2019-06-22 TeleVizier: rebellenclub op wielen

Voorpremière Andere Tijden Sport met gastheren Edwin Mathijssen en Wiep Idzenga op het Sportpark de Laguiten in Rijsbergen.

Op zaterdag 22 juni, de vooravond van de pijl was in er Wielerdorp Rijsbergen een première. De Andere Tijden Sport uitzending “rebellenclub op wielen” van Wiep Idzenga en Bas Steman te zien. De eerste Nederlandse sponsorploeg in de Ronde van Frankrijk, we schrijven 1964, het seizoen was al begonnen, groen licht moest nog gegeven worden om de TeleVizier ploeg te formeren. De uitzending richt zich vooral op de vrijbuitersrol die de ploeg drie jaren lang in de Tour de France met succes en tegenslag vervulde.

In de Tour (8 TeleVizier etappe zeges) en Vuelta (17 TeleVizier dagzeges) speelt Kees Haast als de aangewezen man voor het klassement bij de TeleVizier ploeg. Een belangrijke rol, zo ook in de documentaire, allicht, hij was de kopman. Maar het liep niet van een leien dakje...

TeleVizier, dat was iets nieuws, een jonge, homogene puur Nederlandse ploeg. Waren het een soort van musketiers, zo van “een voor alleen allen voor één”? Er zijn in ieder geval drie jaren lang veel avonturen beleefd. En er waren kansen voor iedereen en niet onbelangrijk voor een beroepsrenner: Poen! Fl. 16000 poer man in de Tour werd gezegd, maar het zou ook fl 13000 kunnen zijn geweest. Dan kun je thuis toch zeker zeggen dat het een goede Tour was geweest, niet? Geen geringe bedragen in de jaren zestig. Een van de TeleVizieren vertelde me dat hij, ondanks dat hij de Tour vroegtijdig moest verlaten, toch nog mooi 5000 florijnen kreeg. Ja, bij TeleVizier zat je blijkbaar goed.

De coureurs waren in dienst van een stichting. Verzekeringen, sociale voorzieningen, ww…? In de wielersport destijds had men er nog niet van gehoord. TeleVizier liet zien hoe het moest…. Al was het niet duidelijk of er, zoals werd aangehaald, ook kinderbijslag door de coureurs werd ontvangen. Volgens de twee aanwezige TeleVizier anciens hebben ze dat dan blijkbaar nog te goed van de Pel, ze konden zich niet herinneren ooit kinderbijslag te hebben ontvangen destijds.

De indruk is wel dat je bij de Pel op tijd betaald kreeg, je deel van het prijzengeld volgens afspraak kreeg etc. Akkoordjes met andere ploegen betekende soms een financieel extraatje in het laatje van de Pel, als je er achter kwam kreeg je je deel alsnog uitbetaald. Zo niet,dan had je gewoon pech. Men zegt dat er een Pellenaars van de jaren vijftig en een Pellenaars van de jaren zestig is. In ieder geval waren er veel coureurs, die in Franse dienst reden omdat er bij de Nederlandse ploegen niet veel te verdienen was. TeleVizier was nieuw, je reed met een degelijke contract en er was voldoende poen te verdienen. De stelling dat TeleVizier een aantrekkelijk merk was om als coureur voor te rijden mag men best voor waar nemen. Als verzorger, mecanicien had je het ook niet slecht. De nieuwe Pel was sociaal, veel renners in buitenlandse dienst hadden het goed begrepen, daar wilden ze ook bij horen….

De gastheren Edwin Mathijssen en Wiep Idzenga

De docu "TeleVizier, rebellenclub op wielen" van Wiep Idzenga en Bas Steman met o.a.  Jo de Roo, Gerben Karstens, Cees van Espen, Bas Maliepaard, Hub Harings,  Kees Pellenaars, de mecaniekers John Krijnen en Geert Polak en noem maar op! Ze spreken nog een aardig woordje wielertaal. De uitzending is voor het eerst te zien op 7 juli 2019, NPO1.

De opkomst in Rijsbergen was licht bedroevend, maar degene die aanwezig waren hebben zich kostelijk vermaakt, van de overgebleven TeleVizieren waren slechts vertegenwoordigd door Hub Harings en Bas Maliepaard, mannen met humor. Zo ook twee van de TeveVizier-mecaniekers Johnny Krijnen en Geert Polak daarnaast ook nog Rijsbergens Tourcrack Jacques Hanegraaf. Ook Monique, de dochter van Kees Haast, schoof ook aan bij het tafelgesprek.

Nadat de voorpremière van de documentaire die geschiedenis van de vrijbuitersploeg en vooral, met de komende 2019 editie in kort verschiet, de drie Tour de France deelnames van de ploeg van de Pel, de eerste Nederlandse sponsorploeg in la grande boucle belicht.

In 1965 leek Kees Haast als eerste Nederlander op weg naar het podium in de Tour de France, tot een valpartij een einde maakte aan zijn droom. In de aflevering van Andere Tijden Sport spreken Haast en een aantal voormalig ploeggenoten over die teleurstelling. Het interview met Haast werd opgenomen vlak voordat hij in januari van dit jaar overleed.

25 Jun 1964 Vorst-wielrennen-ronde Van Frankrijk Voor de vierde etappe van de ronde van frankrijk bespraken een aantal nederlandse renners hun kansen. Vlnr: leo van dongen jan janssen (drager van de groene trui) henk nijdam en piet damen. Auteur: Ge Van Der Werff In: Vorst

Tour de France 1965, TeleVizier, 16 Juni 1965 Ten huize van ploegleider Kees Pellenaars vond de tourploeg voorstelling plaats— met Gerben Karstens, Kees Pellenaars, Bas Maliepaard, Cees Haast, Rik Wouters, Leo van Dongen, Huub Harings, Cees van Espen, Jo de Roo, Jo de Haan en Henk Nijdam

14 juni 1966 TeleVizierploeg voor Tour de France 1966

Mooi dat ook de Ronde van Spanje ter sprake kwam, waar bij twee deelnames niet minder dan 17 etappezeges werden behaald, toch geen geringe prestaties. Keest Haast, de kopman tijdens de drie door TeleVizier gereden Ronden van Frankrijk vormde de rode draad tijdens de gesprekken. Tevens waren er weer wielertruien van verzamelaar Henk Theuns te bewonderen, maar ook 2 originele Tour de France koersmachines van de vermaarde TeleVizierploeg.

De TeleVizier Batavus 1966 (Leo Knops) van Remy Rijwielen Ossendrecht

De locomotief Tour de France van Bas Maliepaard, gerestaureerd door zijn mecanicien en goede vriend Geert Polak

Na de video kwamen de gesprekken over de enthousiast ontvangen docu op gang. Tenslotte werd de deelnemers gevraagd te vertellen wat de wielersport voor hen betekende, een anekdote, een bijzonder moment of wellicht wat ze met Kees Haast hebben gedeeld.

Bas Maliepaard: Niks verdiend en toch gelachen. Ik had getekend bij Pellenaars voor een paar banden en een trui, toen was ik nog amateur, later werd ik toen prof, in 1959, in het zelfde jaar nog, en moest ik voor Vredestein gaan rijden. Ik kreeg een brief van een advocaat dat ik verplicht werd voor Vredestein te gaan rijden. Ik zeg, ik heb helemaal niet getekend, ik ga naar Frankrijk. Dat vonden ze niet goed. Ja zei ik, ik ga toch. Joop Middelink van de bandenfabriek Radium die wilde mij in zijn ploeg, die zei je hebt getekend bij Vredestein, NIKS DAARVAN ik heb helemaal NIKS getekend. Toen ben ik naar Pellenaars gegaan, die had onder mijn contract, van die banden en een trainingsbroek, eronder bijgetikt dat ik als ik prof werd dat ik voor Vredestein zou gaan rijden. Dat was een slecht kant van de Pel. Hij was een man met twee gezichten, misschien wel drie. Een goeie kant was dat toen ik thuis zat zonder werk, belde hij me ’s avonds om 11 uur op, Bas zei hij, heb je al werk? Nee nog niet, hij zei dan moet je naar die en die ingenieur gaan die heb werk voor je, dus toch wel mooi dat hij aan me dacht. Ik vond hem erg sociaal voelend.

Johnny Krijnen: Ik wil nog effe terug komen op het bekende geval van Cees Haast in de tunnel, het is al vele malen verteld, het mooie was, ik kom ’s avonds bij het hotel, daar zat hij dan met zijn tulband op. Ik zeg Kees hoe gaat het? Ja goed jong, hij nog vrij vlug, kom we gaan een bierke pakken. Mag dat dan wel met die kop van jouw? Ha, zei Kees, ik hoef niet met mijn kop te drinken ik drink met mijn mond, haha, maar je heb wel mijn leven gered. Dat klopt want Haast lag daar half bewusteloos, voor het zelfde geld was hij daar verdronken.

Ondanks zijn hoofdwonde blijft Kees Haast dapper doorstrijden in de Ronde van Frankrijk Na de achttiende etappe staat hij als beste man van de televizier-ploeg geklasseerd in het algemeen klassement. ANPFOTO. 11-07-1966.

Over het sociale gedrag van Pellenaars het volgende. Ik heb zelfs bij Pellenaars ingewoond. Ik woonde in Bussum, dat was 112km heen en weer, over Raamsdonkveer en Utrecht enz. Soms was ik daar de hele week en op donderdag “sodemieter nu maar op en kom zaterdag maar terug want dan zijn de klassiekers”. Ik herinner me dat ik jarig was, dat was dan maar één keer per jaar, ik kreeg van mevrouw Pellenaars een enveloppe met 150 gulden en de Pel zei dat ik naar een bepaald autobedrijf moest rijden. En laat daar maar van mij, op die ouwe auto van jouw 4 nieuwe banden zetten, ja ik heb er heel goeie herinneringen aan.

Hub Harings: Voor Gerben Karstens en Jo de Roo moest ik samen met Jo de Haan drinken halen, we stopten bij een café, we moesten daar de kelder in, we graaiden naar een paar flessen maar toen we weer naar boven wilden was de deur dichtgeklapt en konden we niet meer naar buiten. We hebben daar 5 minuten in de kelder opgesloten gezeten, gelukkig, de fietsen er staan er nog. We konden aan de voet van een col weer terug aansluiten bij het peloton, toen hebben we alle flessen toch maar weggegooid. Dat was met wijlen Jo de Haan.

Hub Harings in gesprek met Jacques Hanegraaf

Jacq Hanegraaf: Zo’n anekdote heb ik niet, mijn plaatsgenoot Kees Haast is van een andere generatie dan ik ben, maar als ik de verhalen zo hoor, en ook uit eigen ervaring tijdens en na mijn eigen wielercarrière opmaak is dat er in die tijd van Kees bij de Televizier ploeg heel veel van hem werd verwacht. Hij was de kopman, om zo maar te gaan voor het klassement van de Ronde van Frankrijk, er was in die tijd geen voorbereiding, er was geen parcourskennis. En kennis over techniekbeheersing, het afdalen bijvoorbeeld zoals ze dat nu met Chris Froome en al die andere wel doen. Onze Kees Haast ging er voor, er werd veel van hem verwacht. Als je dan ook ziet hoe hij in het video fragment dat we net zagen zijn verwondingen bagatelliseert, als je het goed bekijkt is hij bijna gescalpeerd, maar onze Kees Haast zegt “we gaan er weer voor, en morgen is er weer een nieuwe dag”. Ik moet eerlijk zeggen, nu ik de documentaire van “Andere Tijden Sport” heb gezien, heb ik nog veel meer respect voor Kees, dan ik al in mijn jeugd had, tijdens mijn wielercarrière had. Want ik begrijp nu wat er in hem omging. Postuum durf ik te zeggen, Kees, ik ben blij dat je de laatste jaren zo trots bent geweest want wij zijn ook oh zo trots.

Geert Polak: Ik zou graag vertellen wat het wielrennen voor mij betekend want het loopt nog steeds als een rode draad door mijn leven. Toen Bas Maliepaard en ik zestien jaar waren, zijn we samen gaan koersen. Bas is een echte grote geworden, hij heeft de Tour de France gereden maar ik heb ook een aantal Tour de France’en mogen doen. Weliswaar als mecanieker, maar ik heb toch de Tour gedaan. Ik word nog regelmatig betrokken bij dingen die met het wielrennen te maken hebben, zie vandaag. Het doet me goed er vandaag ook weer bij te zijn. Het was een fantastische tijd, een tijd die je bij blijft en waar ik een goed gevoel over heb.

Tenslotte is Monique, de dochter van Kees Haast aan het woord. Ik ben heel trots op ons Pa, hij is altijd een hele lieve zorgzame hartelijke man geweest. Hierop volgend werd gezamenlijk nog het glas geheven op Kees, TeleVizier en de documentaire, én natuurlijk Johan van der Velde, hou je haaks Johan

De Televizier etappezeges in de Ronde van Frankrijk waren voor:

27-06-1964 6e etappe: Henk Nijdam
26-06-1965 5e etappe deel a : Cees Van Espen
29-06-1965 8e etappe: Jo De Roo
23-06-1966 21e etappe: Gerben Karstens
23-06-1966 3e etappe A, ploegentijdrit: TeleVizier
23-06-1966 3e etappe B: Gerben Karstens
05-07-1966 14e etappe deel a: Jo De Roo
12-07-1966 20e etappe: Henk Nijdam

Voor iedereen die de wereldpremière gemist heeft, TeleVizier: rebellenclub op wielen wordt zondagavond 7 juli 2019 uitgezonden op NPO1.

2018-04-19 boekpresentatie “Janssen 68”

Boekpresentatie

“Janssen 68”

Het nieuwe boek van sportjournalist Raymond Kerckhoffs en fotograaf Tonny Strouken

V.l.n.r: Raymond Kerckhoffs, Christian Prudhomme, Jan Janssen & Tonny Strouken

Tour de France 1968 in een notendop:
‘Niets wijst er op dat Janssen de 55e editie van de Tour gaat winnen. Op de slotdag staat hij slechts derde in het klassement, op 16 seconden achterstand van de Belgische geletruidrager Herman Van Springel. 

Maar in de afsluitende tijdrit naar de wielerbaan van Vincennes in Parijs buigt Janssen de achterstand om in een voorsprong van 38 seconden. Van Springel redt het niet en moet genoegen nemen met de tweede plaats in het eindklassement. 

Huilend neemt Janssen de huldiging door supporters in ontvangst en krijgt het geel om de schouders.’

Om te sfeer van 21 juli 1968 nog eens op te roepen enkele bewegende beelden (Ik heb er zelf vorig jaar geknutseld met de beschikbare beelden, deels in kleur !!), van de laatste rit en huldiging van de Tour de France winnaar Jan Janssen in 1968. 

TdF1968, 22ème étape B, Melun-Paris La Cipale (C.L.M.), 55,2 KM. 
21 juillet Jan Janssen, le premier hollandais Terminé le Parc des Princes. Pour la première fois, le Tour de France s’achève dans le bois de Vincennes, au vélodrome de la Cipale:

Op uitnodiging van Tonny, ik sprak hem vorige week bij de Amstel Gold Race, was ook ik aanwezig bij de boekpresentatie. Uiteraard veel wielercoryfeeën present, ik zag en sprak o.a. Ab Geldermans, Jo de Roo, Christian Prudhomme, Bennie Ceulen, Ben Koken, Jan Krekels, Hub en Ger Harings, Hennie Kuiper, Cor Schuring etc, bijgaand enkele beelden van de presentatie.

Liefst 68 foto’s uit het rijke archief van Strouken en bijpassende teksten wordt de spannende Ronde van Frankrijk nog eens herbeleefd. Niet alleen de ontknoping op de wielerbaan in het Bois des Vincennes was spectaculair; drie weken lang gebeurden op de Franse wegen de meest gekke dingen. Met slechts drie ploegmaten aan zijn zijde wist Janssen vanuit een outsiderpositie heel verrassend deze Tour de France op zijn naam te schrijven. Ik heb nog ergens een grammofoonplaat liggen met het radioverslag en op de B kant, of was dat nou net de A kant een lied van Ted de Braak, dan nu een gouden herinnering bekroond met een boek met de prachtige titel “Janssen 68”, ge wel dig !

Wielerman en Sportfotograaf Tonny Strouken (1936) reisde in zijn carrière, sinds het WK van 1948, met zijn fotocamera de wereld rond in opdracht van alle grote dagbladen en sportmagazines. Hij behaalde diverse internationale fotografieprijzen, o.a. een kleinood als de zilveren camera.

Raymond Kerckhoffs volgt al dertig jaar lang als toonaangevende sport- journalist voor o.a. De Telegraaf het peloton over de hele wereld op de voet.

In 1968 volgde Tonny Strouken vanaf de motor de hele Tour de France in het kielzog van Jan Janssen. Hij kent de Zuid-Hollander al vanaf 1956 toen hij foto’s maakte van het criterium in Wijnandsrade voor aspiranten, dat door Janssen gewonnen werd.

21 juli 1968.  In het Bois des Vincennes in Parijs wint Jan Janssen, als eerste Nederlander, de Tour de France. Niet ver van die bewuste wielerbaan in de Franse hoofdstad kijkt een zevenjarige Franse jongen zijn ogen uit. Hij ziet voor het eerst beelden van de Tour de France, het is Christian Prudhomme.
Die zevenjarige jongen van toen, de huidige directeur van de Tour de France, reikte het eerste exemplaar van een boek over die bewuste Tour uit aan Janssen. "Ik was bij thuis bij mijn ouders, zag Jan Janssen de Tour winnen op onze zwart-wit televisie. Het waren de eerste beelden ooit die ik zag van de Tour de France"...

Emoties bij Jan Janssen en Christian Prudhomme, vrienden voor het leven

Vanwege zijn goede relatie met Janssen was Strouken in staat om tijdens deze voor Nederland historische Ronde van Frankrijk unieke beelden van Jan te maken.

“Janssen 68” kan besteld worden via info@parkhotelvalkenburg.nl met vermelding van uw NAW-gegevens en het aantal boeken dat u wenst te ontvangen. Het boek kost trouwens €39,50
Zie hiervoor ook: parkhotelvalkenburg boekpresentatie jan janssen 68

Mijn gesigneerd exemplaar met opdrachten/ handtekeningen van Raymond Kerkhoffs, Christian Prudhomme, Jan Janssen, Tonny Strouken en Ab Geldermans

Ab Geldermans toont de voorlopige samenstelling van de ploeg voor de Tour van 68

De boekpresentatie Jan Janssen 68, aandacht voor mooie anekdotes …

Video van André Jansen (WAF): Ab Geldermans, Arie den Hartog, Eddy Beugels, Gerard Vianen en Huub Zilverberg over Jan Janssen en de Tour de France van 1968:

Tour de France 1968 op WAF

Ab Geldermans, Arie den Hartog, Gerard Vianen, Eddy beugels, Jan Janssen en Huub Zilverberg over TdF 1968.

Geplaatst door André Jansen op donderdag 24 maart 2016

Raymond Kerkhoffs, Christian Prudhomme, Jan Janssen, Tonny Strouken

Zonder die laatste tijdrit van Melun naar Parijs was het leven van Jantje heel anders gelopen. Voor hij die dag aan de start kwam, had Janssen een achterstand van 16 seconden op de Vlaamse geletruidrager Herman van Springel, die als een betere tijdrijder werd beschouwd.

Bovendien had hij slechts een voorsprong van 1 minuut 40 op de uitgesproken tijdritspecialist en houder van het werelduurrecord Ferdinand Bracke, die opmerkelijk goed de bergen doorgekomen was.

Niets wees daarom die zondagochtend in Melun op een Hollandse tourzege. Toch geloofde Janssen erin, getuige zijn opmerking tegen Trouw-verslaggever Frans Nypels: „Nog nooit heb ik zo dicht bij de verwezenlijking van mijn ideaal gestaan. Dacht je nou werkelijk dat Jan Janssen zich de kaas van het brood laat eten?”

En zo gebeurde het. Janssen reed als een ’dolle stier’ en had na afloop in het Parc des Princes 38 seconden voorsprong op Herman van Springel en zelfs 3 minuut 3 op Ferdinand Bracke. 

Hij huilde van geluk en kon op het moment dat hij zijn vrouw Cora met dochter Karin (’Die kleine had een heel leuk jurkje aan’) in haar armen zag niets anders uitbrengen dan: „Cora, kind, ik heb ’m!” en „Karin, papa heeft de Tour gewonnen!” trouw.nl

50 jaar terug in de tijd...
 Na-Tour portret, op bezoek bij Jan en Cora Janssen, 1968, 😉):

Als Jan vertelt is het muisstil, v.l.n.r: Coby Strouken, Jos van de Mortel, Tonny Strouken, Koos Tacx, Sophie Tacx, Cora Janssen en Ab Geldermans

Nederlandse Tour de France ploeg uit Breda naar Vittel vertrokken. Jan Janssen in gesprek met ploegleider Ab Geldermans

Uiteraard had Jan zijn wollen gele trui uit 1968 bij zich, wol was duidelijk niet geschikt voor het rijden in de regen

Toen Janssen in de Pyreneeën tijdens de beklimming van de Tourmalet meer dan drie minuten verloor op zijn belangrijkste concurrenten Poulidor en Bracke, leek de Ronde verloren. Maar langzaam maar zeker veroverde Janssen terrein terug (Poulidor viel in de veertiende rit naar Albi en stapte later af) en toen hij in de laatste Alpenrit in Sallanches als vijfde eindigde, vertrouwde hij NOS-verslaggever Jean Nelissen uitgeput toe: „Ik heb mijn Tour gered.”

Dat was zo, al kon hij toen niet vermoeden dat een onbekende renner op de voorlaatste dag nog bijna roet in het eten zou gooien. Maar toen ook de onbekende André Poppe sneuvelde, kon het echt niet meer fout gaan.  trouw.nl