De Jubileum Ronde van Hoensbroek met vermaarde beroepsrenners uit diverse landen werd op zaterdag 10 mei 1952 op het bekende KKK-circuit verreden. Tegen de sprint van Henk Faanhof was niemand opgewassen. Er was plaats voor maar liefst 50.000 toeschouwers, er waren er 30.000. Niet slecht omdat op dezelfde dag op korte afstand in Terwinselen ook om de bloemen werd gestreden. Schoenmaekers en Gramser eisten de bloemen op in Terwinselen

WIELERGROOTHEDEN TE HOENSBROEK
Faanhof won het Hoensbroek criterium

We lezen het Eindhovens dagblad van 12 mei 1952

Het internationaal wielercriterium dat, in het kader van de gouden Staatsmijnen, te Hoensbroek Zaterdagmorgen verreden werd, was een kolfje naar de hand van de baancoureurs. Het parcours zo glad als een spiegel met weinig moeilijkheden en een afstandje van maar 100 kilometer, prachtig weer en behoorlijke startgelden. Daarom waren de Belgische cracks: Rik van Steenbergen, Marcel Hendrikx, Nest Sterkx, Achiel Bruneel en Sjef de Beuckelaer; de Fransen Milo Carrara en Guy Lapebie; de Australiërs Strom en Arnold; de Luxemburgers Kirchen en Gillen en het keurcorps van Neerlands beste baan- en wegcoureurs naar de mijnstad Hoensbroek gekomen, voor een gezellige trainingsrit met af en toe een sprintje. Dat Coppi zelfs niet wilde komen voor de hem aangeboden f 4000.— is ons een raadsel. Ferdi Kübler kreeg geen reisvergoeding, anders was hij zeker gekomen om die f 2700. handgeld op te beuren en wat van Steenbergen kreeg, hoeft voor niemand een raadsel te zijn. Hij liet er de Waalse Pijl voor in de steek, en probeerde hetzelfde na vijf Hoensbroekse ronden, maar het comité had hem door en zette hem met tien rondjes achterstand weer terug in de koers.

35.000 MENSEN ZAGEN Naast uitstekend verzorgde feesten in deze jubileumweek had Hoensbroek tevens voor goed weer gezorgd op deze Zaterdag en ruim 35.000 belangstellenden omzoomden, vier tot vijf rijen dik, het parcours rond het kasteel, het bekendé K.K.K.-parcours. 35.000 toeschouwers die hier de keur van het internationale wielercorps zag aantreden en op welk appèl alleen een zevental Duitsers ontbraken wegens auto-panne. Dat deze course weinig hoogtepunten kende, lag ongetwijfeld aan het zeer hoge tempo waarin van meet af aan gereden werd. De groten, dus ook de sterken, zagen hierin een middel om de kleinere góden af te houden van een serieuze ontsnappingspoging, en de weinige pogingen hiertoe gedaan werden prompt door de hoofdgroepleiders vernietigd. De organisatoren van de Ronde hadden het goed voorzien. En daarom hadden zij, om inde stijl van de „baan” te blijven, een klassement ingelast van vijf sprints, waarvoor resp. f 150.—, f 100.— en f 50.— uitgeloofd werden. Daar tussendoor gingen telkens opnieuw weer premies van f 25. om de strijd enigszins levendig te houden. Het klassement was van ’n bijzondere spanning, en ongetwijfeld een hoogtepunt in deze wedstrijd, dank zij het spectaculaire rijden van de zwartharige Parijzenaar Emile Carrara. Want tijdens dit klassement, dat aanvankelijk maar tam ontvangen werd, steeg de spanning door het steeds wisselend beeld, met uiteindelijk de clou: vier kanshebbers. Het eerste klassement was resp. voor: Wagtmans de Groot, Strom en v. Est, het tweede voor Arnold, Gillen, Carrara, Faanhof. Het derde bracht al wat tekening door dat Carrara, Wagtmans en Gillen in punten gelijk kwamen te staan. Na de Vierde sprint was de stand nog scherper, want toen had Carrara 9 punten, Gillen en Vinken ieder 7 punten en Wagtmans 5 punten, maar op dat ogenblik zat Wagtmans met Lambrichs, Dekkers en v. Sambeek een heel eind voor de grote groep, waarin een ronde voor de laatste klassementsprint, Carrara een keuveltje maakte met Gerrit Schulte ergens in het hoofd peloton. En juist in die ronde jumpte Carrara weg, joeg met gierende bandjes langs de verblufte toeschouwers, om nog vóór de finish aan te haken en daarmede de 150 pietermannen om te zetten in 15.000 francs. Wagtmans werd 2e, Vinken 3e en Gillen 4e.

De eerste serieuze sprong was die van Voorting, zo ongeveer op de helft van de koers, met op 6 seconden achter zich de Zaandammer Cor Bakker en met 12 seconden op het peloton. Doch deze sprong, evenals de vorige zwakkere pogingen, bleek een sprong in het niets. De heren kenden elkaar maar al te goed en toen Schulte inde tweede helft van deze wedstrijd, nogal hevig transpirerend, eens naar de kop schoof om te kijken naar v. Est, Lambrichs, Dekkers, Wagtmans en Voorting en hij zelf een toontje mee wilde gaan zingen in dit meerstemmige koor stak de jury een spaak in het wiel van Van Steenbergen, die er kennelijk genoegen in had, om zo’n beetje voor locomotief te spelen. En dat zou allemaal niets geweest zijn, als die populaire Rik van Steenbergen niet een ronde of tien achterstond. Want na de 5e ronde van de wedstrijd was v. Steenbergen al niet meer te zien in de groep en verzocht de jury hem, om zich eens te laten zien. Met het treurigste gezicht dat Rik kan zetten, trachtte hij de jury te overtuigen dat hij van verder rijden moest afzien wegens een lekke band.

Het publiek, dat echter ook gekomen was om de betaalde van Steenbergen te zien rijden, maar dan langer dan vijf ronden, kreeg zijn zin en de Belgische grootmeester stak zijn slanke benen over het stalen ros en „bolde” rondenlang mee inde achter hoede. Tot ook dit hem begon te vervelen en hij zich ging amuseren met andere renners op sleeptouw te nemen. De jury vond dat van Steenbergen nu wel zoveel achterstand had nog altijd 10 ronden, net als bij zijn terugkomst en nam hem uit de strijd, waarmee hij ditmaal genoegen nam, zeer tot ongenoegen van Schulte, Faanhof, Lambrichs, Joosen, v. As, Roks en van Elderen, die daardoor hun gangmaker misten. Kwam nog bij dat enkele ronden verder zowel v. Est als Sterkx en Hendrikx de kop bereikten, met Janssen, Voorting en Dielissen in het kielzog.

En zo gebeurde het, dat het hele gebouw der verenigde krachten ineen stortte en drie ronden voor het einde Voorting een pijnlijke val maakte op het moment dat het hele veld nog 45 renners bij elkaar lag. Het was wel het meest spannende moment van de strijd, omdat er geen pijl op te trekken viel, wie hier zou winnen. Kwam er nog een uitlooppoging, of kregen we een massasprint? Er kwam geen uitlooppoging, want toen op ruim 150 meter voor de finish een mengeling van kleurrijke trui’s en vonkspetters van het chroomnikkel der racekarretjes, aankondigde dat het een fantastisch harde sprint zou worden, rekte alles wat hals had, dit lichaamsonderdeel om toch maar niets te missen.

Faanhof bleek de meeste reserve’s te hebben in zijn soepel gemasseerde kuiten en kon met overtuigende zekerheid zijn zegehand opsteken. Scherper was de concurrentie om de vijf volgende plaatsen, die met flitsend verschil behaald werden, evenals de daarop volgende 12 plaatsen. Faanhof was de sterkste dus en Roosendaal zal gejuicht hebben bij het horen van deze uitslag. Voor deze Brabander eender mooiste overwinningen, omdat hij haar geheel op eigen kracht behaalde op het beste wat Europa aan renners te bieden heeft. Ook onze stad genoten hebben zich uitstekend in dit milieu thuis gevoeld. Een zevende plaats voor „de Schoen”, een twaalfde voor v. Elderen, nog voor van Est en Schulte vormen er het bewijs van.

De totaal uitslag was: 1. Faanhof (Roosendaal) de 100 km. in 2 uur 16 m. 35 sec.; 2. Wagtmans (Breda); 3. Reg. Arnold (Australië); 4. Henk Lakeman (Amsterdam); 5. Jos de Beuckelaer (België); 6. Lucien Gillen (Lux.); 7. H. Schoenmakers (Eindhoven) ; 8. Piet van As, (Roosendaal); 9. Joh. Hulshof (Den Bosch); 10. Emile Carrara (Frankrijk); 11. Toon Steenbakkers (Den Bosch); 12. Ant. v, Elderen (Eindhoven); 13. Wim v. Est (St. Willibrord); 14. Gerrit Schulte, (Den Bosch); 15. Achiel Bruneel (België); 16. Jac. de Groot (Leiden); 17. Marcel Hendrikx (België); 18. ex aequo de overige renners met Dekkers en Dielissen.

Op het zelfde moment, dat de grotere broers van het Internationale beroeps-wielerleger in Hoensbroek slag leverden, gingen in Terwinselen rond de Botanische Tuin de amateurs en Limburgse nieuwelingen van start. Zowel in de categorie der amateurs, als in de regionen der nieuwelingen, is felle strijd geleverd. In beide groepen moest een gezamenlijke eindsprint de beslissing brengen. Bij de amateurs werd Harry Schoenmaekers uit Blerick winnaar, terwijl inde nieuwelingenafdeling eveneens een Limburger n.I. Gramser uit Siebengewald met de bloemen strijken ging.

OP SNEL PARCOURS:
Harry Schoenmakers uit Blerick won na felle sprint te Terwinselen
Leo Steevens trok in de laatste ronde het peloton bij de kopgroep
Willy Gramser won bij nieuwelingen

We lezen het Limburgs Dagbles van 12 mei 1952

Ruim 60 amateurs gingen Zaterdagmorgen van start voor de internationale wielerronde ter gelegenheid van het jubileum der Staatsmijnen te Terwinselen. Het is een aardige course geworden, dit Internationaal treffen op een bliksemparcours van ruim 1,5 km. Het zou een vinnige sprong moeten zijn om weg te komen uit dit select gezelschap; dat bleek al bij de nieuwelingen, die een daverend tempo tot het einde wisten te handhaven, maar toen daarop de amateurs van leer trokken, zat de cadans er meteen goed in.

De kleine schermutselingen in de eerste ronden vermochten niet het veld aanzienlijk te verdelen. De eerste serieuze ontsnappingspoging kwam van de pedalen van Aren van ’t Hof uit Sassenheim, die er daadwerkelijk in slaagde om een aanzienlijke voorsprong te nemen. Het peloton reageerde niet al te fel op deze manoeuvre, maar op een gegeven moment noteerden de chronometers 13 sec. voorsprong voor de Sassenheimer. Met nog 36 ronden te rijden werd de eerste serieuze achtervolging naar de eenzame koploper ingeluid. Het waren Cuyten, Bakkers en de uitstekend rijdende Belg Molenders die met nog 23 ronden de kuiten namen en langzaam, ronde voor ronde, de kostbare voorsprong van Van ’t Hof afknabbelde. Het peloton onder aanvoering van Leo Stevens zette eveneens alle snelheidsregisters open.

Zo ontstond een dubbele jacht, die na 53 ronden leidde tot een kopgroep van 5 man bestaande uit de ingelopen van ’t Hof de Belg Molenders, Coone (Eindhoven) Schoenmakers en v.d. Brekel. Van ’t Hof, die kennelijk te veel van zijn krachten had gevergd in zijn roekeloze lacht verliet het strijdtoneel, terwijl diverse renners waaronder de iets onwennig rijdende Duitsers, uit de strijd werden genomen, omdat zij één of meer ronden waren gedubbeld.

De laatste beslissende fase van deze uiterst animerende course werd in de 10e ronde ingeluid toen de furieus rukkende Steevens hemel aarde bewoog om het peloton bij te trekken. Ondertussen draaide de kopploeg, angstvallig wakend voor ontsnappingen, in strak tempo verder. In de laatste ronde kreeg het inmiddels gedunde peloton zijn verlangde aansluiting waardoor een spannende eindsprint de beslissing moest brengen. Harry Schoenmakers uit Blerick zegevierde met banddikte voor Piet v.d. Brekel uit Echt.

De luidde: 1. Harry Schoenmakers, Blerick 102 km. in 2.27.54 , 2. P. van de Brekel, Echt 3. Molenders (B.) 4 J. Coone, Eindhoven; 5 L. Steevens, Elsloo; 6 v.d. Elshout, Made; 7 A. Voorting Haarlem; 8 P. Peeters Haarlem; 9 v.d. Weyden, Maastricht; 10 M. Cuyten, Mierlo. De uitslag bij de nieuwelingen over een afstand van 43 km. luidde: 1. Gramser, Siebengewald in 1.4.40; 2 A. Paas, Munstergeleen; 3 J. Opstals, Belfeld; 4 J. Hamers, Munstergeleen; 5 Philipini, Eindhoven; 6. J. Konings, Sittard; 7. J. Reynen, Waubach, 8. J. Bruning, Heerlen: 9. F. Nijssen, Limmel; 10 P. Meerts, Maastricht.