2018-02-23 VCVH TopParken sportcafé Schin op Geul
De seizoensopening 2018 met de “Vrienden Club van Honderd”.
Sportcafé bij Brasserie Woodz in Schin op Geul.
Verjaardagscadeau voor Wim van Duivenbode, Giclee Tom Dumoulin gemaakt door Miriam Vleugels - Visual Artist uit Kerkrade.
De prachtige Giclee’s van Tom Dumoulin zijn trouwens nog te koop !!
Binnen 2 weken zijn er al 40 stuks verkocht van het te verkopen vastgestelde maximum van honderd stuks.
Sportfanaten vragen of wij er ook gewone posters van willen laten maken. Dit zal niet gebeuren. De Vrienden Club van Honderd hebben afgesproken dat er niet meer dan 100 stuks worden verkocht voorzien met handtekening van kunstenares Miriam Vleugels en profrenner Tom Dumoulin. Tevens zal Tom op de hoogte gehouden worden van de opbrengst die, geheel ten goede komt aan het amateur wielrennen. Ook op het mooie schilderij waarvan de giclee’s zijn gemaakt zijn al verschillende biedingen geweest. De teller staat nu op € 3500.- en ook als dit schilderij ten gelden word gemaakt zal t.z.t. alles terug vloeien naar de amateur wielersport. de giclee’s kosten per stuk € 100.- en kunnen alleen besteld worden via de email info@vcvh.nl met vermelding van telefoonnummer zodat u terug gebeld kan worden.
meer info:
https://www.vcvh.nl/nl/2018/01/update-van-de-100-stuks-giclees-tom-dumoulin/
Stayerkampioen Reinier Honig:
Over stoppen wil Honig absoluut nog niet denken. “Ik koers gewoon nog heel graag
Het liefst rijd ik op de weg, dat is toch het hoogst haalbare in onze sport en er is wat te verdienen, de baan ik leuk om erbij te doen. Van zo’n klassieker op de weg, daarvan gaat mijn hart harder kloppen, dat is toch het leukste om te doen, het liefst koers ik trouwens in de heuvels.
Ik reed een jaar bij Vacansoleil, ik had toen best een goed jaar maar op het laatst van het seizoen wist ik nog steeds niet of ik kon aanblijven bij de ploeg. De laatste koersen van dat seizoen reed ik in Italie; Piemonte en Lombardije. In Piemonte werd ik 5e en in Lombardije zat ik in de vroeg ontsnapping. De ploeg Acqua & Sapone wilde me graag hebben en bij Vacansoleil zou ik blij moeten zijn als ik mocht blijven, toen was de keuze snel gemaakt. Daar ben ik toen een jaar gebleven waarna ik overstapte naar Landbouwkrediet, het merk waar ik 2 jaar voor reed, hierna telkens nog een jaar voor Crelan-Euphony en Team Vorarlberg waarna de overstap kwam naar “Roompot – Oranje Peloton”. Je kreeg bij die ploeg één of twee jaar de kans om je te bewijzen, het was immers een opleidingsploeg, bedoeld om mogelijk door te stromen naar een grotere ploeg dan wel terug naar af.
Ik was al 31 toen ik daar tekende. Ik heb er gewoon twee mooie jaren gehad en heb totaal geen hard feelings over het feit dat het contract niet verlengd werd. Afgelopen jaar reed ik weer voor Team Vorarlberg, de continentale ploeg, net een niveau onder Roompot, ik had hier meer tijd om op de baan te rijden. Dat ging zo goed dat ik in 2017 Nederlands stayer kampioen werd.
Ooit, in 2008, behaalde ik zilver in het Europees kampioenschap stayeren en dacht dat moet ik nog eens een keer rechtzetten, ik had dus een mooi doel voor dat seizoen. Helaas is het nog steeds niet gelukt om de titel te pakken want ik werd weer 2e. Ik zie het wel weer als een uitdaging voor het komende seizoen.
Iemand zei “waarom begin je niet een crowdfunding actie”. Ik dacht het is best veel geld wat er nodig is want de gangmaker moest ook betaald worden. Uiteindelijk heb ik het toch gedaan maar ongelooflijk, binnen 17 uur was het geld bij mekaar…
Mijn gangmaker Jos Pronk, hij is net zo oud als ik, heb vroeger nog gekoerst Hij is het broertje van Matthé Pronk. In Alkmaar op de baan trainde ik, dat was altijd ’s avonds na 10 uur, want ik mocht daar eerder de baan niet op in verband met die uitlaatgassen. We hebben er flink getraind.
Ik ben weliswaar 34 jaar maar mijn ambities zijn om nog een paar jaar door te gaan, momenteel heb ik geen ploeg maar ik heb afgelopen winter wel getraind alsof eh…
Aanstaande Zondag ga ik Gent Staden rijden met “Wielerploeg Groot Amsterdam”, maar als morgen een koers is rijd ik gewoon mee voor de prijzen, dat weet ik zeker…
Dit jaar 50 jaar geleden:
Mexico 1968, de Olympische Zomerspelen van de XIXe Olympiade.
Bij Sportcafé bij Brasserie Woodz in Schin op Geul mocht ik er in bijten. Het was echt niet nodig, het checken of hij wel echt was. Dit is de enige echte gouden Olympische medaille van Jan Krekels
Met Jan’s zege in OS ploegentijdrit op de weg, maar ook met zijn zeges in de Ronden van Oostenrijk, Limburg, Overijsel, en de omloop der Kempen. Het waren de mooie visitekaartje voor de overstap naar de beroepsrenners. Ronde van Zuid Holland meen ik ook nog.
Hij kreeg een mooi contract bij Caballero en de verwachtingen voor de neoprof waren hoog. Hij leefde naar de etappekoers Parijs Nice toe met grote verwachtingen maar 2 weken voor Parijs Nice werd Jan ziek. Toch startte Jan, maar het werd een deceptie, in de derde etappe staakte hij ontredderd de strijd. Thuisgekomen meteen naar bed, een vrij ernstige griep had (weer) toegeslagen. Hierdoor miste hij de klassiekers waar zijn zinnen op had gezet. Bijna twee maanden waren zo verloren voor hij weer langzaam opnieuw met trainen kon beginnen. Voor de Tour werd hij niet geselecteerd, maar wist later dat seizoen te midden van de Tourcracks toch de prestigieuze Acht van Chaam te winnen en een tweede plaats in de GP Fourmies.
Op 31 jarige leeftijd stopte hij met koersen, “we waren niet verzekerd en in die massasprints moest ik te veel risico’s nemen, het was niet verantwoord aangezien er financieel niet veel tegenover stond, maar spijt heb ik nergens van gehad, het was een mooie tijd die ik niet had willen missen.
Mexico 1968 Joop Fedor Jan en Rene Rene Pijnen: Als een trein spoorden de wielrenners over het stoffige Mexicaanse asfalt. "We zaten te sterven op de fiets, Vooral bij het begin van het tweede gedeelte hadden we het moeilijk. Ik zag de wereld voor een doedelzak aan. Steeds flitste het door me heen: 'Houden we dit vol of storten we in?' We kwamen er doorheen door elkaar goed te steunen en steeds maar weer de kop te nemen als iemand terugviel." Tien kilometer voor de finish leek het noodlot toe te slaan. Fedor den Hertog moest met een lekke band afhaken. Het overgebleven trio ging verder en passeerde de witte kalklijn na twee uur, zeven minuten en 49 seconden. Daarna was het wachten op de binnenkomst van de concurrenten Zweden en Italië. Een klein half uur later bleken zij niet aan de tijd van Nederland te zijn gekomen. http://www.olympischsporterfgoed.n l/cms/ showpage.aspx?id=9944
column van Wiel Verheesen
Eerst was er aandacht op het nieuwe samenwerkingsverband tussen wedstrijdorganisaties in Limburg. Wiel benadrukte echter dat de verhouding tussen de huidige inzet van de organisaties voor bepaalde wedstrijden en de stimulatie van de aanwas van de Limburgse jeugd in de wielersport geheel zoek is.
Hij nam als voorbeeld het jaar 1968, vijftig jaar geleden, somde de Limburgse wedstrijden van dat jaar op. De “lopende Limburgse wieler-encyclopedie” noemde de 8 profkoersen dat jaar en de 30 amateurkoersen, noemde zelfs de namen van de winnaars, en wat voor winnaars, ik ga ze hier niet vermelden maar inderdaad, renners met grote status in onze sport.
Bij het Limburgs kampioenschap in Wijlre dat jaar 80 deelnemers bij de amateurs, 83 bij de nieuwelingen, 50 bij de aspiranten, totaal een 200 licentiehouders. Waar is die tijd gebleven? Hoeveel hebben we er nu? 20, 30? Er is werk aan de winkel !!
In verband hiermee noemde hij Ad Wijnands als groot voorbeeld. De naar zijn mening ondergewaardeerde crack van weleer, die toch tientallen internationaal vermaarde wedstrijden won, is nog steeds bezig met de begeleiding en ontwikkeling van de Limburgse jeugd in de wielersport. Petje af voor een dergelijke inzet, het is echter broodnodig! Wiel: “kijk, dat zijn de mensen waar we het van moeten hebben”. We wensen Adje spoedig herstel toe, we vernamen van Wim van Duivenbode dat hij, helaas, toch weer kwakkelt met zijn gezondheid. We wensen Ad veel sterkte en courage toe !!
pk
