Peter Knops
Met dank aan mijn goede vriend Huub Breuls voor inzage in zijn prachtig archief.
Heeft u ook archieven met, van of over Limburgse coureurs of wielerkoersen, ik hoor het graag, gr Peter Knops
Slechts een halve eeuw volg ik het wielrennen op de voet, een decennium, wel iets langer, was ik actief als coureur. Het is ingegoten met de paplepel, zal ik maar zeggen. In Valkenburg, niet voor niks bekend als “wielerstad” was (nog steeds hoop ik) wielrennen populair onder de jeugd.
Als vijf, zesjarig menneke werd er in de buurt waar ik opgroeide, in Valkenburg, dan ook veel gefietst met mijn vrienden, de een was “Hub Harings, de ander “Jan Janssen”, “Sjaak Anquetil” of “Eddy Merckx”, de koers na spelen, met uiteraard een prijsuitreiking en bloemen die ergens uit een tuin weggegrist.
Tijd voor een echte wielerkoers dus, en dat was bij de wilde bond; de WVE, de Wieler Vrienden Elsloo. In de categorie 6 t/m 8 jarigen heb ik menige koers gereden, maar nooit één keer een bloementuil mee naar huis mogen nemen, wel een paar keer 2e, het was een prima leerschool, sommige deelnemers hebben het nog geschopt tot beroepsrenners.
Dat veranderde nadat ik overgestapt was naar de KNWU, in 1971, mijn club: TWC Maastricht. De jeugdafdeling van TWC scheidde zich in 1972 af en ging verder onder de naam TWC Heer. Als 8 jarige was ik daar de allereerste die bij deze vereniging clubkampioen werd, meer dan 80 zeges zouden in de loop der jaren nog volgen.
Eenmaal amateur toch weer terug naar mijn oude club TWC Maastricht, toch een club met historie, de beste Limburgse coureurs reden ooit in deze rode trui. En met een prima programma, namelijk veel koersen in de Ardennen b.v. de Triptique, Ronde van Luik etc. Bij de amateurs wist ik nog best redelijke uitslagen te rijden maar uiteindelijk nog maar één koers te winnen, dat was over de grens in Zichen Zussen Bolder. Ik kwam daar met voorsprong alleen aan de streep, het peloton was op het 5km lange parcours gedubbeld door de kopgroep waarvan ik deel uit maakte. Onderweg had ik ook nog een paar keer een premie gepakt, kampernoelies. Nooit van gehoord, Kampernoelies? Toch maar effe aanzetten, een premie is een premie, ik was gek op premies. Benieuwd, dat was ik wel en bij de permanence aangekomen bleek al snel wat kampernoelies waren. Champions, de lokaal geteelde grotchampions, ja natuurlijk. Als winnaar kreeg ik er nog ook een paar kilo bij. Zoveel paddestoelen had ik nog nooit bij mekaar gezien. Al had ik liever klinkende munt gezien ging ik toch trots ( er gaat toch niks boven het met de armen in de lucht over de streep rijden…) én met een enorme zak kampernoelies, ik als “champ van de dag”, huiswaarts richting Valkenburg..
Ik was slechts 20 toen ik de wielerpijp aan Maarten gaf, ik zag het niet meer zitten, uit de sponsorploeg (Boels) geknikkerd, had ik niet het idee dat de droom om prof te kunnen worden nog realistisch was. Mijn laatste koers was in Maastricht, boven op de St. Pietersberg lag de finishlijn. Hierna was ik wel nog enkele jaren actief als mecanicien voor TWC en diverse andere ploegen, ik werkte destijds ook als mecanieker bij de bekende rijwielzaak van Sjefke Janssen in Elsloo. Ik was zelfs zelfs nog een jaar ploegleider bij TWC Maastricht, sterker nog: de allerlaatste van de club die in 1995 fuseerde met wielerclub de Ster en wielerclub Heuvelland. Maar dat, en ook TWC, zijn inmiddels “wieler” historie.
Ik zoek wel eens wat op over de koers van vroeger, vooral met betrekking tot “Limburg en zijn wielerhistorie”.
Limburgse matadoren als Mathieu Cordang, Harrie Meyers, Joep Franssen, Piet Gommans, Jan van Hout, Willy Vroomen, Jan Pisters, Sjef Janssen, Jan Lambrichs, Sjaak Sijen, Jan Nolten, Huub Vinken, Henk, Leo en Harrie Steevens, Mart van der Borgh, Piet van den Brekel, Jaap Kersten, Jef Lahaye, Jan Willemsen, Gène Beckers, Wim Schepers, Eddy Beugels, de gebroeders Harings, Jan Hugens, Leo Knops, Jan Krekels, Theo van der Leeuw, Bennie Ceulen, Ben Koken, Jo Maas, Peter Winnen, Ad Wijnands, Frans Maassen, noem maar op… Het zijn maar enkele namen, er zijn er zo veel meer…. Wellicht kent u ze, misschien niet of slechts “van naam”. Stuk voor stuk klasse coureurs, sommigen internationaal vermaard, enkelen zelfs behorend tot de absolute wereldtop, daar is aandacht voor in deze blog
Verhalen “van horen zeggen” het trekt me wel. De ooggetuigen van de opkomst van het wielrennen op de weg in Limburg (eerste profkoers op de weg in 1934) zijn er niet of nauwelijks meer. Op schrift is/word er bepaald ook niet veel vastgelegd over deze vervlogen dagen. Bijvoorbeeld ook Mathieu Cordang en Harrie Meyers, wie heeft er ooit van hen gehoord? Eind 19e eeuw waren dat de Limburgse Pioniers op wielergebied, inmiddels vergeten superkampioenen. Ware volkshelden waren het, hele steden liepen uit, de fanfare voorop, bij hun terugkomst uit het buitenland met weer een grote overwinning op zak. Ze stonden op de covers van de toonaangevende (buitenlandse) sporttijdschriften. Ongekend grote prijzengelden wisten ze in de wacht te slepen destijds…
Ook de generatie die in de vijftiger, zestiger en zeventiger jaren koerste, ze behaalden memorabele zeges en leden pijnlijke nederlagen. Inmiddels 40 jaar of langer geleden, zo nu en dan wordt er nog over gesproken, maar niet vaak meer, logisch… Al zijn de VCvH wielercafe’s, (de place to be om in contact te komen met de Limburgse anciens) vaak druk bezocht. Mijn passie voor de koers van vroeger, ik word er regelmatig door wielerliefhebbers, oud coureurs of nazaten van oud coureurs en ook ‘wildvreemden’ over aangesproken, dat is voor mij de krenten in de pap, ze kennen ze nog, de anekdotes en feiten van destijds. Frappante gebeurtenissen… Ik zoek er een afbeelding bij, lees een oude krant. Mooi als “van horen zeggen” tastbaar wordt. Ik kan er zelf in ieder geval van genieten. Blijkbaar toch, wordt deze blog wel eens gelezen. Ik wil een ieder bedanken voor de gestuurde foto’s en anekdotes etc.
Klopt het "wat er zoal gezegd wordt", ik tracht het te achterhalen... Oude foto's, boeken en krantenknipsels is wat rest om inzicht te krijgen. Gelukkig is er best nogal wat online te vinden, gedigitaliseerde kranten en wielerfoto's, zoals bij voorbeeld in de 'Koninklijke Bibliotheek' delpher.nl, gahetna.nl, geheugenvannederland.nl, Bibliothèque Nationale de France, Stadsarchieven, Privécollecties etc... ik ben er inmiddels aardig bedreven in geraakt, in het raadplegen van deze online bestanden, krijg dan ook vaak het verzoek online iets na te gaan over de koers (en ook andere zaken), ik doe het met plezier.
Al heb ik nog 1001 potentiële onderwerpen en ideeën voor deze blog, maar een toegestuurde foto, uit een soms stoffige doos op zolder, is vaak een uitdaging met verrassende resultaten.. Stuur mij ook UW favoriete koersfoto… uw wielerverhaal of -anekdote, misschien is er nog meer info over te vinden.
Gr Peter Knops, mailto: info@simcad.nl
VALKENBURG, 21 juni 1971- De 24-jarige Jan Spetgens uit Someren is zaterdag in Valkenburg op overtuigende wijze Nederlands kampioen op de weg bij de amateurs geworden. Met de fantastisch rijdende Wim Kelleners uit Born, door zijn aanvalsdrift de meest bejubelde held van het honderdvijfentwintig renners tellende veld, de uitgekookt en intelligent koersende Mathieu Pustjens uit Roosteren, en de favoriet par excellence, Fedor den Hertog, zorgde de Oostbrabantse tegelzetter voor een magnifieke ontknoping van een van de attractiefste amateurkampioenschappen van de laatste jaren.
door Harry Muré (Limburgs Dagblad)
Na een barre tocht van 171 kilometer met achttien moordende klims over de Cauberg tooide „De Spet” – vijf jaar amateur en afgezien van een zege in de Omloop van de Baronie in 1969 steeds in de schaduw van de groten vertoevend – zich min of meer verrassend, maar volledig verdiend, met de hoogste eer.
Foto’s Johan van Gurp, BN De Stem, met dan aan het stadsarchief Breda.
Hoe spijtig het ook is voor de Limburgers (Kelleners werd tweede en Pustjens derde), aan het kampioenschap 1971 ie kolossaal sterk klimmende Spetgens valt niets af te dingen. Kelleners en Pustjens bezorgden Limburg niettemin eindelijk de „kick” waar de zuidelijke supporters al maanden vergeefs op gewacht hebben. Met Jo van Pol (achtste) verpulverde dit duo eindelijk de Hollandse suprematie, in de wedstrijd de waarheid.
Wim Kelleners en Mathieu Pustjens konden hun optimale vorm niet met een complete triomf bekronen, deels door pech, deels misschien door gebrek aan oplettendheid In de laatste achthonderd meter lange klim van twaalf procent naar de streep boven op de Cauberg. Pech gold in dit geval niet als excuus, want ook Jan Spetgens heeft zijn deel gehad. Vele malen blokkeerde zijn ketting; hij moest viermaal een nieuwe fiets nemen.
In de geweldig spannende finale zegevierde echter het intellect van Jan Spetgens. Kelleners, Pustjens, Den Hertog en Spetgens hadden in de voorlaatste ronde de achtervolgers definitief verslagen. Toen was duidelijk dat bij dit viertal de winnaar zat. ..Eén tegen drie, er was geen beginnen aan”, verzuchtte Fedor den Hertog teleurgesteld na afloop. Inderdaad’, Kelleners, Pustjens en Spetgens, drie leden van Mars Flandria, rekenden kordaat af met de „eenzame” Den Hertog die in de voorlaatste ronde gelost werd maar nog één keer op eigen kracht aansluiting kreeg. Maar aan de voet van de laatste klim brak zijn verzet. Hij schakelde verkeerd en moest lossen. De drie „spoten” omhoog. Honderd meter voor de finish lag Mathieu Pustjens in de beste positie. Een te wilde pedaalbeweging werd de 22-jarige bankwerker uit Roosteren noodlottig. Jan Spetgens zag het vlak vóór zich gebeuren.
Op dat moment reed de hoogblonde, slanke coureur uit Someren alles of niets. Met een vernietigende sprint-omhoog schoot Spetgens het Limburgse tweetal voorbij, Kelleners en Pustjens waren verslagen! Gejoel voor Fedor een Hertog die in de laatste klim twintig seconden moest prijsgeven, teleurstelling bij Wim Kelleners en Mathieu Pustjens („Als mijn voet niet uit de toeclip was geschoten, dan was ik kampioen geweest”) en dolle vreugde bij de aanhang van Jan Spetgens. Bondscoach Joop Middelink: „Spetgens heeft het dik verdiend. Wat die jongen allemaal gedaan heeft. Hij reed volledig geconcentreerd. Hij schakelde niet meer in de laatste klim en behield daardoor de juiste cadans.” Die soepele cadans, gekoppeld aan enorme kracht en koersinzicht in de laatste kilometers, was het geheime wapen van Jan Spetgens. „Ik ben geen moment bang geweest voor de Cauberg, al had ik hem pas een paar keer gezien. Vanaf half koers had ik het gevoel dat het erin zat. Ik kreeg toen plotseling zoveel zelfvertrouwen dat ik helemaal voor mijn eigen kans ging rijden. Ik had voor de laatste klim 53×14 staan. Dat heb ik zo gelaten en ben daarna in de laatste klim meteen in de aanval gegaan. Wat ben ik bij! Zon overwinning in zon grote wedstrijd! Daarvan kun je alleen maar dromen.”
Jo van Pol: „Den Hertog zat slecht op het valse plat”
Het amateurkampioenschap in Valkenburg is de wedstrijd van de Limburgers geworden. Behalve Wim Kelleners en Mathieu Pustjens onderscheidden zich ook veel andere Limburgse coureurs temidden van de elite. Zoals Jo van Pol die ruim tevreden was over zijn achtste plaats. Commentaar van de man uit Montfort: „Ik heb griep gehad. Daarom had ik niet zoveel ambitie. Op het laatst heb ik me ingehouden, omdat mijn ploeggenoten Kelleners en Pustjens vooruit zaten. Anders was ik zeker nog verder naar voren gekomen. Fedor den Hertog heeft verloren omdat hij elke keer op het valse plat boven op de Cauberg heel moeilijk zat. Normaal zou hij daar ongenadig hebben toegeslagen, maar hij kón het niet. Dat valse plat heeft hem de das om gedaan. Ik heb duidelijk gezien dat hij daar elke ronde enorm slecht zat.”
Opvallend goed was ook het rijden van de Maastrichtenaar Benny Ceulen, Theo van de Loo uit Weert en Cor Boersma uit Treebeek.
Vooral de Prestatie van de tweede jaars-amateur Jacob Langen uit Kerkrade dwong respect af. Zijn zestiende plaats is zeer verdienstelijk.
Ook Huub Dohmen uit Rothem reed boven zijn kunnen. Reactie van de 20-jarige Rothemmer: ..Dit kampioenschap was voor mij een uitdaging. Ik had veel korter kunnen komen, maar ik heb geen risico’s genomen in de slotfase. Ik reken mij nu tot de dertig sterkste amateurs van Nederland.”
Ben Koken komt niet in de uitslag voor, ofschoon de Grevenbichtenaar lange tijd op jacht is geweest naar de kopgroep. Zijn commentaar op de uitslag: „Nu weten ze daarboven in Holland tenminste dat Limburg er bij hoort. Ik zelf was er ook zeker bij geweest maar ik kon in de laatste klims niet meer aan het stuur trekken.” Ben Koken heeft nog steeds veel last van zijn gewonde rechterhand, een blessure die hij opliep in het recente kampioenschap Van Limburg.
Sjefke Janssen, chef d’equipe van Mars Flandria’s amateurs was een van de gelukkigste mensen van het afgelopen weekeinde waarin het Limburgs Dagblad wieler minnend Nederland weer een Cauberg als wedstrijdmaker gebracht heeft.
door Breur Loffeld (Limburgs Dagblad)
De man uit Elsloo was al méér dan content toen hij zaterdagmiddag de drie eerstaankomenden als “zijn” jongens kon feliciteren. Jefke Janssen voelde zich de koning te rijk toen hij, als groots “plaatsvervanger van Briek Schotte zondagmiddag bij de finish van de profs opnieuw een overbekende Mars-Flandria-figuur als eerste over de eindstreep zag gaan: een waardig kampioen in de eigenlijk te frêle figuur van Joop Zoetemelk.
En zaterdagavond zei diezelfde Jefke Janssen, onnoemlijk blij: „Wat wil je als ploegleider nog meer? De eerste drie plaatsen. Note bene. En als Jo van Pol niet ziek was geweest, — hij eindigde als 8e op slechts 23 seconden! — waren het de eerste vier plaatsen geworden. Maar we hebben er wel wat aan gedaan: veertien dagen op de Cauberg getraind. In Luik gekoerst. En na afloop met de fiets terug. ledereen vroeg me of ik gek geworden was, maar Janssen wist verdraaid goed wat hij deed. We hebben deelgenomen aan een wedstrijd vlak bij de Franse grens. Om maar kilometers te maken. En je ziet dat het niet voor niets geweest is”.
De Uitslag:
Bewegende beelden van het NK’71 met dank aan Fabio Farelli: Lees meer op Fabio’s blog
Fedor den Hertog drukte stempel op koers bij amateurs, maar..
Vernietigende eindspurt van Jan Spetgens
„Ook al wint hij niet, de Spet blijft toch onze favoriet” stond op het spandoek dat de trouwste supporters van de 24-jarige Jan Spetgens uit Someren ondanks de stromende regen op de Cauberg hoog boven zich bleven torsen. De Cauberg, waar zaterdag de beste 114 amateurs van ons ‘land voor het eerst sinds 1949 weer om de nationale ivegtitel streden. Het spandoek, dat de Oostbrabanders alzo vaak teleurgesteld weer hadden moeten oprollen omdat hun Spetgens maar zo zelden voor triomfen zorgde, sneuvelde in Zuid-Limburg. Want tot veler verrassing bleek deze Jan Spetgens, een eenvoudige, hoogblonde, coureur, die de wielrennerij tot nu puur voor zijn plezier beoefende, na 171 kilometer en 18 Caubergen nog kracht genoeg te hebben om m een vernietigende eindsprint zijn vluchtmakkers in de beslissende fase ruim achter zich te laten.
Jan Spetgens was kampioen van Nederland. Hij was ook tegen zijn eigen verwachting in („ik had het wel gehoopt voorin te eindigen, maar aan de titel had ik niet durven denken”) terecht gekomen op de plaats die men i eerder had toegedacht aan Fedor den Hertog of de bijzonder sterk rijdende Limburger Wim Kelleners. Vooral die twee hadden namelijk hun stempel gedrukt op de moeilijke koers, die dooide af en toe stromende regen dubbel zwaar werd. Hun namen ook werden het meest genoemd toen er tenslotte na een levendige en spectaculaire strijd een kopgroep van vier overbleef met Den Hertog, Kelleners, Spetgens en de Limburger Mathieu Pustjens. Maar Den Hertog werd al in het begin van de laatste klim gelost en vlak onder de top vormden ook Kelleners en de „wieltjesplakker” Pustjens geen probleem voor Spetgens. Er was een nieuwe wereld voor deze renner open gegaan. „Ik heb nooit plannen gehad beroepsrenner te worden, maar nu is de situatie, toch iets veranderd”, zei hij na de huldiging. Spetgens had een vérklaring voor het falen van Den Hertog: „Die Cauberg is voor hem te steil. Fedor is geen echte klimmer. Hij gaat teveel op zijn kracht naar boven”. Toch was Spetgens bang geweest voor de man die overal op de wereld successen op de weg boekt, maar geen kampioen van Nederland op de weg kan worden. „Wij vreesden dat Fedor op het vlakke stuk zou demarreren en dan zou hij nauwelijks te houden zijn geweest”. Den Hertog probeerde dat ook wel, maar hij kon niet ontsnappen aan de Brabants-Limburgse coalitie. Hij had een excuus: „Ik heb in het begin van de koers veel te veel gedaan en dat heeft zich tegen het einde gewroken. Toen wij met zijn vieren na de afdaling van de Dalhemerweg op het vlakke kwamen, gingen zij met elkaar zitten samenspannen. Toen moest ik van kop demarreren. Het leek af en toe wel een sprintwedstrijd op de baan. Zo reden wij vijftig en dan weer kropen wij met zijn vieren over de weg. Dat is geen doen.”
Fedor den Hertog, die inderdaad van het begin af bij elke ontsnappingspoging betrokken was geweest en vaak nog had geprobeerd alleen, hetzij met anderen, de beslissing te vervroegen, was zeer teleurgesteld. Daarin stond hij dan niet alleen, want uiteraard nog meer renners die met vertrouwen in eigen kunnen naar Zuid-Limburg waren gekomen. De Cauberg was echter voor de meesten een te harde scherprechter. Bijvoorbeeld voor Cees Priem, die „gerodeerd” uit de ronde van Oostenrijk ‘was gekomen, maar op de Cauberg geen rol van betekenis kon spelen. Deze Zeeuw, winnaar van Olympia’s ronde, miste ook de eerste slag in de openingsronde, waarin zich meteen al een vluchtgroep afscheidde, die een groot aantal favorieten herbergde. Jan Aling, Fedor den Hertog, Gerrie Knetemann, Theo van der Loo, Frits Schür, Jan Spetgens, Mari van Venrooy, Wicher Vlot, Jo van Pol, Wim Kelleners en de verdedigende titelhouder Kees Koeken forceerden toen al een tempoverhoging, die veel, minder grote, coureurs noodlottig werd.
Zij kregen gezelschap. Toch van Cees Priem, Adrie Duyker, de pas 18-jarige maar zeer sterk fietsende Henk Poppe, Arie Hassink, Jans Vlot, Hennie Kuiper en Cees Bal om er een aantal te noemen. Die schermutselingen in de vuurlinie, waarbij Wim Kelleners zijn krachten toonde door na een lekke band alleen terug te komen, deden het veld steeds verder afbrokkelen. Ook voorin gebeurde er het een en ander. Het strijdgewoel resulteerde tenslotte in een groep van dertien renners na tachtig kilometer, die verder het beeld bepaalden: Den Hertog, Kuiper, Spetgens, Aling, Van Dongen, Hassink, Kelleners, Van Pol, Poppe, Schür, Van Venrooy en Jans Vlot. Uit de achterhoede kon later alleen nog Pustjens naar voren springen. Na zijn intocht waarbij hij werd gelanceerd door een later zeer boze Karel Delnoy („die Pustjens had steeds aan mijn wiel gezeten en demarreerde plotseling over mij heen toen het gat overzichtelijk was geworden”) ging de deur dicht voor het restant van het veld, dat tenslotte nog uit 34 renners bestond. Van die 34 speelden er maar-weinigen een rol van betekenis in de ontknoping. Het begon met een vlucht van Henk Poppe na 100 kilometer. Hij werd teruggepakt, maar bleef niet lang rustig. Achter elkaar kwamen er aanvallen van Spetgens met Kelleners, van Den Hertog met Van Pol, weer van Poppe, van Kelleners en Pustjens. Die vlucht van de twee Limburgers leidde de beslissende slag in. Het gebeurde na 140 kilometer en alleen Den Hertog en Spetgens konden nog attent reageren.
„Ook al wint hij niet, de Spet blijft toch onze favoriet;’ stond op het spandoek dat de trouivste supporters van de 24-jarige Jan Spetgens uit Someren ondanks de stromende regen op de Cauberg hoog boven zich bleven torsen. De Cauberg, waar zaterdag de beste 114 amateurs van ons ‘land voor het eerst sinds 1949 weer om de nationale ivegtitel streden. Het spandoek, dat de Oostbrabanders alzo vaak teleurgesteldiveer hadden moeten oprollen omdat hun Spetgens maar zo zelden voor triomfen zorgde, sneuvelde in Zuid-Limburg. Want tot veler verrassing bleek deze Jan Spetgens, een eenvoudige, hoogblonde, coureur, die de wielrennerij tot nu puur voor zijn plezier beoefende, na 171 kilometer en 18’Caubergen nog kracht genoeg te hebben om m een vernietigende eindsprint zijn vluchtmakkers in de beslissende fase ruim achter zich te laten.
Vooral van Spetgens was het zeer verdienstelijk, want de Brabander had intussen door pech met zijn ketting en later aan zijn versnellingsapparatuur vier keer van fiets moeten verwisselen. Het was dan ook niet verwonderlijk dat Fedor den Hertog het merendeel van het werk moest doen om de tegenactie succesvol te laten verlopen. Hij klaagde er later over: „Ik heb Spetgens in mijn eentje naar voren moeten brengen”, maar hij had geen andere keus. Intussen werd de hoop op een Limburgse zege op de Cauberg door de aankomst van Den Hertog en Spetgens bij het leidende tweetal aanmerkelijk geringer. Men vreesde niet alleen Den Hertog, maar ook Spetgens, die in de laatste ronde van Olympia zich juist op deze Cauberg zulk een voortreffelijk klauteraar had getoond. Spetgens immers mag dan als all-rounder te kort schieten, klimmen kan hij. Dat had hij ook in 1969 al laten zien in de Ronde van de Toekomst, waarin hij als 21e eindigde, maar afstand moest doen van kansen op een hogere klassering als „knecht” van de groten als winnaar Zoetemelk, Den Hertog en Oosterhof. Toch moesten de Limburgers wel een verbond met die Spetgens aangaan om Den Hertog te temmen. Dat was overigens niet zo moeilijk, want Kelleners, Pustjens en Spetgens maken deel uit van de Mars-Flandria ploeg van Sjefke Janssen. Samenwerken in het nationaal kampioenschap is dan wel niet toegestaan, maar wie bewijst de coalitie. En toen Den Hertog was afgeschud, gingen de drie weer elk voor eigen „rekening” verder, waarbij Spetgens zijn iets betere klimcapaciteiten demonstreerde. De hoogste eer ging dus naar Jan Spetgens. Zijn eerste reactie was: „Ik ben door de wielrennerij al overal geweest, behalve naar de wereldkampioenschappen. Dat kunnen ze mij nu niet meer onthouden.”
JANSENS ZUDELIJKE PARADEPAARDJES MAKEN GEEN FOUT
Spetgens wint slijtageslag Van onze verslaggever PETER OUWERKERK
Mars/Flandria-amateurploegleider Sjefke Jansen wist: als er een keer een kans lag om zijn zuidelijke paradepaardjes in het Nederlandse wielerkampioenschap voor amateurs naar voren te schuiven, dan was het wel op deze Cauberg. De recente Ronde van Limburg had het als het ware aangegeven.
Echter, de tactische fouten dié toen waren gemaakt, moesten wél achterwege blij ven. Was het een kwestie van mentaliteit, van nervositeit of van een gebrek aan solidariteit? Jansen wist het niet, en hij gokte maar op alle drie. Met een man of tien trok hij een paar dagen naar de te nemen Cauberg, hij bezocht een koers aan de Franse grens en het hele spul ging mee naar Dolhain in de Belgische Ardennen. .
Toen iedereen dacht dat de voorbereiding daarmee wel zijn hoogtepunt zou hebben bereikt, had Jansen nog een pijnlijke surprise voor de heren. Als een soort strafexpeditie werd hun opgedragen de afstand Dolhain-Elsloo voor dit keer maar eens niet per auto, maar op de fiets af te leggen. Leuk vond het er niet een.
Het resultaat van dit interim schrikbewind van de anders zo goedmoedige Jansen was zaterdag voor vriend en vijand te zien. Niet alleen in de uitslag: 1. Spetgens, 2. Kelleners; 3. Pustjens (alledrie van Jansens Mars- Flandria A-ploeg), maar ook in de koers. Ze hadden geleerd van hun fatale fouten in de Ronde van Limburg. Aanvallen vanaf het eerste moment, het aanspreken van de reserves nog voor de wezenlijke finale begon, het onbewust tegen elkaar rijden — dat alles was er zaterdag niet bij.
Goed, men zorgde, dat de spectaculaire slijtageslag voorin kon worden overzien; zomaar niet-zuidelijke pionnen een schijnbaar beslissende slag laten slaan, dat zou te ver gaan. Maar het instappen van Spetgens in de Den Hertogtrein richting vluchters Pustjens en Kelleners op een moment dus waarop de solidariteit als gevolg van Fedors attaque ophield te bestaan, was b.v. tekenend voor de new-look van Mars-Flandria. Kelleners en Pustjens „dreven af” toen er nog goed twee ronden waren te rijden. De oersterke klimmer Kelleners had al van het begin af aan in de kopgroep van 15 man (soms verbrokkelend, dan weer in complete groep) meegedraaid, de rappe spurter-bergop Pustjens was als een van de laatsten via een prachtige solo bijgekomen. Niemand sprak toen meer van de lekke band van Den Hertog, van de val van Arie Hassink, van de plasproblemen van’ Aling of van het verkeerde wiel, dat Priem na een lekke band kreeg gestoken. Hassink was op, Aling vond eindelijk “rust” achter de kopgroep en Priem had ook te veel inspanning door dat wiel moeten doen om nog bij te blijven.
Nee, alleen Den Hertog zou nog roet in het Mars-Flandria-eten kunnen gooien. Hij was de hele dag al in het geweer geweest, dus waarom zouden zijn nukken het niet tot het laatste metertje vol kunnen houden?
Den Hertog en Spetgens kwamen er in de laatste omloop bij. En hoe Fedor het ook probeerde op -het vlakke gedeelte, ook toen weer bleek dat het Jansen-regime succes zou oogsten. Voor deze ene keer voelde Spetgens zich Limburger tussen Kelleners en Pustjens en hoewel er nauwelijks zichtbaar in „ploegverband” werd gereden, moeilijk te concluderen, dat het trio de titel aan iedereen behalve aan Den Hertog gunde, was het niet.
Fedor moest er in de laatste klim af. Hij betaalde de tol van de vroegere uren en de Mars-Flandrianen konden in de klim zelf uitmaken wie de sterkste was.
Pustjens als beste sprinter leek te gaan winnen. Maar op een dramatisch moment, nog geen 200 meter van de finish, schoot zijn linkervoet uit de toeclips. Spetgens, die zijn wiel had gekozen zag het onmiddellijk en hij klopte Kelleners — die even schrok van de ietwat merkwaardige reactie van Pustjens — met ruim verschil.
De opvolger van Cees Koeken was opnieuw een Brabander, een Peel-bewoner, die zich zaterdag op de Cauberg ‘ onbetwist de allersterkste toonde..
Niets meer aan te doen: Spetgens kampioen.
Met 8.000 betalende bezoekers op zaterdag en bijna 20.000 op zondag kwam de organisatie financieel rond.