In 1918 behaalde Jan de Vries kampioenschap van Nederland over lange afstand

De verenigde grootheden lieten zich in Bergen op Zoom door Limburgse renner verrassen

In 1918 was er een Limburger die op de wielerbaan “De Raayberg” te Bergen op Zoom de vaderlandse wielerwereld in verbazing bracht door het kampioenschap van Nederland over de lange afstand te winnen. De man, die toen in de nationale kampioenstrui en in de bloemen gehesen werd was Jan de Vries, toentertijd in Simpelveld woonachtig en in het Limburgse een renner, met wie om de dood niet te spotten viel. Hij had de faam van een taai temporijder te zijn die van geen wijken wist, van het begin tot het einde demarreerde, net zo lang tot zijn tegenstanders geen adem meer in hun longen hadden.  Jan de Vries was in de jaren 1916, 1917, 1918, 1920 en 1923 kampioen van Limburg op de weg maar was van alle markten thuis, kwam uit in grasbaanwedstrijden en kon ook op de baan knap uit de voeten.

In de jaren 1911, 1912 en 1913 reed Jan de Vries de ene grasbaanwedstrijd na de ander en daarin was voor die dagen een aardige som mee ie verdienen. Menig prijsje van f 25.- verdween in de zak van de Vries, maar deze  -in die dagen behoorlijke som-  was alleen maar voor de winnaar te verdienen. Toen op vele plaatsen de banen verschenen ging de Vries de latten op en hij reed met afwisselend succes. Zijn ploegmaten waren Pol Savelsberg en Gerrit Bontekoe. Op de weg was de Vries ook vaak te vinden, in België, in Brabant en in eigen omgeving hield hij onder zijn tegenstanders knap huis. maar erg fortuinlijk was hij in de wegwedstrijden doorgaans niet. “Man, ik ben zo dikwijls gevallen, dat ik nu nog niet begrijp dat ik het er levend van afgebracht heb. In de buurt van Antwerpen werd ik bijna door een volgauto te pletter gereden, nadat ik gevallen was. de wagen reed rakelings langs me heen en op de baan van Blerick ben ik tussen het publiek terecht gekomen”. In zijn hals, in ie buurt van zijn adamsappel zit nog een vingergroot litteken, een overblijfsel van een bij een val opgelopen verwonding, maar niets kon de Vries ervan weer houden zijn sport op te geven. Van opgeven wist hij in die dagen niet. Hij reed eens mee in de wegwedstrijd Den Haag-Maastricht. Tot Amersfoort ging alles naar wens, totdat hij kramp in zijn kuiten kreeg en het contact met het peloton verloor. ..Ik beet door, fietste of mijn leven ervan afhing en kreeg het peloton bij Swalmen weer te pakken. Op de Kruisberg bij Meerssen ging het los. Als eerste haalde ik de top en kwam als eerste op de baan van Maastricht aan. En toen ik dacht, dat ik winnaar was moesten wij op de baan nog uitvechten Zo ging dat vroeger!”

Wij reden, dat de stukken eraf vlogen, maar en de baan was het toen uitkijken. Je tegenstanders werkten je zonder pardon het publiek in. Je moet weten, dat ik destijds nog maar weinig baanervaring had en daarom moest ik bliksems goed op mijn tellen passen”.

De alleraardigste herinnering bewaart de Vries aan dat nationaal kampioenschap in Bergen op Zoom.  Daags te voren waren de series verreden en met zestien andere renners was hij in de finale terecht gekomen. En daaronder waren de kopstukken van de vaderlandse wielerwereld. Piet Moeskops, Piet van Kempen, John Stol, Koos Storm, Louis Didier, Herman Nankman, Rinus van der Wiel e.a..  een stel knapen, die hun stiel verstonden. Die finale had een even merkwaardig als verrassend slot. De verenigde grootheden bewaakten elkaar scherp, bespiedden elkaar als politici in een koude oorlog en gunden elkaar als het ware het licht in de ogen niet.

Elke demarrage werd door de verenigde grootheden met felle slagen beantwoord en toen er drie kwart van de afstand  was verreden zaten de heren nog als een blok op elkaar. De “kleintjes” – en daaronder rekende men ook Jan de Vries – schenen kansloos in dit gezelschap te zijn, totdat het ging gebeuren. De Vries kromde zijn rug, zette een felle demarrage in en bij de heersende rivaliteit wenste niemand der “groten” de jacht onmiddellijk in te zetten, maar toen zij eindelijk het grote gevaar bespeurden waarin zij verkeerden, was het te laat.

De Vries had intussen een voorsprong van een kleine 200 m genomen en de concurrentie mocht er dan in die laatste honderden meters nog zo hard aan trekken, de Vries was niet meer te bereiken en won het kampioenschap met een halve baan voorsprong. Zijn overwinning zat de verenigde grootheden blijkbaar erg dwars, want behalve dan Piet Moeskops kwam niemand van de anderen hem gelukwensen. De een na de ander verdween met stille trom van het toneel.

Jan de Vries had gedurende zijn carrière als wielrenner in de Dorpstraat in Simpelveld een rijwielzaak, later verhuurde hij daarnaast aldaar ook auto’s. Voor de busonderneming die hij daarna startte had hij dag en nacht klaar te staan. Hij reed nog op zogenaamde harde banden en vervoerde mijnwerkers. Het dorp Simpelveld is de bakermat van het streekvervoer in Zuid-Limburg. In 1923 waren er drie autobusbedrijven. Jan de Vries reed van Bocholtz naar Heerlen; de fa. Bisschof van Heerlen naar Vaals en de fa. Merx van Kerkrade naar Heerlen en van Gulpen naar Heerlen. De Vries vestigde zich later op Heerlerbaan, vandaar emigreerde hij naar Zuid-Afrika. Daar is hij met zijn echtgenote bij een auto-ongeluk om het leven gekomen.

Verslag van de baankampioenschappen van Nederland 1918

We lezen de Maasbode en het Algemeen Handelsblad van 2 september 1918:

Voor de propaganda van de wielersport is de dag van gisteren er een van grote waarde geweest. De wedstrijden waren zonder uitzondering zeldzaam spannend er is met toewijding en energie om de kampioenstitels gekampt. De wind stond dwars op de baan. De uitslagen zijn echter menig opzicht merkwaardig. Stol (die voor de zoveelste maal bewees een fijn tacticus hij is) klopte Moeskops in de finale op het kampioenschap over 1 km;  Van Duyn, die we al lang uit de wielersport verdwenen waanden, de titel  van onafhankelijken-kampioen over 1 km veroverde.

De amateurnummers  togen de verwachte uitslag gebracht, de sterkste  man Peeters, de eeuwige tweede heeft, zowel in het korte als in het fondnummer, zijn jarenlange vergeefse pogingen ten slotte met goede uitslag beloond gezien. Door deze overwinningen heeft Peeters tegelijkertijd voor de eerste maal zijn naam gekregen op de veelbesproken ANWB bekers.

Jan De Vries, een alleen in Limburg bekende onafhankelijke, ging met de titel van de lange afstandskampioen voor profs en onafhankelijken Hij zou het kampioenschap door een geslaagde weglooppoging winnen en de aankomst van de overigen was niet regelmatig door het opdringen van de Hagenaar Piet van Kempen

Finale kampioenschap voor onafhankelijken en professionals over 30 km. (60 baanronden)

Didier verschijnt niet aan den start, W. v. Duyn stapte reeds spoedig af en Jan Tulleken deed dit in de 2e ronde. De rit was van bijzondere opwinding. Rinus v. d. Wiel deed een poging tot weg te lopen maar Stol verijdelde deze.

Opeens weet Koos Storm in de 23e ronde een halve baan uit te lopen. Door onenigheid tussen de overige renners weet Storm zijn voorsprong te vergroten en zou bijna het hoofd peloton hebben ingelopen toen er weer eensgezindheid onder de renners kwam en de afstand gaandeweg verminderde. Eindelijk trad Cees Erkelens in actie, later Moeskops, daarna Seton, en in de 38e ronde ging v. d. Wiel in snel tempo de vluchteling voorbij. Van Dam was intussen afgestapt.

Vervolgens ging plots de Vries uit Simpelveld er zeer snel tussen uit en nam een mooie voorsprong. Stol zette weer het eerst de achtervolging in waarna De Vries weer ingelopen wordt. V. d. Wiel krijgt dan banddefect maar hij heeft fluks en reserve-kar en komt weer bij. Er volgen dan een aantal kalme ronden maar we voelen dat er voortdurend iets broeit. Rinus v. d. Wiel krijgt een lekken band: men wacht. Erkelens overkomt hetzelfde en weer wacht het veld.

In de 54e ronde loopt De Vries weg en men laat de vluchteling gaan, niemand wil zich opofferen. Als de bel gaat is de Limburger bijna aan het eind van zijn krachten maar hij houdt vol. De eindspurt wordt ingezet en als een klem zitten Jorinus v. d. Wiel, John Stol en Piet van Kempen op een rij; de laatste wijkt niets en verhindert het veld tot ontplooiing te komen. Piet Moeskops die iets meer naar voren geschoven zit vermag de tweede plaats nog te bezetten en Van Kempen wordt derde, maar door den kamprechter Adrian, wegens hinderen gedeclasseerd.

Uitslag:
1e J.W. de Vries in 57 min 51 sec.
2e Moeskops
3e Stol
4e Seton
5e Erkelens
gedeclasseerd voor de 3e plaats: P van Kempen

De nieuwe kampioen rijdt gelauwerd een ereronde, doch men kan aan het applaus bemerken, dat men onvoldaan was. Deze laatste wedstrijd mag wel de grootste verrassing zijn na deze tweedaagse wielersportwedstrijden.