Robert Brouwers ( St.Truiden in 1941 – ’s Gravenvoeren 2016) was tussen 1958 en 1963 een talentvol amateurrenner. Hij begreep dat er meer nodig was om een volwaardig prof te worden. Daarom legde zich verder toe op zijn andere hobby: schilderen.

Zijn reputatie als kunstenaar groeide en hij verwierf erkenning met zijn eigen typische stijl en techniek.

Met veel gevoel, humor en respect portretteert hij zichzelf als wielrenner in het limburgs dialect in Platbook 4: Fitsprovins(2010) van Wim Kuipers:

Brillemiens waert sjilder

’t Woor in Wehr biej Tuddere det ich häöm veur d’n ierste kier zoog, d’r Jan Hugens. Det woor vreugjaor 1959. Ich meugde mitdoon aan ein trainingsrit – es beginneling. ‘Dat heeft wel wat, zo vlak naast de Nederlandse kampioen bij de profs Jef Lahaye, oud-kampioen Piet Haan en de internationaal bekende amateur Jan Hugens te kunnen fietsen’, sjraef ich saoves in mie Wielersjrif.

De neugende augustus van dat eigeste jaor kaomde ich häöm obbenoews taege, in Plombières. ’t Woor mien ierste koers es amatäör. ‘Ik keek me de ogen uit voor het vertrek. Ik stond daar naast beroemdheden als de Nederlander Jan Hugens, de Brit Watson en de Zwitser Bernett, alle drie geselecteerd voor het wereldkampioenschap in Zandvoort.’
Meh lang höb ich hun neet kónne bewóndere, want krek op ’t momint det de rooj vaan nao ónger góng, brook de hèl los. Blikseme, dóndere en raegene of alle duvele euverhoup laoge. Umdat ich es brillemiens halseuverkop get angers op wól zitte, sjtóng ich nog sjtil wie de ander es weendhon d’r vanónger ketsde. Ich höb ze neet mie trök gezeen.

Eine maond later tróf ich Hugens veur d’n driede maol, in mien eige dörp. ‘De winnaar van de eerste Grote Prijs van de Voerstreek is een van de bezielers van het jongste WK, de tempobeul Jan Hugens.’ Nao kremp teen kilomaeter koers, sjuus op d’n top van de Magisberg, demarreerde hae al eweg. Wie veer ouch achter häöm aan karde, veer krege geine maeter good. Intaengedeil: de veursjpróng waerde gesjtedig mier. Hae hekselde zónger pardon ’t ganse peletón in sjtruisel.

In de klassieker Tongeren-Baelen (biej Eupen), noe vieftig jaor leje, lierde ich Hugens op ein anger meneer kinne. Veer waore kaolik de sjtad oet of Jantje Willemsen, Carlo Zanetti en nog get van die men hawwe hun pollevieje al geluch. En ze rete d’raan: in Berneau al twie menute avans. Iers in de Côte des Trois Cheminées begós ’t lank oetgelemmelde köd zich te räöre. Kenónne wie Karl-Heinz Kunde, de Zjwitserse kampioen Bernett, de Brit Michael Wright en Jan Hugens versjnelde. Robert Brouwers mèt.
Meh op daen aope kale kletsjkop baove Aubel, biej d’n Amerikaanse kirkhaof, met d’r weend paaf op oos naas, mós ich sjtillekesaan sjarre veur biej te hawwe. Ich begós al ins ein kopbeurt euver te sjlaon. Opins d’r Hugens naeve mich. ‘Enne?’ Ich zag det ich ei bietje mós röste. ‘Dalik fits ich dich de grach in, dan kóns te röste,’ sjoebde hae.

In de gezette van die daag vergeleke ze häöm mit eine locomotief. Nou, hae deeg mich ierder deenke aan einen iezeren hings. Wat eine gifsjieter. Ich dórs neet mie op te loere. Óngerwiel bleve ze ‘m van ketoen gaeve.
In Henri-Chapelle haw de kopgroep nog mer ein hamfel seconde euver. Achter ós kaom ei peletungske van ei maan of twintig. ’t Leek waal ’t verhaol van de Wil Jach. Sjuus op ’t momint det de drie grupkes inein zólle sjmaelte, knalde d’r Hugens wie eine sjampanjesjtop d’rop en d’reuver. D’r Bernett sjoot ‘m nao. Op ein van die maotheuvele biej Eupe sjpróng doe aoch d’r niepel Kunde wie ei meiveule voert. Hae woor mer ei kroekesjtöpke hoog, meh velo vare kós hae wie de bèste. Dan dreve zónger kómpleminte Lei Knops, Frissen en ènnige aander petreuns van ós eweg. ‘Brouwers, haw dich aan de tek,’ en ich metein d’rachteraan, mit twie ertetèllers in mie raad, die ’t verdomde euver te naeme. Dedju! En allein taenge die losgesjlage pospaerd veur mich lökde neet. Gaodsgleujentige oetgehikde bèddezekers. Ich woor veur te ploffe, lètterlik en figuurlik. Krege veer aoch nog ei sjrikkelik oonwaer mèt hagel euver oos röbbekas. Ich zaog door miene bril allèng nog get wazige sjtrepe, sjuus wie in d’n douche. Achteraaf heurde ich dat de winnaar zich Lei Knops sjraef.

Twie maond later dege veer mit aan de driedaagse Triptique Ardennais. De ierste etappe góng richting Luuk. Al vriej vreug op de Mont-Sart achter Spa laoge drie maan op kop: de lange Lei Knops, de geblokde Huub Harings en de neet al te loze Robert Brouwers. Op de volgende beklömming krege veer kómpenie van twelf, darteen gaasbrenners à la Hugens, mit daobiej miene ‘kammeraod’ perseunlik. Mae ich doerf häöm toch nit gojendaag te wènke. Jaomer genóg begós ’t doe te raegene, wodoor ich es brillemiens op de keenderköpkes van Verviers los mós laote. Ich kós gein risico’s numme.
De twiede rit góng nao Jevignée in de provins Luxemburg. Ich zól mich koesj haowe, get rujiger zien. Ein dieke haof oer later, op de Côte de Xhoris zote twie Noord-Braobenders op kop, mit drie Waole, einen Itak en ei sjtóm ulevótskuke. Ich haw mich obbenoews laote verleie. Helaas: de sjtere broke pas los tösje Harzé en Werbomont: Hugens, Harings, Bracke, Bernett, Wright en nog get van dat kaliber. Brouwers hóng aan d’n elesjtiek. De mismood kaom mich d’raan. Kerdju, die knape dege alles sjpeulenterre; die wiste sjuus wienee ze oet móste pakke zónger zich meug te make. Ich haw miene polfer dök al versjote veur emes aanveel. Ich koersde zónger väöl bezej.

Toch druimde ich d’rvan oots eine goje te waere, eine helle, geine oetgekookde flikflojer, dae geine floep haw veur sjtere of hingste. Meh op de helling van Liernieux zaog ich miene geis kroepe. In Jevignéé besjlaot ich sjtilkes heiversj te gaon.

Kórter es ei paar driede en ein twiede plaatsj brach ich ’t in ’t volgend sezoen neet. Ich sjeide d’rmit oet – ich wól noe kunsjilder waere.

‘Allebonheur,’ zag mien mam, ‘nog erger….’

Robert Brouwers, Voere