Nol Kloosterman wint tweede etappe, Jan Serpenti leidt algemeen klassement
Duyndam onttroond in beslissende slag op Grevelingendam
De sterke Leidenaar Nol Kloosterman heeft de tweede etappe van Olympia’s Toer door Nederland gewonnen. In de eindsprint versloeg hij Jan Serpenti en Jo van Seggelen. Door zijn mooie tweede plaats heeft Serpenti de leiderstrui van Leo Duyndam overgenomen voor wie die tweede etappe een bijzonder dramatisch gevolg heeft gehad.
Nol Kloosterman gaat als winnaar van de tweede etappe van Olympia’s Tour 1966 te Vlissingen over de finish. [12979734], ANP Historisch Archief, ANP13 mei 1966 — De slag viel op de Grevelingendam. Op deze dam verloor Leo Duyndam zijn oranje trui, die hij woensdag veroverde in de eerste rit van Olympia’s Tour. Het was daar waar het peloton tijdens een hevige jacht op elf koplopers, in vijf groepen uit elkaar viel. Deze elf koplopers, waaronder Willy Geraeds uit Thorn, waren reeds na 45 kilometer in het plaatsje Ridderkerk aan de haal gegaan. Gestadig hadden zij gebouwd aan een voorsprong, doch na de grote slag in het peloton, moesten zij met lede ogen toezien hoe voor de immens lange brug over de Oosterschelde een groep van 19 achtervolgers op hen neerstreek. Op dat ogenblik voerde oranjetruidrager Leo Duyndam in een van de achteropgeraakte groepjes een volledig vergeefse strijd om het behoud van het felbegeerde leidersshirt, dat na tweede 173 km lange rit van Den Haag naar Vlissingen, over de schouders kwam van Jan Serpenti en Rini Wagtmans, die in het algemeen klassement tot dezelfde tijd kwamen. Nol Kloosterman, die 3 km voor de finish een voorsprong van enkele tientallen meters wist te nemen op de dertig man sterke kopgroep ging in Vlissingen als etappewinnaar onder het finishdoek door.
Sprint voor de tweede plaats, Jan Serpenti, (de nieuwe leider in het algemeen klassement) wint de sprint van de achtervolgende groep voor Jo van Seggelen, Eddy Beugels, Matje Gerrits en Willy Geraeds
Zo eindigde dan een nogal bewogen rit, waarin meer vuurwerk werd afgestoken dan in de eerste etappe. Immers: reeds kort na de start probeerden enkele vermetelen reeds het vuur aan de lont te steken. Het waren uiteraard’ uitzichtloze pogingen, welke eveneens gold voor de ontsnapping van Henk Hoekstra, de onderwijzer uit Ureterp, die het samen met Piet Deenen probeerde. Laatstgenoemde was echter geen steunpilaar voor Hoekstra, zodat in Rotterdam op de Brienenoordbrug (na 25 km) het hele gezelschap van 106 coureurs, dat in Den Haag van start ging weer gezamenlijk bij elkaar zat. .
Limburgs Dagblad 13 Mei 1966
Zoals reeds gezegd volgde er na 45 km ver, Wim Geraeds, Piet de Wit, Wim in Ridderkerk de ontsnapping van 11 knapen t.w.: Peter Heijnig, John Brou- Neefkens, Daan Holst, Harry van Pierre, Henk Hoekstra, Leen Poortvliet, Rini Wagtmans en de Zwitser Hans Lüthi, nationaal wegkampioen in 1964 en 1965. In deze groep scholen voldoende knapen om deze ontsnapping allure te geven, hetgeen dan ook geschiedde. Het elftal veroverde een voorsprong van ruim 1 minuut op het compacte peloton.
[12987046], ANP Historisch Archief, ANPEven verloren deze koplopers enkele kostbare seconden, toen zij voorbij het Haringvliet een verkeerde weg insloegen. Daan Holst, Rini Wagtmans en de Zwitser Hans Lüthi raakten daardoor het contact kwijt met de overigen. Wedstrijdleider Bram Koopmans deelde de ongelukkige drie echter mee, dat zij achter zijn wagen mochten rijden, zodat zij binnen de kortste keren weer aansluiting kregen.
[12979128], ANP Historisch Archief, ANPEn toen viel dan op de Grevelingendam de grote slag, toen het peloton tijdens de jacht op de elf koplopers in stukken viel. In de eerste groep bevond zich van de Limburgers op dat ogenblik alleen Jo van Seggelen uit Budelschoot. In roep twee zetten Harry Steevens en Eddy Beugels alles op alles om aansluiting te krijgen met de kop van het peloton, waarin zij kort daarop dan ook slaagden. In groep drie scholen Hans Hesen, Jan Harings en „Bergklimmer” Harry Lochs. In goep vier René Lotz, Chris Pepels en Wim Lemmens (allen Bergklimmers) en in groep vijf de overige leden van de vereniging van Stein: John Schepers en Jean Kersemakers.
De tijd 13 mei 1966
Tegen het einde van de strijd streek tenslotte groep een van het peloton van ruim 2 minuten — een groep van twaalf, waaronder de Limburgers Hans Hesen, Jan Harings en Harry Lochs. Intussen waren er uit een derde groep drie knapen ontsnapt, toen die overige leden van deze groep, waaronder Leo Duyndam en Pierre Pellenaars, een kortere weg insloegen en de drie vluchters aldus weer snel achterhaalden.
[12983259], ANP Historisch Archief, ANPWedstrijdleider Bram Koopmans liet de drie ontsnapten hierna opnieuw met een voorsprong starten, waarmee het echter Piet Liebregts, ploegleider van Leo Duyndams ploeg (Smith’s Acifit) niet eens was. Na afloop van de etappe sprak hij tegen sponsor Kurt Vyth zijn misnoegen niet onder stoelen of banken waarna de heer Vyth dreigde de ploeg uit de strijd te zullen nemen wanneer zich een soortgelijke situatie nog eens zou voordoen.
KLOOSTERMAN WON TWEEDE ETAPPE Serpenti leidt in Olympia’s Toer De sterke Leidenaar Nol Kloosterman heeft de tweede etappe van Olympia’s Toer door Nederland gewonnen. In de eindsprint versloeg hij Jan Serpenti en Jo van Seggelen. Door zijn mooie tweede plaats heeft Serpenti de leiderstrui van Leo Duyndam overgenomen voor wie die tweede etappe een bijzonder dramatisch gevolg heeft gehad. De Waarheid 13 mei 1966
Kennelijk konden Vyth en Liebregts het moeilijk verkroppen, dat hun pupil Leo Duyndam de oranje trui was kwijtgeraakt. Leo Duyndam, die tijdens de strijd ook nog kwam te vallen en een ernstige polsblessure opliep.
Formidabele wielerveldslag Fraaie zege Nol Kloosterman Het vrije volk 13 mei 1966
De Limburgers weerden zich in de slotfase van de tweede rit behoorlijk. Bij de eerste tien klasseerden zich Jo van Seggelen, Eddy Beugels, Wim Geraeds en Harry Steevens. Lochs won verder de sprint van een groep, die 2 minuten na de winnaar arriveerde. Hans Hesen, Jean Kersemakers, John Schepers, René Lotz en Wim Lemmens eindigden in ’n derde groep met een achterstand van 2 min. 20 sec Chris Pepels tenslotte sloot de Limburgse rij in een groep, die 11 minuten en 11 seconden na de winnaar opdaagde.
De Frriese koerier 13 mei 1966
De uitslag van de tweede rit van Den Haag naar Vlissingen over 173 km:
Klassering van de overige Limburgers in de tweede rit: 30. H. Lochs 4.02.35, 42. H. Hesen 4.02.55, 54. J Kersemakers z.t., 56 J. Schepers z.t 61. W. Lemmens z.t., 71. R. Lotz z.t. 85 Ch. Pepels 4.11.46.
waarheid 10-08-1966 Nol Kloosterman prof bij Televizier BatavusArnold Kloosterman, foto 16 april 1967 [13385260], ANP Historisch Archief, ANPLimburgs Dagblad 24 februari 1968
Jefke Janssen, de zwoeger, wint het Laak criterium, zijn 2e grote overwinning !
De Amsterdammer Henk Lakeman gebruikt zijn handen bij het nemen van een bocht
Limburger koerier 17 juli 1944
Sjef Janssen, onze jonge Limburgse onafhankelijke uit Elsloo, vierde in Den Haag zijn tweede grote overwinning. Een overwinning die telt!! Zwaarder nog telt dan zijn overwinning in Alkmaar. Want ditmaal waren alle grootheden van de partij, Schulte en Pellenaars incluis. Zij zorgden op een snel en ongeveer 1000 meter lang circuit voor een boeiende en vooral zware strijd, waarbij de ene jacht op de andere volgde en er tenslotte massa’s slachtoffers gemaakt werden. In die jachten speelde Janssen met mannen als Evers die opnieuw sterk reed doch later gediskwalificeerd werd wegens het herhaaldelijk accepteren van verzorging. En toen men tegen de honderdste kilometer ging en het veld door de talrijke jachten en premie-sprints praktisch murw gereden was, toen spurtte Janssen er opnieuw tussenuit en nam doodleuk op z’n eentje ’n ronde voorsprong, waarna hij met groot vertoon van overmacht de rest van het veld geen schijn van kans gaf. Opnieuw bleek, nu in Den Haag, dat Limburg er in dezen rustige, eenvoudige jongen een kracht van belang bij gekregen heeft.
Uitslag: 1 Janssen (Elsloo), 122 km in 3 uur 21min, 2. De Gans, 3 C. Joossen, 4 v. d. Star, 5. Bijl, 6 Keyzer, 7 v. d. Zande, 8 Steenbakkers, 9. v d. Wal, 10. G. v. Straten.
Sjef Janssen, verzamelalbumprent Leeuwenzegel “Nederlandse SPORT successen”
Janssen won in Den Haag
Het Laak- Criterium voor de eerste maal voor beroepsrenners onder de ogen van duizenden wielerliefhebbers gehouden, heeft naast sensaties tenslotte een bijzonder fraaie overwinning, gebracht van den strijdlustige Limburger Jos (Sjefke) Janssen!
Voor de grootste sensatie zorgde tenslotte de jury, die tijdens de laatste paar kilometers het hoofd kwijt geraakte, zich bovendien na afloop door babbelende renners liet beïnvloeden en De Gans als tweede noteerde. De man, wie deze plaats rechtmatig toe kwam, werd op de derde plaats gezet: Cees Joossen, die na de winnaar de beste prestaties had geleverd.
Dagblad voor Leiden en omstreken 17 juli 1944
De snelle Zaankanter Piet Evers bracht de eerste beroering, toen hij na ruim dertig kilometer de jacht op een uitgeloofde premie van ƒ 225 inzette, beschikbaar gesteld voor een winstronde (1020 m.). Een paar km verder had hij al 18 seconden voorsprong. Met iedere pedaaltrap veroverde hij meer terrein om ten slotte, na een Jacht van 16 km, de beloning In de wacht te slepen. Opmerkelijk hadden én Schutte en Middelkamp zich steeds in de achterhoede opgehouden en niets anders gedaan dan elkaar beloeren. Intussen was Motké die weer goed op dreef was, een paar maal door overlopend publiek ten val gebracht, waardoor hl] een ronde achterstand kreeg, en zagen we Lakeman door een lekke band van het strijdtoneel verdwijnen.
De course was 50 km oud, toen De Korver het initiatief voor de volgende winstronde nam: met Steenbakkers, Janssen en v. d. Star ging hij aan de haal doch zijn werken werd al slecht beloond: lekke band! Deze Jacht naar voorsprong bracht na 90 km vier renners aan de kop: Evers, Janssen, die ondanks een val weer was bijgekomen, Steenbakkers en v. d. Star
Toen deed Schulte zich eindelijk ook gelden. Met De Gans en Keizer sprong hij weg. Juist op het moment, dat Evers met een lekke band sukkelde, doch zij hadden bulten den Hagenaar, v. d. Star en den Limburger Janssen gerekend. Ondanks het feit, dat deze Limburger een zware achtervolging in de benen had, ging deze schier onvermoeid mee en zorgden Joossen, Bijl en v. d. Zande voor de volgende sensationele jacht op winst. Dit trio kreeg tenslotte ook zijn ronde en toen sprong de stevige Brabander Joossen later nog eens weg met Van der Star en den Rotterdammer Bep v. d. Wal. Onder deze bedrijven door zagen we eerst Pellenaars en daarna Middelkamp door lekke banden van het toneel verdwijnen en heel stilletjes ging Schulte toen plotseling ook.
Piet Evers had intussen een tik van de beruchte “man met de hamer” gekregen. De zware inzinking, waaraan hij ten prooi was, was oorzaak dat hij zich niet behoorlijk meer kon verdedigen. Hij overtrad het verbod van het aannemen van drinken en liep een boete op van f 50. Later werd hij voor hetzelfde feit gediskwalificeerd.
Twaalf ronden voor het einde ging de zwoeger Jos (Sjefke) Janssen nog eens aan de haal, nu met De Gans, Bijl en Keizer, doch laatstgenoemd drietal kon niet meer voorkomen, dat de tweede en derde plaats door Joossen en Van der Star werden bezet.
Dagblad Het Volk 17 juli 1944
1. Jos. Janssen, Elsloo, 3 uur 21 min. 37 sec.
2. Cees Joossen, Made
3. C. v. d. Star, Den Haag
4. C. Bijl, Den Haag
5. H. Keijzer, Amsterdam
6. J. De Gans, Amersfoort
7. B. v. d. Wal, Rotterdam
8. A. Steenbakkers, Den Bosch
9. Fr.. v. d. Zande, Halsteren
10. G. van Straten, Rotterdam
Wim Houtman wint weer bij de amateurs
De amateurs openden de middag met een 65 km.wedstrijd, waarin de beslissing In de laatste negen ronden viel. toen de Hagenaars Houtman en Kettenis wegsprongen, de Zaandammer Blaauw zich er bij wist te voegen en Kleefstra (Amsterdam) juist een lekke band kreeg en de sprint voor de vierde plaats mocht winnen. Blaauw vocht in de laatste meters verbeten voor de overwinning, doch in die felle laatste meters kwam Houtman voorbij en won zijn derde wegwedstrijd in dit Jaar. J. M. Kettenis was derde. Tijd: 1 uur 41 min; 51 sec. Vijfde was Vinken, 6. v. Bussel. 7. Van Zalinge, 8. Neeft. 9. Pepels, 10. Van Rossum.
Un formidable tombeur de records est le hollandais Cordang, depuis longtemps déjà sur la brèche et qui vient d’élever
Op 17 september 1899 brak de Limburger Mathieu Cordang het wereldrecord over 24 uur achter de motortandem van John D. Diehle op de Scheveningse baan. Hij reed 1030 kilometer en 110 meter of een gemiddelde van 42 kilometer en 921 meter per uur, terwijl Diehle urenlang uit de baan moest met zijn tandem, omdat het stroomde van de regen, waarop Cordang alleen verder reed.
Le record de 24 heures au chiffre colossal de 1030 kilomètres.
LA VIE AU GRAND AIR 15 octobre 1899
Door manipulaties van de Franse wielerbond werd het record nooit erkend. Tijdwaarnemer Viterbo zou tijdens de race in Scheveningen op de Champs Elysées in Parijs gesignaleerd zijn!
Cordang was woedend en reed een jaar niet meer, maar in augustus 1900 keerde hij terug met een nieuw Europees uurrecord zonder gangmaking: 39 kilometer en 982 meter op de slechte baan van Maastricht. „De baandirecties moeten niet denken, dat ik zwakker ben geworden,” verklaarde hij. Dat bleek in de Bol d’Or op de Buffalo-baan in Parijs, de belangrijkste klassieker op de piste, welke over 24 uur ging. Cordang won en legde 956 kilometer en 775 meter af. Hij verdiende als winnaar 7 frank per afgelegde kilometer of 6.697 frank plus een premie van 500 frank, omdat hij na 18 uur tweede stond. Hij klopte onder anderen Maurice Garin, die drie jaar later de eerste Tour de France won…
LA VIE AU GRAND AIR 15 octobre 1899: Les Grands Stayers L’automne est la saison par excellence des stayers, c’est l’époque à laquelle ils sont au mieux de leur condition, on les rencontres entre hommes d égalé valeur sont les plus intéressantes. Les mois qui voient la chûte des feuillies voient aussi celle des records.
Un formidable tombeur de records est le hollandais Cordang, depuis longtemps déjà sur la brèche et qui vient d’élever
Cordang partant pour son record de 24 heures. M. Frantz Netscher, anc en président de l’International Cycliste Association, (o) Chevallier manager de Cordang.Le Sportterrein de la Haye. On aperçoit la piste cycliste, et à” l’intérieur, une seconde piste sablée, qui sert pour Concours Hippique. Les pistes pour courses hippiques, courses au trot attelées et montées, steeple-chase, sont sur gauche de la photographie. Le bâtiment comprend les bureaux de l’Administration, un café-restaurant et une super la salle des fêtes où se donnent bals, concerts, kermesses, etc.
Le record de 24 heures au chiffre colossal de 1030 kilomètres. C’est à la Haye, sur la piste du Sportterrein que cette belle performance a été accomplie. Elle a donné lieu à un incident des plus compliqués. Cordang ayant été précédemment disqualifié par l’Union Vélocipédique de France pour n’avoir pas rempli ses engagements avec le Vélodrome du Parc des Princes, son record n’a pu être reconnu. D’autre part le chronomètreur M. G. Viterbo de Paris s’esl vu suspendre de ses fonctions officielles par la commission sportive de l’Union pour avoir prêté son concours à un coureur disqualifié. Pendant plus de quinze jours les journaux spéciaux ont été remplis ‘de’discussions au sujet de cette affaire qui n’est pas encore terminée et promet de prendre des prop importantes..
La voilà bien, « l’Affaire » du monde cycliste, voilà bien ! Dimanche dernier, nous avons assisté au Parc des Princes à la rencontre de deux autres stayers, les hommes les plus redoutables sur les moyennes distances Tom Linton et Taylor. Leur rencontre sur une peut être classée parmi les events les plus importants de la saison. La valeur des deux rivaux, l’importance énorme donnée à leur match, les remises nécessaires pour cause de mauvais temps qui ont tenu le public en haleine, tout ajoutait à l’attrait de la réunion de dimanche. Le résultat n’a pas démenti l’attente.
Le départ du match Tom Linton-Taylor, sur une heure, au Parc des Princes.
Un mauvais départ de Linton qui lui a fait perdre du terrain dès le début a transformé la course en une sorte de handicap. Plus palpitante a été la lutte ; la performance peut être y a perdu, car, par suite de cet empoignage terrible des premiers kilomètres, les deux hommes n’ont pas donné ensuile ce qu’on en pouvait attendre. La distance couverte dans l’heure (52 kilog. 200) l’indique du reste.
Taylor rejoint Linton au 36e kilomètre et se prépare à le douter.
Il est juste de remarquerque l’entraînement se faisait uniquement par tandems et que le vent était assez violent. Linton comme Taylor, néanmoins, sont capables, on le sait, de faire mieux. que 52 kilomètres, même derrière des tandems. Le Gallois a résisté énergiquement à son terrible adversaire; malgré son mauvais départ, ce n’est qu’au 36” kilomètre que celui-ci a pu réussir à le doubler. Dans les cinq dernières minutes, Linton,victime
d’une crevaison, a perdu un second tour, mais alors la lutte était terminée. M. V.
Lees meer wiki: https://nl.wikipedia.org/wiki/Mathieu_CordangLe Journal amusant 09-09-1899
VÉLOCIPÉDIE ET AUTOMOBILE La Commission, ayant délibéré sur le cas de la disqualification du coureur Cordang.
Et devant l’absence de règlement prévoyant le cas d’engagements antérieurs à une disqualification, a décidé d’autoriser pour cette fois Cordang à remplir ses engagements a La Haye et a Anvers, enagements contractés avant les faits qui ont motivé la mesure prise contre lui; mais elle a immédiatement apporté modification à ses règlements par l’addition d’un article jSbis au titre XIV : Disqualification !
«Tout coureur disqualifié ou suspendu le sera d’une façon absolue à dater du jour du prononcé de la peine, et tous les engagements antérieurs qu’il aurait pu contracter seront nuls de plein droit »
et au titre II : Des records, d’un article 14 bis :
« Toute tentative de record est interdite à un coureur disqualifié »
Les directeurs de vélodromes sont invités à rappeler l’article ci-dessus dans leurs contrats avec les coureurs.
Ont été homologués, les records suivants, accomplis par Baugé, le 23 août, sur la route d’Olivet à Salbris : . .
100 kilomètres en 2 h. 17 m. 15 s. 4/5 ;
100 milles en 3 h. 57 m 5 s.
Chronométreur officiel : M. Gaudicliard.
Union vélocipédique de France bulletin officiel 10-09-1899
AVIS DE LA COMMISSION SPORTIVE
La Commission Sportive, dans sa séance du 30 août 1899, a délibéré sur le cas de la disqualification du coureur Cordang.
Devant l’absence de règlement prévoyant le cas d’engagements antérieurs à une disqualification, la Commission decide d’autoriser pour cette fois Cordang à remplir ses engagements à La Haye et Anvers, engagements contractés avant les faits ayant motivé la mesure prise contre lui, mais elle a immédiatement apporté modification à ses règlements par l’addition du titre XIV « Disqualifications » d’un article 78 bis :
Tout coureur disqualilié ou suspe idu le sera d’une façon absolue à dater du jour du prononcé do la peine, et tous les engagements antérieurs qu’il au rail pu contracter seraient- nuls de plein droit.
Et, au titre II « Des records» un article XI. V bis:
Toute tentative de record est interdite à un coureur disqualifié.
Les directeurs de vélodromes sont invités à rappeler dans leurs contrats avec les coureurs les articles ci-dessus.
Les modifications ci-dessus, apportées aux règlements sportifs, ont été promulguées par lo Comité directeur dans sa séance du 30 août.
Le constitutionnel 18-09-1900
Recordpoging niet vermeld in de statistieken:
bron: SPORTS-BIBLIOTHÈQUE Lt: 1 CYCLISME PAR MARCEL VIOLLETTE L- 1 PETIT-BRETON, ‘l’HORNWALD ELLEGAARD LOUIS DARRAGON, GASTON RIVIERRE PAUL MEYAN, ERNEST MOUSSET PRÉFACE DE H. DESGRANGE OUVRAGE ORNÉ DE 48 PAGES D’ILLUS- TRA l’IONS PHOTOGRAPHIQUES HORS TEXTE PIERRE LAFITTE & CIE 9°, AVENUE DES CHAMPS-ÉLYSÉES PARISRotterdamsch nieuwsblad 01-11-1897: Cordang gehuldigd te Rotterdam. ’t Is op initiatief van „T.H.O.R.” gebeurd: Cordang, nu de held van de dag in de sportwereld als de „best man” over den langen afstand, zoo dikwijls vroeger de held in de beperkte sportwereld van onze stad hij de wedstrijden Rotterdam —Utrecht, moest eens in Rotterdam gevraagd worden om er zijn vrienden gelegenheid te geven hem te vieren en te huldigen. Lees het artikel..Mathieu Cordang in het shirt van de Rotterdamse wielerclub THOR (Tot Heil Onzer Ribbenkasten). De foto is gemaakt bij de huldiging als “Best Man” in Rotterdam naar aanleiding van het gebroken 24 uurs record met gangmaking in Londen
Reclamefolder Dunlop:
“24 uurs wereldkampioen Mathieu Cordang, de held van een der schoonste overwinningen op rywielgebied, werd geboren te Blerik bij Venlo en is thans 27 jaar oud.
Hy is bizonder flink gebouwd, zit goed in zyn vleesch en is niet groot van gestalte, terwyl zyn breede borst en breede schouders hem nog kleiner doen schynen dan hij in werkelykheid is.
Hy begon zyn loopbaan op zee en heeft daardoor heel wat van de wereld gezien.
Ongetwyfeld heeft hy zyn sterk gestel en buitengewoon volhardingsvermogen te danken aan het harde maar gezonde leven op zee”.
Mathieu Cordang
Cordang was professional van 1896 tot 1900. In 1897 ontging hem de winst in Parijs-Roubaix toen hij op de wielerbaan van Roubaix (Robaais) ten val kwam. De latere tourwinnaar Maurice Garin wachtte niet op de gevallen Cordang en won met nog slechts twee meter voorsprong de koers. Garin was uitgeput en Cordang werd toegejuicht door het publiek. Hij rookte – zoals zo vaak – een dikke Gigerl sigaar op het middenterrein. Daaraan ontleende hij zijn bijnaam ‘Mister Tabacco‘.
Het hoogtepunt van zijn profcarrière kwam in hetzelfde jaar. Op de wielerbaan in Crystal Palace in Londen reed hij maar liefst vijf wereldrecords. Zo reed hij de tijdens de Bol d’Or 1900 een werelddagrecord, door (met gangmaking) in 24 uur 999 kilometer en 651 meter te fietsen.
Daarna legde Cordang zich weer toe op het stayeren. In 1898 won hij de Grote Prijs van Amsterdam. Tijdens de Olympische Zomerspelen 1900 in Parijs won hij goud op de 3 kilometer, maar deze koers van professionals werd later niet officieel erkend door het IOC.
Mathieu Cordang was professional van 1896 tot 1900.
Als amateur werd Cordang wereldkampioen stayeren in 1895 in Keulen. Ook won hij lange afstandswedstrijden die al lang niet meer bestaan, zoals Amsterdam-Arnhem-Amsterdam. In 1894 vestigde hij een wereldrecord op de mijl op de tandem. Een jaar later versloeg hij in een “wedstrijd” de sneltrein Maastricht-Roermond!
Mathieu Cordang (1869 – 1942) ‘Mister Tabacco’, wielerpionierDe Telegraaf 27 juli 1991, door Ron Couwenhoven: Mathieu Cordang was sneller dan de trein
Voor hij beroepsrenner werd was Cordang matroos op de grote vaart. Na zijn wielercarrière had hij een garagebedrijf in Swalmen. Hij overleed in 1942 op 72-jarige leeftijd aan een longontsteking.
Riekseweig in zwame met de garage en hoes van Cordang. Rijksweg in Swalmen, garage en woonhuis van CordangLimburger Koerier 27-03-1942
De nieuwe koerier Maas- en Roerbode 12-03-1942
De courant, Nieuws van de Dag 01-04-1942:
GLORIEJAREN VAN MATHIEU CORDANG.
Zes groote jaren.
Het krantenbericht zei het zo simpel. Mathieu Cordang te Swalmen (L.) overleden, oud-wereldkampioen, winnaar van de Bol d’Or.
De huidige sport generatie zegt dit bericht weinig of niets, den ouderen echter zal het een glorieperiode in de wielersport in de herinnering terugroepen. Mathieu Cordang vierde zijn triomfen in zes jaar, tussen 1894 en 1900. Daarna trok hij zich terug en keerde niet weer tot zijn oude liefde, zoals zijn tijdgenoten — wier evenknie, zij het op ander terrein, hij was — Jaap Eden en Harrie Meyers wel deden. Jaap Eden en Meyers waren de kampioenen op den korten afstand. Cordang was de stayer, de man van den weg, van den langen afstand op de baan, vooral de man, die schitterde achter levende gangmaking.
Die gangmaking was in die dagen een interessant geval. Men reed achter triplets, quadruplets, quintuplets, ja zelfs een enkele maal achter een sixtuplet. Die gangmakers — drie- of viertallen — genoten ook de waardeering van het publiek en velen zullen zich nog de „quint” van Mulder herinneren: Mulder, Slesker, v. d. Berg, v. d. Tuyn en Piet Dickentman… Goede gangmakers waren voor den renner alles waard. Toen Cordang dan ook in 1897 voor de Gladiator-fabriek de klassieke race Bordeaux—Parijs reed en te voren als overwinnaar was gedoodverfd, werd hij ondersteund door 52 man op verschillende quads en quints. Onderweg stonden 25 fietsen tot zijn beschikking en – ongekend iets – ook autogangmaking werd hem hier en daar gegeven. Dit grapje kostte de fabriek liefst 125.000 francs en in die dagen was het Franse betaalmiddel nog volwaardig. Cordang werd tweede in die rit, zeventien minuten achter den winnaar Rivierre. Hij legde 591 km in 20 uur 53 min. af.
Een jaar te voren had Cordang een stout stukje uitgehaald. In zijn geboortestreek Limburg had hij den sneltrein Maastricht—Roermond geslagen. Hij was gelijk met den trein gestart en op het 49 km lange traject in 1 uur acht min. enkele minuten vóór den trein te Roermond aangekomen. En dan te weten, dat het traject van den trein nog twee kilometer korter was!
De courant Het nieuws van den dag 01-04-1942
In 1895 – nog amateur zijnde – won Cordang het wereldkampioenschap over 100 km achter levende gangmaking te Keulen vóór Witteveen en Henie, de laatste een Noor en vader van Sonja Henie. De tijd van Cordang was 2.33.48.4.
In 1897 vestigde hij zijn wereldrecord over 24 uur in het Crystal Palace. Hij legde in een etmaal 991.651 km af. wat een verbetering van het bestaande record met 82 km betekende. Twee jaar later werd hem het record door den Engelsman Waters afhandig gemaakt (1020 977 km), doch te Scheveningen in september 1899 werd het wederom door Cordang verbeterd en op 1030.110 km gebracht. Helaas werd dit record om mysterieuze redenen nimmer gehomologeerd.
In die jaren was Cordang dè grote renner en de fabrieken vochten er om, voor wie hij zou rijden. In 1898 was De Rover de gelukkige tegen een jaargeld van f 20.000. De wielersport bloeide in dit tijdvak en de bedragen, die onze renners wisten te maken, waren haast fabelachtig. Jaap Eden kreeg f 5.000 van De Humber en f 3000 voor drie wedstrijden in Nederland. Jacquelin verdiende b.v. in 1896 f 37.500. de Amerikaan Bald zelfs ruim f 46.000.
De eeuwwisseling bracht een einde aan Cordang’s wielerloopbaan. Hij won in 1900 den beroemden Bol dOr, een 24-uurs-rit te Parijs, en besloot zijn carrière dus met een zege, welke als de grootste op het Europese continent gold. Als scheepsjongen begonnen — op zee kweekte hij zijn onverwoestbaar, sterk gestel — als wielrenner groot geworden, besloot hij zijn leven als autohandelaar in Limburg, stil en vergeten voor de massa, doch levend in de herinnering van hen, die de eerste jaren van de Nederlandsche wielersport hebben meegemaakt.
