depuis longtemps déjà sur la brèche et qui vient d’élever
Le record de 24 heures au chiffre colossal de 1030 kilomètres. C’est à la Haye, sur la piste du Sportterrein que cette belle performance a été accomplie. Elle a donné lieu à un incident des plus compliqués. Cordang ayant été précédemment disqualifié par l’Union Vélocipédique de France pour n’avoir pas rempli ses engagements avec le Vélodrome du Parc des Princes, son record n’a pu être reconnu. D’autre part le chronomètreur M. G. Viterbo de Paris s’esl vu suspendre de ses fonctions officielles par la commission sportive de l’Union pour avoir prêté son concours à un coureur disqualifié. Pendant plus de quinze jours les journaux spéciaux ont été remplis ‘de’discussions au sujet de cette affaire qui n’est pas encore terminée et promet de prendre des prop importantes..
La voilà bien, « l’Affaire » du monde cycliste, voilà bien !
Dimanche dernier, nous avons assisté au Parc des Princes à la rencontre de deux autres stayers, les hommes les plus redoutables sur les moyennes distances Tom Linton et Taylor. Leur rencontre sur une peut être classée parmi les events les plus importants de la saison. La valeur des deux rivaux, l’importance énorme donnée à leur match, les remises nécessaires pour cause de mauvais temps qui ont tenu le public en haleine, tout ajoutait à l’attrait de la réunion de dimanche. Le résultat n’a pas démenti l’attente.
Un mauvais départ de Linton qui lui a fait perdre du terrain dès le début a transformé la course en une sorte de handicap. Plus palpitante a été la lutte ; la performance peut être y a perdu, car, par suite de cet empoignage terrible des premiers kilomètres, les deux hommes n’ont pas donné ensuile ce qu’on en pouvait attendre. La distance couverte dans l’heure (52 kilog. 200) l’indique du reste.
Il est juste de remarquerque l’entraînement se faisait uniquement par tandems et que le vent était assez violent. Linton comme Taylor, néanmoins, sont capables, on le sait, de faire mieux. que 52 kilomètres, même derrière des tandems. Le Gallois a résisté énergiquement à son terrible adversaire; malgré son mauvais départ, ce n’est qu’au 36” kilomètre que celui-ci a pu réussir à le doubler. Dans les cinq dernières minutes, Linton,victime
d’une crevaison, a perdu un second tour, mais alors la lutte était terminée. M. V.
VÉLOCIPÉDIE ET AUTOMOBILE
La Commission, ayant délibéré sur le cas de la disqualification du coureur Cordang.
Et devant l’absence de règlement prévoyant le cas d’engagements antérieurs à une disqualification, a décidé d’autoriser pour cette fois Cordang à remplir ses engagements a La Haye et a Anvers, enagements contractés avant les faits qui ont motivé la mesure prise contre lui; mais elle a immédiatement apporté modification à ses règlements par l’addition d’un article jSbis au titre XIV : Disqualification !
«Tout coureur disqualifié ou suspendu le sera d’une façon absolue à dater du jour du prononcé de la peine, et tous les engagements antérieurs qu’il aurait pu contracter seront nuls de plein droit »
et au titre II : Des records, d’un article 14 bis :
« Toute tentative de record est interdite à un coureur disqualifié »
Les directeurs de vélodromes sont invités à rappeler l’article ci-dessus dans leurs contrats avec les coureurs.
Ont été homologués, les records suivants, accomplis par Baugé, le 23 août, sur la route d’Olivet à Salbris : . .
100 kilomètres en 2 h. 17 m. 15 s. 4/5 ;
100 milles en 3 h. 57 m 5 s.
Chronométreur officiel : M. Gaudicliard.
AVIS DE LA COMMISSION SPORTIVE
La Commission Sportive, dans sa séance du 30 août 1899, a délibéré sur le cas de la disqualification du coureur Cordang.
Devant l’absence de règlement prévoyant le cas d’engagements antérieurs à une disqualification, la Commission decide d’autoriser pour cette fois Cordang à remplir ses engagements à La Haye et Anvers, engagements contractés avant les faits ayant motivé la mesure prise contre lui, mais elle a immédiatement apporté modification à ses règlements par l’addition du titre XIV « Disqualifications » d’un article 78 bis :
Tout coureur disqualilié ou suspe idu le sera d’une façon absolue à dater du jour du prononcé do la peine, et tous les engagements antérieurs qu’il au rail pu contracter seraient- nuls de plein droit.
Et, au titre II « Des records» un article XI. V bis:
Toute tentative de record est interdite à un coureur disqualifié.
Les directeurs de vélodromes sont invités à rappeler dans leurs contrats avec les coureurs les articles ci-dessus.
Les modifications ci-dessus, apportées aux règlements sportifs, ont été promulguées par lo Comité directeur dans sa séance du 30 août.
Recordpoging niet vermeld in de statistieken:
Reclamefolder Dunlop:
“24 uurs wereldkampioen Mathieu Cordang, de held van een der schoonste overwinningen op rywielgebied, werd geboren te Blerik bij Venlo en is thans 27 jaar oud.
Hy is bizonder flink gebouwd, zit goed in zyn vleesch en is niet groot van gestalte, terwyl zyn breede borst en breede schouders hem nog kleiner doen schynen dan hij in werkelykheid is.
Hy begon zyn loopbaan op zee en heeft daardoor heel wat van de wereld gezien.
Ongetwyfeld heeft hy zyn sterk gestel en buitengewoon volhardingsvermogen te danken aan het harde maar gezonde leven op zee”.
Cordang was professional van 1896 tot 1900. In 1897 ontging hem de winst in Parijs-Roubaix toen hij op de wielerbaan van Roubaix (Robaais) ten val kwam. De latere tourwinnaar Maurice Garin wachtte niet op de gevallen Cordang en won met nog slechts twee meter voorsprong de koers. Garin was uitgeput en Cordang werd toegejuicht door het publiek. Hij rookte – zoals zo vaak – een dikke Gigerl sigaar op het middenterrein. Daaraan ontleende hij zijn bijnaam ‘Mister Tabacco‘.
Het hoogtepunt van zijn profcarrière kwam in hetzelfde jaar. Op de wielerbaan in Crystal Palace in Londen reed hij maar liefst vijf wereldrecords. Zo reed hij de tijdens de Bol d’Or 1900 een werelddagrecord, door (met gangmaking) in 24 uur 999 kilometer en 651 meter te fietsen.
Daarna legde Cordang zich weer toe op het stayeren. In 1898 won hij de Grote Prijs van Amsterdam. Tijdens de Olympische Zomerspelen 1900 in Parijs won hij goud op de 3 kilometer, maar deze koers van professionals werd later niet officieel erkend door het IOC.
Als amateur werd Cordang wereldkampioen stayeren in 1895 in Keulen. Ook won hij lange afstandswedstrijden die al lang niet meer bestaan, zoals Amsterdam-Arnhem-Amsterdam
Voor hij beroepsrenner werd was Cordang matroos op de grote vaart. Na zijn wielercarrière had hij een garagebedrijf in Swalmen. Hij overleed in 1942 op 72-jarige leeftijd aan een longontsteking.
De courant, Nieuws van de Dag 01-04-1942:
GLORIEJAREN VAN MATHIEU CORDANG.
Zes groote jaren.
Het krantenbericht zei het zo simpel. Mathieu Cordang te Swalmen (L.) overleden, oud-wereldkampioen, winnaar van de Bol d’Or.
De huidige sport generatie zegt dit bericht weinig of niets, den ouderen echter zal het een glorieperiode in de wielersport in de herinnering terugroepen. Mathieu Cordang vierde zijn triomfen in zes jaar, tussen 1894 en 1900. Daarna trok hij zich terug en keerde niet weer tot zijn oude liefde, zoals zijn tijdgenoten — wier evenknie, zij het op ander terrein, hij was — Jaap Eden en Harrie Meyers wel deden. Jaap Eden en Meyers waren de kampioenen op den korten afstand. Cordang was de stayer, de man van den weg, van den langen afstand op de baan, vooral de man, die schitterde achter levende gangmaking.
Die gangmaking was in die dagen een interessant geval. Men reed achter triplets, quadruplets, quintuplets, ja zelfs een enkele maal achter een sixtuplet. Die gangmakers — drie- of viertallen — genoten ook de waardeering van het publiek en velen zullen zich nog de „quint” van Mulder herinneren: Mulder, Slesker, v. d. Berg, v. d. Tuyn en Piet Dickentman… Goede gangmakers waren voor den renner alles waard. Toen Cordang dan ook in 1897 voor de Gladiator-fabriek de klassieke race Bordeaux—Parijs reed en te voren als overwinnaar was gedoodverfd, werd hij ondersteund door 52 man op verschillende quads en quints. Onderweg stonden 25 fietsen tot zijn beschikking en – ongekend iets – ook autogangmaking werd hem hier en daar gegeven. Dit grapje kostte de fabriek liefst 125.000 francs en in die dagen was het Franse betaalmiddel nog volwaardig. Cordang werd tweede in die rit, zeventien minuten achter den winnaar Rivierre. Hij legde 591 km in 20 uur 53 min. af.
Een jaar te voren had Cordang een stout stukje uitgehaald. In zijn geboortestreek Limburg had hij den sneltrein Maastricht—Roermond geslagen. Hij was gelijk met den trein gestart en op het 49 km lange traject in 1 uur acht min. enkele minuten vóór den trein te Roermond aangekomen. En dan te weten, dat het traject van den trein nog twee kilometer korter was!
In 1895 – nog amateur zijnde – won Cordang het wereldkampioenschap over 100 km achter levende gangmaking te Keulen vóór Witteveen en Henie, de laatste een Noor en vader van Sonja Henie. De tijd van Cordang was 2.33.48.4.
In 1897 vestigde hij zijn wereldrecord over 24 uur in het Crystal Palace. Hij legde in een etmaal 991.651 km af. wat een verbetering van het bestaande record met 82 km betekende. Twee jaar later werd hem het record door den Engelsman Waters afhandig gemaakt (1020 977 km), doch te Scheveningen in september 1899 werd het wederom door Cordang verbeterd en op 1030.110 km gebracht. Helaas werd dit record om mysterieuze redenen nimmer gehomologeerd.
In die jaren was Cordang dè grote renner en de fabrieken vochten er om, voor wie hij zou rijden. In 1898 was De Rover de gelukkige tegen een jaargeld van f 20.000. De wielersport bloeide in dit tijdvak en de bedragen, die onze renners wisten te maken, waren haast fabelachtig. Jaap Eden kreeg f 5.000 van De Humber en f 3000 voor drie wedstrijden in Nederland. Jacquelin verdiende b.v. in 1896 f 37.500. de Amerikaan Bald zelfs ruim f 46.000.
De eeuwwisseling bracht een einde aan Cordang’s wielerloopbaan. Hij won in 1900 den beroemden Bol dOr, een 24-uurs-rit te Parijs, en besloot zijn carrière dus met een zege, welke als de grootste op het Europese continent gold. Als scheepsjongen begonnen — op zee kweekte hij zijn onverwoestbaar, sterk gestel — als wielrenner groot geworden, besloot hij zijn leven als autohandelaar in Limburg, stil en vergeten voor de massa, doch levend in de herinnering van hen, die de eerste jaren van de Nederlandsche wielersport hebben meegemaakt.