Oud-beroepsrenner Eugène Beckers, geboren op 28 juni 1940, is van ons heen gegaan afgelopen zaterdag 30 juli 2022.

“Fietsen. Dat is wat ik het liefste doe. Vroeg slapen gaan, niet roken en drinken, opofferingen doen, het kostte mij geen moeite. Ik ging wel eens graag uit, maar doorgaans was ik serieus.” In zijn woonplaats Schaesberg heeft Beckers nooit veel belangstelling ondervonden voor zijn prestaties op de fiets. Hij werd kampioen van Limburg. Hij herinnert zich dat een buurman zei: „Je hebt aardig gefietst, hé” Ja, dat was alles.

De wielercarrière van Gène Beckers uit Schaesberg bestond uit twee delen. De periode van vóór en van ná “de val”. Halfweg het seizoen 1963, bij een gewoon trainingstochtje kwam hij ten val. Resultaat: acht weken knie in het gips, daarna elf weken ziekenhuis, daarna blijvende pijn in dat been en z’n rug, daarna een maandenlange tocht langs specialisten in binnen- en buitenland. Toen pas was hij genezen en begon hij moeizaam aan een training, in regen en kou, ook als het bloedheet was. Het deerde hem niet. Zeldzaam energiek vorderde hij langzaam maar zeker maar bereikte zijn oude peil nooit meer.

Gène: “Tijdens de Ronde van Bleijerheide wisselde ik maar liefst vier keer van fiets, reed zelfs één ronde op een stadsfiets, de kopgroep keek me al op de rug. Hoe ik het heb klaar gespeeld weet ik niet meer, maar ik werd uiteindelijk nog derde, op 50 meter van de winnaar!” Uiteraard kreeg hij daar de prijs voor de meest strijdlustigste renner. Met 10 zeges bij de nieuwelingen in de achterzak stapte Eugène voorjaar 1958 over naar de amateurs.

De start bij de amateurs was al meteen voortvarend, 3e bij het kampioenschap van Limburg achter Jan Hugens en Jean Pieters. In mei 1958 maakte Gène z’n debuut in “Olympia’s Tour in de Radium ploeg van Sjefke Janssen. Aan Olympia’s Tour heeft Gène goede herinneringen overgehouden, in 1961 naast ritzeges ( 2e rit en de ploegentijdrit, 7e in het algemeen klassement) wist hij zelfs, het puntenklassement, de groene trui zeker te stellen. Twee maal nam hij deel aan de Ronde van Joegoslavië. Wist daar naast mooie klasseringen een etappe te winnen en droeg zelfs de gele leiderstrui in 1961.

Ook won hij in 1960 de sterk bezette Joegoslaafse klassieker Hirska – Bistrica – Ljubliana waar zijn maat Hub Harings het succes compleet maakte door de 2e plaats op te eisen. Gène Beckers won bij de amateurs hiernaast nog vele alles behalve makkelijke wegwedstrijden zoals in Alken, Borgloon, Fleurus, Yvoz Ramet en behaalde hij een groot aantal 2e, 3e 4e en 5e plaatsen waaronder enkele die internationaal dubbel geteld mogen worden, zoals bijvoorbeeld in de Tour de Berry. Van de 70 wedstrijden die Gène in 1961 reed, klasseerde hij zich maar liefst 50 maal bij de eerste 10. Een uitzending naar het WK in Bern zat er na deze prestaties desalniettemin niet in, een morele klap voor Gène.

In 1962 nam Beckers niet deel aan Olympia’s Tour wegens een hardnekkige voorhoofdsholte ontsteking. Wel nam hij onder leiding van “Ome” Evert van Mokum en vergezeld van mecaniciën Jan Willemsen deel aan de Ronde van Tunesië, 1600 km in 12 dagen. Beckers werd als amateur twee keer kampioen van Limburg, zowel in 1960 als in 1962 toen hij door rivaal Jan Schröder bij de eindsprint de hekken in werd gereden waarna Schröder werd gedeclasseerd als winnaar. Zo won Gène ook nog etappes in de Omloop van de 12 kantons (Luxemburg), de Triptique Ardenais, Ster van Henegouwen en de Ronde van Luik (4e in het eindklassement), Romsée-Stavelot-Romsée en méér….

Eind 1962 besloot hij over te stappen naar de categorie onafhankelijken. Samen met Hub Harings werd Gène geselecteerd voor de grootste wedstrijd in het Oostblok, Berlijn Warschau Praag en de Ronde van België moest hij verlaten i.v.m. een ontsteking aan het zitvlak. Werkelijk achtervolgd door pech brak Gène, zoals reeds aangehaald, zijn knie en kreeg vervolgens een zenuwontsteking in de rug waardoor hij wekenlang in het ziekenhuis van Brunssum vertoefde, 1963 voor hem een verloren jaar.

Ook 1964 begon niet zoals gewild, nog steeds in behandeling zijnde van zijn blessures, kwam voor het eerst weer in de uitslagen voor in mei, tijdens de Ronde van Hoboken lag hij in de finale alleen op kop toen hij de verkeerde weg ingestuurd werd, uiteindelijk toch nog 18e in de uitslag. Tal van goede uitslagen waren in 1964 zijn deel, maar geen overwinning waardoor het in het voorjaar van 1964 wikken en wegen voor hem was om weer een nieuwe licentie aan te vragen. Uiteindelijk hakte hij eind maart de knoop door en vroeg weer een onafhankelijken-licentie aan die een paar weken later zelfs vervangen werd door een prof-licentie. Naast Harings, Schröder en Hugens was Gène toen de 4e Limburgse coureur in dienst van een Rijwielmerk. Als invaller bij de Duitse Torpedo ploeg nam Gène deel aan de vierdaagse van Duinkerken. Hij was de enige van de formatie die overgebleven was in koers. Voor hem was de koers echter ook ten einde. Het zou anders nogal vreemd zijn geweest want de laatste etappe was een ploegentijdrit. Hierdoor komt zijn naam niet voor in het eindklassement.

Aan de Ronde van Nederland nam hij deel, streed ondanks buikloop dapper door tot het eind en ook de Ronde van Zwitserland leverde een 32e plaats op. Ook kon hij terugzien op een uitstekend gereden Nederlands kampioenschap op de weg, op de Adsteeg, eerst in de slotkilometers moest hij zijn positie in de kopgroep prijsgeven. Buiten een 2e plaats achter een indrukwekkende Jan Hugens in het Belgische Donck, samen vormden ze de kopgroep, verder geen opmerkelijke wapenfeiten. Athans, de Club Kampioenschappen van Nederland in september van dat jaar leverde een zege op voor zijn vereniging TWC Maastricht. Een overwinning waar hij zelfs met héél veel plezier op terugkeek. Samen met Jan Hugens, Eddy Beugels en Hub Harings snelde hij namelijk in Wijk bij Duurstede naar het goud.De Volkskrant 23 sept 1965Eugène Beckers reed in 1966 nog meer dan honderd wedstrijden. Bij de eerste uitgave van de Amstel Goldrace kwam Gène rijdend voor VRP als 27e over de streep. Zijn dertiende plaats in het kampioenschap van Nederland op de weg was een aardig resultaat maar in België had hij meer succes. Daar eindigde hij bijvoorbeeld achter de Belg Frans Brands als tweede in Kalmthout. En pikte hij terloops ook een premie van ƒ 700 mee, mooie herinneringen. Andere ereplaatsen: derde in Mechelen en zesde in Brasschaat. Naarmate het seizoeneinde naderde, reed Beckers beter. Terecht constateert hij dat naar mate dat het seizoen einde naderde, dat hij sterker werd”. De fiets hing hij daarna toch aan de wilgen, “er was geen droog stuk brood meer te verdienen”. Hij was toen nog slechts 26 jaar oud en verkoos de rol van verzorger/masseur in de wielersport (TeleVizier) en voetbalsport (Roda JC). Gène was sinds 2002 weduwnaar van zijn vrouw Kittie en was de laatste jaren graag geziene gast bij de wielercafe’s in gezelschap van zijn vriendin Ria Hugens, de weduwe van Jan.

Gène wordt aanstaande zaterdag gecremeerd in Kerkrade (Uitvaartcentrum Schiffersheide, om 1uur), we zullen hem missen…